Geen historische kwartfinale voor de Yellow Tigers op het WK volleybal in Thailand. Maar de naam van Liese Verhelst? Die staat voortaan wél in het geheugen van elke kenner gegrift. Amper 17 jaar is ze, maar met de WK-ervaring op zak is de West-Vlaamse helemaal klaar voor een topcarrière. “Pas vorig jaar besefte ik dat ik misschien wel iets kon bereiken op het hoogste niveau.”
Nét geen kwartfinale voor de Yellow Tigers. In een echte nagelbijter verloren de volleybaldames vorig weekend met 3-2 van topland Polen, nummer drie op de wereldranglijst. Het avontuur in Thailand zat er plots op, ook voor de 17-jarige revelatie Liese Verhelst uit Torhout.
De rijzige hoofdaanvalster van 1,86 meter haalde de voorbije weken herhaaldelijk de nationale pers. Zo was ze als invaller beslissend in de openingsmatch op het WK. En dat terwijl ze nog nooit in eerste klasse speelde. Straffe kost, al blijft ze er zelf verrassend nuchter bij.
Geschiedenisboeken
“Eigenlijk maakte ik mijn debuut al in de Nations League, eerder deze zomer. Dát moment vond ik spannend, nu was ik het al een klein beetje gewoon”, lacht ze. “Door het WK in Thailand was er plots meer media-aandacht voor onze ploeg. En zeker toen Sporza een groot artikel over mij publiceerde, kreeg ik plots wel erg veel berichtjes. Ik heb ze met veel plezier gelezen, want zoiets geeft toch wel een boost.”
“Op de bank ervaar ik veel meer stress dan als ik zelf op het veld sta” – Liese Verhelst
De gemiste kwartfinale kan de Torhoutse inmiddels relativeren, al blijft het toch pijnlijk. “We waren er vooraf ontzettend hard mee bezig dat we geschiedenis konden schrijven. De coach had ons de resultaten van alle eerdere WK’s meegegeven. Nooit eerder haalden de Yellow Tigers de kwartfinale. Als je er dan zó dicht bij bent, is het logisch dat je even emotioneel bent. En sowieso ervaar ik veel meer stress als ik op de bank zit, dan zelf op het veld sta. De tiebreak tegen Polen was dus echt wel next level. Maar we mogen niet te lang treuren. We hebben veel jonge speelsters en iedereen voelt zich goed in de groep. Met deze generatie kunnen we nog veel mooie dingen laten zien.”
Jeugd bij VKt Torhout
Het verhaal van Liese Verhelst leest inmiddels als een sprookje. Anderhalf jaar geleden speelde ze namelijk nog gewoon in haar thuisstad, bij VKt Torhout. Na één jaartje in de Topsportschool in Vilvoorde volgde nu al haar debuut voor de nationale ploeg. Van een blitzcarrière gesproken.
“Ik begon al in het eerste leerjaar met volleyballen bij VKt en kijk met veel plezier terug op die periode. Mijn jongere zus Ella speelt er nog steeds en ik merk dat de club sterk meeleeft met mijn carrière”, vertelt Liese dankbaar. “Sowieso voelde ik me al thuis in de sporthal, want ik ging natuurlijk ook vaak naar mijn papa kijken. Toen ik 14 of 15 was, groeide ik door tot in de eerste ploeg van VKt. Ook toen was er nog geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht dat ik international kon worden.”
“In het vierde middelbaar werd ik voor het eerst opgeroepen voor de Young Yellow Tigers, maar daar speelde ik in eerste instantie geen hoofdrol. De echte doorbraak kwam er in de zomer van 2024, op het EK met de U18. Daar pakten we zilver en schopte ik het tot in het Dream Team van het tornooi. Op dat moment begon het mij te dagen dat ik misschien wel het potentieel had om iets te bereiken op het hoogste niveau.”
Eén jaartje Vilvoorde
Het EK met de Young Yellow Tigers zorgde er uiteindelijk ook voor dat Liese haar jeugdclub VKt inruilde voor de Topsportschool in Vilvoorde. “We hadden dat voorheen wat afgehouden, omdat ik in Torhout Latijn studeerde en aan de Topsportschool is dat niet mogelijk. In samenspraak met mijn ouders en de jeugdcoaches is uiteindelijk beslist dat de overstap voor één jaartje middelbaar wel kon.”
“Zelf voelde ik ook steeds meer die ambitie om het te proberen en ik voelde me goed tussen de andere speelsters van de nationale jeugdploeg. Zo kon ik plots 20 uren per week focussen op volleybal in plaats van de 6 uren in Torhout. De opleiding was wel een stuk makkelijker, waardoor ik echt helemaal met het volleybal kon bezig zijn. Gelukkig maar, want in het begin was het toch best wel vermoeiend.”
