Liefst 13 (!) seizoenen Knack Volley staan voor kapitein Hendrik Tuerlinckx (33) synoniem voor zeven titels, acht bekers en vijf supercups naast enkele individuele onderscheidingen. Hij nam met een titel en beker afscheid van Knack.
Hendrik Tuerlinckx blikt terug op die 13 seizoenen in vijf memorabele momenten. “Niet gemakkelijk”, zegt de altijd praatvaardige Tuerlinckx. “Ik kan er zelfs meer opnoemen. Maar boven al die bijzondere momenten staat de vriendschap voor het leven die zich ontwikkelde met Matthijs Verhanneman, Pieter Coolman, Stijn D’Hulst, Stijn Dejonckheere en Ruben Van Hirtum.”
1. Eerste titel (2009-2010)
In het seizoen 2009-2010 won Knack over vijf wedstrijden van Maaseik. De zesde titel voor Roeselare, de eerste voor Tuerlinckx. “Die titel blijft in mijn geheugen gegrift. Niet omdat het mijn eerste titel was, wel omdat wij die haalden in een seizoen waarin wij door blessures in een onuitgegeven opstelling die finale moesten afwerken. Libero Manu Callebert was met een achillespeesletsel uitgevallen, waardoor de Braziliaan Dos Santos door coach Baeyens in het liberoshirt werd gestoken. Kort voor de titelfinale viel ook die geblesseerd uit. Ik lag toen in concurrentie met Contreras als hoofdaanvaller en werd naar de receptie-hoek geschoven.”
Zowel Knack, dat met thuisvoordeel begon, als Maaseik wonnen hun beide thuiswedstrijden in een vijfsetter. “Wij konden de vijfde titelconfrontatie uiteindelijk voor eigen supporters met 3-1 winnen. Het matchpunt zorgde voor een ongelooflijke ontlading. Die ontknoping in een voor mij ongewone positie met receptieverantwoordelijkheid zal nooit meer vervagen.”
2. Champions League (2013-2014)
Elk seizoen speelde Tuerlinckx met Knack Europees. “Die CL-campagne van 2013-2014 vergeet ik nooit. Wij werden in de poule ingedeeld met Friedrichshafen, Istanbul en Kedzierzyn. Eemi Tervaportti was spelverdeler, Joppe Paulides de enige andere buitenlandse speler, met Emile Rousseaux als coach. De ploeg klitte aaneen als nooit tevoren. De laatste speeldag – wij waren al zeker van reekswinst, want hadden nog geen punt toegegeven – kwamen wij bij Friedrichshafen 2-0 achter en de eerste nederlaag leek in de maak. De grinta om te winnen was evenwel enorm, wij wonnen de derde beurt met 31-33 en de wedstrijd met 2-3. In de play-offs met 12 verloren wij twee keer van het Poolse Rzeszow. In die campagne haalden wij met Knack volgens mij het beste niveau ooit.”
Tuerlinckx werd uitgeroepen tot beste aanvaller van de poulefase. Of er dan geen buitenlandse interesse kwam? “Die kreeg ik een paar keer. Maar het financiële was nooit de belangrijkste factor. Ik voelde mij goed bij Knack en de golden boys, dat gaf altijd de doorslag om te blijven.”
3. Speler van het Jaar (2012-2013)
In 2013 werd Hendrik Tuerlinckx voor de eerste keer uitgeroepen tot ‘Speler van het Jaar’. Dat werd hij nog drie keer. “Individuele prijzen zijn altijd bijzaak, het ploegsucces primeert. Als jongere droom je wel eens van die onderscheiding. Wij wonnen in 2013 zowel de titel als beker na een tegenvallend seizoen zonder prijzen. Ik ervaarde evenwel dat mijn prestatie dat seizoen in vraag werd gesteld en dat piekte. Die verkiezing zag ik als een antwoord op iedereen die aan mij twijfelde.”
4. Sportpaleis Antwerpen (2015-2016)
Tuerlinckx won met Knack acht bekers in negen finales. “Die beker van 2016 was speciaal. Twee jaar eerder verloren wij in de Lotto Arena van Antwerpen met een 26-28 in de belle. Na dat volgende seizoen zonder prijzen stonden wij weer tegenover Antwerpen. Maar nu in het Sportpaleis. Ik was al één en ander gewoon inzake publieke belangstelling, maar deze finale spelen voor 13.000 toeschouwers was effenaf genieten. Wij wonnen in drie sets, het was de vlotste zege van het reeksje van zes. Die beker daar omhoog kunnen steken, dat geeft een onnavolgbaar goed gevoel.”
5. Laatste in blauwe tenue (2020-2021)
De vierde finaleconfrontatie vorige week in Maaseik was de laatste van Hendrik Tuerlinckx in Knackshirt. Die leverde Knack zijn 12de landstitel op, de zevende voor zijn kapitein die tot ‘Star of the Game’ uitgeroepen werd. “Maar vooral ook mijn definitieve afscheid aan de club die mij zoveel bracht. De emoties die mij overvielen op het einde vormen een momentum dat ik nooit kan vergeten. Wij stonden 2-1 voor in wedstrijden en bij die 0-2 en een bonus van vijf punten overvielen er mij verschillende soorten van emoties die ik in de aanloop naar die finale bewust onderdrukt had. Dan pas besefte ik het, dit was mijn laatste wedstrijd in de blauwe tenue. Toen de titel binnen was, braken alle emoties los. Dergelijk moment kan ik nooit nog eens beleven”, besluit Hendrik, die naar Haasrode Leuven trekt. (RBD)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
