In 2005 ontdekte PSV Eindhoven, dat momenteel aan de leiding staat in de Nederlandse Eredivisie, het jonge voetbaltalent Geoffrey Debackere. De Harelbekenaar was toen elf jaar oud en etaleerde zijn kunsten op de Kempense voetbalvelden van KVC Westerlo. Dertien jaar later vinden we de ex-ploegmaat van Memphis Depay terug bij SV Kortrijk, een ploeg die in derde provinciale tegen de degradatie strijdt. Geoffrey kende tegenslagen onderweg, werd woensdag zelfs voor de tweede keer in een jaar geopereerd, maar hij blijkt nog steeds ambitieus.
“Via mijn stiefvader begon ik in het Antwerpse bij het regionale RH Sportief te voetballen”, opent Geoffrey Debackere (23). “Op mijn achtste merkte Westerlo me op en ik speelde er drie jaar. Toen kwam PSV me halen. De overstap naar Nederland was een serieuze verandering. De club was toen al enorm gestructureerd. Plots kreeg ik twee paar voetbalschoenen… Alles was ineens tienmaal groter.”
Bij PSV kon Geoffrey tot een meer complete speler uitgroeien. “Ik herinner me nog dat het in de Nederlandse voetbalschool op jonge leeftijd vooral draaide om individuele ontwikkeling en dan pas om het collectieve. Samen met Mohamed Rayhi (NEC) en uiteraard Memphis Depay(ex-Manchester United, momenteel speler bij Lyon, red.) behoorde ik tot de sterkste spelers van onze ploeg. Ik verbleef bij een Nederlands gastgezin van een teamgenoot en later ook bij een Turks gezin in België. Het heeft me geholpen om me te ontwikkelen tot de persoon die ik vandaag ben.”
Beste speler in Portugal
Geoffrey leek het op jonge leeftijd al helemaal voor mekaar te hebben. Hij barstte van het talent en speelde bij een topclub in het buitenland. Op een tornooi in Portugal werd hij uitgeroepen tot beste speler. “Toen we terugkwamen van dat tornooi nam ik samen met Memphis de achterste banken van de bus in. We waren de musketiers van de ploeg. Onze band is gaandeweg gegroeid, want bij zijn aankomst op de club was hij aanvankelijk nogal teruggetrokken.”
“Ik had veel last van heimwee toen ik als knaap van dertien in het buitenland ging wonen”
Maar het was lang niet allemaal rozengeur en maneschijn. “Ondanks alles was het niet evident om als knaap van dertien plots in het buitenland te gaan wonen. Ik had aanvankelijk veel last van heimwee en was telkens blij als ik in de weekends naar mijn familie in West-Vlaanderen kon terugkeren. Op mijn veertiende verloor ik mijn vader. Dat heeft een enorme impact op me gehad. Ik liet het hangen op school, waardoor ik in Nederland van studierichting moest veranderen. Mijn moeder wou me alle kansen geven om mijn onderwijs zo goed mogelijk af te ronden, waardoor ze me terughaalde naar België en ik PSV moest verlaten. Ik heb een half jaar niet gevoetbald en ben toen bij KV Kortrijk beland, dat net gepromoveerd was naar eerste klasse (seizoen 2008-2009, red.).”
Brecht Dejaegere
Het was opnieuw aanpassen voor Geoffrey toen hij het grote PSV moest omruilen voor het veel kleinere KVK. “In Nederland had ik amper een vijftal uur les per dag, met studiemomenten inbegrepen, zodat ik na school niets meer hoefde te doen behalve trainen. Op donderdagvoormiddag was ik zelfs vrij om te gaan trainen. Maar in Kortrijk liep ik school in het Sint-Theresia Instituut van 8 tot 17 uur. Mijn trainingen begonnen pas om 19 uur en tussenin had ik onvoldoende tijd om naar huis te gaan met de bus. Op de club waren geen voorzieningen om te studeren. Wat doe je dan als puberende tiener?”
Het eerste jaar lukte het nog. “Het tweede jaar werd het al wat moeilijker en nog eens het jaar erop werd het me allemaal te veel. Ik kreeg er toen nog een langdurige blessure bovenop en besloot ermee te kappen. Nochtans speelde ik toen bij Jong KVK onder Rudi Verkempinck met talentvolle jongens als Brecht Dejaegere (AA Gent) en Jeremie Cremers (RC Harelbeke). Ik heb veel fijne herinneringen aan mijn periode bij KV Kortrijk. Maar ik maakte een moeilijke periode door en besefte toen nog niet goed wat belangrijk was. Nu zou ik het anders doen.”
Degout
Geoffrey liet zijn voetbalschoenen maar liefst vier volle jaren aan de haak hangen. “Ik had een degout van het spelletje en alles errond. Een tweetal jaar geleden, op mijn 21ste, kreeg ik opnieuw zin om te voetballen en mocht ik testen bij RC Harelbeke in tweede amateurklasse. Ik had een serieuze fysieke achterstand en had ook nog wat kilo’s weg te werken. Ik kreeg de kans om me te tonen bij de beloften, maar had het moeilijk, ook mentaal.”
“Het niveau van eerste provinciale of derde amateurklasse kan ik zeker nog aan”
Na een korte periode bij RC Harelbeke is hij sinds vorig jaar speler van SV Kortrijk. Maar blessureleed houdt hem al voor de tweede keer aan de kant. Het seizoen 2016-2017 miste hij bijna volledig door een scheur van de linkerkruisband tijdens de voorbereiding en een maand geleden scheurde hij de kruisband van zijn rechterknie. “In de match tegen Hulste kwam mijn voet vast te zitten in het drassige veld en bij het draaien voelde ik mijn knie knakken. Twee kruisbanden scheuren in zo’n korte tijd, dat is brute pech.”
Nog ambitie
Afgelopen woensdag ging Geoffrey onder het mes. “Tegen de voorbereiding van volgend seizoen zou ik opnieuw fit moeten zijn“, blikt hij hoopvol vooruit. “Of dat nog bij SV Kortrijk zal zijn? Dat kan, maar ik zie mezelf alvast niet in vierde provinciale voetballen. Ik ben ervan overtuigd dat mijn knie sterker zal zijn na mijn operatie. Ik ben nog ambitieus, maar ook realistisch. Eerste nationale zit er voor mij niet meer in, maar het niveau van eerste provinciale of derde amateurklasse kan ik zeker nog aan.”
(Gilles Honoré)
Voetbal Provinciaal 3C
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier