Spelersreünie 20 jaar na de stunt van KSV Ingelmunster op Anderlecht

20 jaar geleden won het ‘nietige’ KSV Ingelmunster een bekerpartij op het veld van Anderlecht. Paars-wit met voorin het duo Koller-Radzinski, op het middenveld Baseggio, Zetterberg, Goor en Scifo als luxe-invaller. De RSCA-fans watertanden nu bij het horen van deze namen, maar die werden netjes te kijk gezet door een ploeg waarvan de meeste spelers nog fulltime gingen werken. Het werd 1-4. Niet enkel de uitslag, maar ook de twee panna’s (balletje tussen de benen voor de leken) die Nico Vanderdonck RSCA-icoon Enzo Scifo flikte, bleven bij. KSV Ingelmunster was toen een ploeg van (West-)Vlaamse jongens. Enkele hoofdrolspelers brachten we samen in het huidige lokaal van het nieuwe SV Ingelmunster, dat zopas in vierde provinciale werd opgestart. En meteen wordt een idee geboren. “Waarom zouden we eens geen ‘voormatch’ spelen, wij tegen die oude Anderlecht-vedetten.” Even terug naar het wonderjaar 1999.

Deze reportage maakte deel uit van het dossier KSV Ingelmunster, 20 jaar na de stunt op Anderlecht.

16 oktober 1999. RSC Anderlecht ontvangt neo-tweedeklasser KSV Ingelmunster. De West-Vlaamse ploeg speelde enkele seizoenen eerder nog in provinciale, maar zet in het Astridpark een stunt van formaat neer. Op het einde van de vorige eeuw schreef KSV Ingelmunster immers voetbalgeschiedenis. Vanuit tweede provinciale stoomde het team nagenoeg in één ruk door naar tweede klasse. De zege op Anderlecht is de bekroning van de steile opmars die KSV Ingelmunster maakte. De ploeg zou ei zo na de poort naar eerste klasse open beuken, maar een nog altijd gecontesteerde match op het veld van Bergen, die nota bene na 88 minuten werd afgefloten, steekt daar een stokje voor. “Die nederlaag en de niet-promotie naar eerste klasse betekende indirect ook het einde van de successen”, zegt Jan Van Haute, toenmalige ploegdokter. “Er was iets gebroken in die groep. De verhuis naar en de fusie met Harelbeke deed de rest.”

Maar de nevelen der tijd deden ondertussen ook hun werk. Via de (besloten) Facebookgroep KSV Ingelmunster R. I. P. is wel nog video- en ander archiefmateriaal terug te vinden, maar een reconstructie van de feiten dringt zich op. De verzamelde oud-spelers zijn er zelfs van overtuigd dat de wedstrijd midweeks gespeeld werd, maar 16 oktober 1999 blijkt een zaterdag te zijn. “Zeker en vast, anders kon ik niet mee gegaan zijn. In de week kon ik mijn dokterspraktijk niet achterlaten, op een zaterdagavond lukte dat wel”, aldus ‘dok Van Haute’.

“Heel die kleedkamer zat daar in tranen, tot Jan Ceulemans binnenkwam. ‘Jongens, voetbal is maar een spelletje, het leven gaat voort’, orakelde hij.”

In 1999 was Anderlecht beter op zijn hoede geweest. In hetzelfde jaar, maar in het seizoen ervoor, ontmoette KSV Ingelmunster in de kwartfinale Standard. Met de broers Mpenza voorin en André Cruz als orkestmeester. De wedstrijd werd op Harelbeke gespeeld. “Financieel was dat een grote opsteker voor de club. 8.000 fans, maar vooral een vip die helemaal uitverkocht was“, herinnert doelman Peter Deldaele zich. Ook Kurt Grymonprez – op een bepaald moment ‘weggejaagd’ bij zijn KFC Izegem, maar dan al de verpersoonlijking van de opgang van KSV Ingelmunster – herinnert zich die match nog levendig. “Eigenlijk was die match nog veel intenser dan tegen Anderlecht. Maar uiteindelijk moesten we het hoofd buigen.”

Peter Deldaele: “We kwamen 1-0 voor, Donkie (Nico Vanderdonck, red.) trapte uit stand een strafschop netjes binnen. Ik dacht dat Standard-doelman Vedran Runje de bal zou opeten van frustratie. Bij de 1-1 had de ref eigenlijk altijd moeten fluiten voor een fout op mij. Maar dat gebeurde niet en uiteindelijk gingen we met 1-3 de boot in. Maar we waren een fantastische ervaring rijker. En elk ook een truitje van de Standard-spelers.”