Debuut in Liga A
“Vanaf nu wordt het wel een uitdaging in zowel het volleybal als het onderwijs. Ik maak namelijk mijn debuut in Liga A bij Oudegem, waar we quasi dagelijks trainen, en start ook rechtenstudies aan de Universiteit Gent. Gelukkig kan ik rekenen op uitstekende begeleiding van Sport Vlaanderen en de unief zelf om voor mij een aangepast topsporttraject uit te stippelen. Anders zou het een hels karwei zijn.”
“Tijdens het WK had ik tussen de wedstrijden nog tijd om boeken te lezen of series te kijken, voortaan zal ik me over mijn schoolboeken mogen buigen. Maar ik zie de combinatie zeker zitten. Natuurlijk wordt het druk en steekt het wel eens dat leeftijdsgenoten een compleet ander leven hebben, maar ik kies hier met volle overtuiging voor. Ik zal niet wekelijks kunnen uitgaan zoals vele anderen. Maar als het dan eens kan, is het toch des te plezanter?” (lacht)
Vader Wouter Verhelst (ex-Knack Roeselare): “Vroeger was Liese de dochter van. Nu ben ik stilaan de vader van”
Niet aanwezig in Thailand, maar wél de eerste supporter van Liese Verhelst, dat is ongetwijfeld vader Wouter. Hij was zelf tien jaar lang profspeler, waarvan meerdere jaren als kapitein bij Knack Roeselare. Op 45-jarige leeftijd is hij nog steeds middenman bij Rembert Torhout.
“Dat wij als ouders trots zijn, dat is natuurlijk een open deur intrappen. Vroeger was Liese ‘de dochter van’, maar nu ben ik stilaan ‘de vader van’”, klinkt het meteen. “Enerzijds beleef ik een beetje een déjà vu, anderzijds is het gek hoe snel het allemaal gaat. Liese is amper 17 jaar. Zelf was ik 22 toen ik doorbrak als profspeler. Een héél groot verschil. Het zorgt er ook voor dat zij veel sneller volwassen aan het worden is. Op sociaal vlak is ze veel matuurder, ze durft verantwoordelijkheid te nemen als ze speelt… ik zag haar zelfs al een interview in het Engels geven voor een volle zaal. Jong, onbevangen, een beetje ontwapenend. Op zulke momenten lijkt haar jeugdige leeftijd in haar voordeel te spelen.”
Supporter en analist
Liese geeft zelf aan dat haar papa nog altijd de eerste persoon is die ze belt voor sportief advies. “Het zou pas erg zijn als dat niet zo was”, vindt Wouter. “Ik heb het zelf allemaal meegemaakt, dus is het logisch dat ze bij mij een klankbord vindt. Of dat nu over de dynamiek in de kleedkamer gaat, over tactiek of techniek.”
“Als middenman ben ik oprecht trots op haar block, dat kan niet meer veel beter”“Het zal je niet verbazen dat het bij ons thuis héél veel over volleybal gaat. Zelfs als we gaan kijken naar haar wedstrijden, stop ik niet met analyseren. Mijn vrouw gaat graag tussen de supporters zitten, dicht bij het veld. Ik verkies een plekje achteraan met meer overzicht, zodat ik alles beter kan opnemen. Dat zal er nooit uitgaan, vrees ik.” (lacht)
Sterk aan het net
“Het grootste verschil met mijn eigen carrière is dat Liese haar studie en volleybal nu moet combineren. Zelf had ik de basis voor mijn studie al gelegd. Ook als profspeler heb ik nog wel bijgestudeerd, maar dat was allemaal veel beter haalbaar. Nu is het toch wel puzzelwerk.”
“En natuurlijk is er dan ook nog haar debuut bij Oudegem. Ik juich het alvast toe dat ze haar niet puur als opposite willen inzetten, maar ook blijven werken aan haar vaardigheden als receptie-hoek. Op dit moment is ze in receptie nog niet sterk genoeg voor het hoogste niveau, maar dat kan wel komen. Eigenlijk is er op quasi alle punten nog wat schaafwerk aan, gezien haar jonge leeftijd. Enkel op één punt vind ik haar spel al helemaal top, zelfs op internationaal niveau. Als middenman ben ik oprecht trots op haar block, dat kan niet meer veel beter.”
Dromen van Italië
In anderhalf jaar ging het van VKt Torhout naar de Yellow Tigers en Liga A. Zelfs de immer nuchtere Liese liet al eens vallen dat een avontuur in Italië haar ultieme droom zou zijn. Vader Wouter ziet het graag gebeuren. “Niet dat ik mijn dochter graag naar Italië zie vertrekken, maar sportief zou dat helemaal de max zijn natuurlijk. Liese is niet meteen de persoon die je met de voetjes op de grond moet houden. Zweven zal ze nooit doen, maar je moet ook durven dromen. Zeker op haar leeftijd.”
“Met de Yellow Tigers en haar debuut bij Oudegem heeft ze nu al een eerste droom waargemaakt. Het zal sowieso niet voor meteen zijn, maar waarom niet dromen van meer? Het is net die mindset die je nodig hebt om er alles uit te halen. En na het laatste anderhalf jaar zullen we niet meer snel zeggen dat iets onmogelijk is.”