Ceulemans-effect

Trainer bij die wedstrijd tegen Standard was Jan Ceulemans. Ook dat typeerde de ambitie van de club. In het najaar van 1997 was er een heuse trainerssoap op gang gekomen. SK Roeselare – pas in 1999 zou SK met FC Roeselare fusioneren tot KSV Roeselare – kwam midden het seizoen ’97’-’98 coach Freddy Maekelberghe wegplukken. Roeselare en Ingelmunster waren toen twee ambitieuze derdeklassers en dus concurrenten – en er vloeide nogal wat inkt over die gecontesteerde overgang. KSVI-voorzitter Willy Lapeirre zag die allerminst graag gebeuren, maar toen hij voor het blok werd geplaatst, haalde hij niemand minder dan Jan Ceulemans naar het Brigandsstadion. En meteen was er een Ceulemans-effect: het aantal toeschouwers schoot de hoogte in.

In dat eerste seizoen kon Ceulemans nog niet helemaal oogsten, maar het seizoen erop wel. KSVI werd dan wel uit de beker gekegeld door Standard, maar pakte de titel in derde klasse. Maar meteen was dat ook het laatste wapenfeit van de Caje, hij had immers al een tijdje zijn jawoord gegeven aan eersteklasser Westerlo. “De meest minzame trainer die we ooit gekend hebben”, herinnert Kurt Grymonprez zich nog. “Hij wou ook wel eens meedoen op training, maar dat lukte niet meer.” Dat de coach het voetbal al te zeer relativeerde, ervoer ook dokter Van Haute. “Het jaar voor onze titel verloren we de beslissende wedstrijd tegen Wezet. Heel die kleedkamer zat daar in tranen, tot Jan binnenkwam. ‘Jongens, voetbal is maar een spelletje, het leven gaat voort’, orakelde hij.”

Na het seizoen ’98-’99 is Ceulemans dus vertrokken, Eddy Mestdagh is de nieuwe trainer. Half oktober, vlak voor de bekermatch tegen Anderlecht, staat KSV Ingelmunster als nieuwkomer in tweede klasse tiende. En dat strookt niet meteen met de ambities van het bestuur. Op dat bewuste moment maken Oostende, Antwerp en Cercle Brugge de top drie van het klassement uit, ook KV Kortrijk en KSV Roeselare zitten in de reeks. “Er was behoorlijk wat druk”, zegt Tommy Careel, “maar die was er altijd in Ingelmunster. Er viel hier altijd wel wat te beleven, was het niet op, dan maar naast het veld.”

In doel op Anderlecht geen Peter Deldaele. “Tien dagen voor de match had ik op training nog een botsing met Kurt Grymonprez, mijn neus was gebroken en daar ging mijn match.” Deldaele prijkt ook op de wedstrijdfeulle. Kurt ‘Kikker’ Plyson niet, door een schorsing mist hij dé match van het jaar. Ook tegen Standard was deze certitude er om dezelfde reden niet bij. De wedstrijd moet een formaliteit worden voor Anderlecht. Op het inderhaast getikte infoblad heet Tommy Careel plots Tonny en is Luc Feys door de vingervlugheid Luc Frys geworden. Luc zou twee keer scoren.

Een massa Ingelmunsterse fans, 17 volgeladen bussen waren richting Brussel gereisd, ziet hoe KSVI in de eerste helft op achterstand komt. Zetterberg ziet zijn schot via de rug van Radzinski in doel verdwijnen. Rudy Maesen is kansloos. Maar Maesen keept een dijk van een eerste helft, hij houdt meerdere pogingen uit doel en ziet zo zijn team het laatste kwartier van de match ingaan met een overbrugbare 1-0 achterstand. “Toen voelden we al dat er iets meer in zat”, zegt Thierry Eeckman, die zich in de wedstrijd bezighield met Thomas Radzinski. “Ik herinner me ook nog dat Olivier Lamberg die dag Jan Koller zowat in zijn zak stak.”

Spits Serge Beerens: “Hoewel wij geen profs waren, voelden we dat we de bovenhand kregen. We kregen wat kansjes en uiteindelijk kon ik een pracht van een voorzet van Vinnie Six binnenduwen. Vlak voor tijd, de ontlading was enorm. Zeker ook voor mij, als jonge gast stond ik vaak in de tribune bij Anderlecht en al mijn maten stonden in het RSCA-vak.”

Geen shirtjes gekregen

Net als Nico Vanderdonck. Die had een groot deel van zijn jeugdopleiding bij Anderlecht genoten en maakte ‘en passant’ nog even gebruik van het momentum om aan Enzo Scifo te tonen dat hij een stukje kon voetballen. Toen hij een eerste keer de bal door de benen van Scifo poortte stak hij al zijn vingers op: 1-0; bij een tweede keer ging de 2-0 de hoogte in. In de verlenging was KSV Ingelmunster echter heer en meester. Terry De Grande: “Ik stond tegen Mike Verstraeten en die was maar aan het zeggen: ‘ik zal het zelf moeten oplossen’, maar terwijl zij alles in de aanval gooiden, konden wij naar hartenlust gebruik maken van de geboden ruimte. In twee minuten tijd scoorde Luc Feys de 1-2 en 1-3. “De eerste op een voorzet van Terry , de tweede – na balverlies van Verstraeten – toen ik op rechts kon doorgaan.”

“Toen wij in de verlenging scoorden, begonnen de paars-witte fans ons zelfs aan te moedigen, sjaals werden in brand gestoken”

“Op snelheid!” klinkt het bij de rest van het gezelschap in koor. “Dat was inderdaad mijn sterkste punt niet. Ik was ook al 32 toen ik Ingelmunster neerstreek.” Uiteindelijk zorgde Terry De Grande met de 1-4 voor de totale ontlading. “Na de nederlaag tegen Standard hadden we nog de shirts gekregen van onze tegenstanders”, herinnert Peter Deldaele zich nog. “Maar in Anderlecht gingen we vergeefs op deur kloppen.”

“We geraakten ook niet meteen weg van de parking”, gaat Serge Beerens verder. “De fans van Anderlecht kwamen verhaal halen op de plaats waar Michael Verschueren nu ook de jongste weken uitleg mocht geven. Toen wij in de verlenging scoorden, begonnen de paars-witte fans ons zelfs aan te moedigen, sjaals werden in brand gestoken”, herinneren ze zich.

Serge Beerens moest wel inderhaast nog een probleem oplossen. “Ik had van de coach verkregen dat ik niet meer mee moest met de spelersbus, maar direct naar huis mocht rijden. Een zege had ik niet ingecalculeerd. Ik ben toch mee geweest met de bus, mijn vrouw is de bus met onze wagen achterna gereden.”

Toen de spelersbus in Ingelmunster arriveerde, was het volksfeest al losgebarsten. Aan café Ingelpub, de door de club gerunde herberg, stond het volk rijendik. Ook de andere cafés op de Markt konden al dat volk niet aan. “Die avond tapten we in de Ingelpub meer dan 25 vaten af“, aldus Eddy Vandekerckhove, toen een van de drijvende krachten achter de club. “We moesten vaten gaan halen bij de andere cafés, ik denk dat toen alle bier in Ingelmunster opgezopen werd.”

Hoe het feestje verlopen was? “Zo goed, dat we ons dat niet meer herinneren”, bulderen doelman Rudy Maesen en Bart Deschacht, twee kustjongens trouwens.

De spelers werden uiteraard als helden onthaald. “We stonden op het dak van de bus. Een week later viel de rekening in de bus, er waren blijkbaar blutsen in het dak. Maar dat bleek dan weer een practical joke te zijn. Die werden in die tijd wel meer uitgehaald.”

Trainer Eddy Mestdagh – op dat moment al wat onder vuur – stapte van de bus met een dikke sigaar tussen de lippen. Hij genoot terecht met volle teugen, maar na Anderlecht volgden enkele nederlagen en dat kostte hem nog voor Nieuwjaar de kop. Assistent Marnix Vlerick nam over en in februari 2000 landde de flamboyante Paul Put. Maar dat is voer voor een andere reportage.

Serge Beerens

Wie: 47 jaar, industrieel ingenieur, Ninove

Nu: hoofdtrainer bij de Oost-Vlaamse tweedeprovincialer Osta Meerbeke

Spits bij KSVI van 1998 tot 2000

Andere teams: Osta Meerbeke, Sint-Lievens-Houtem, E. Hekelgem, Strombeek-Brussels, E. Aalst, Olsa Brakel en Ninove

KSVI betekende voor mij… een schitterende club die voor was op zijn tijd

Terry De Grande

Wie: 42 jaar, verpleger, Eke-Nazareth

Nu: is trainer van de beloften A van Latem

Flankaanvaller bij KSVI van 1998 tot 2002

Andere teams: AA Gent, KSV Oudenaarde, Zulte Waregem, Meldert, KME Machelen

KSVI betekende voor mij… de beste en mooiste jaren van mijn voetbalcarrière

Rudy Maesen

Wie: 55 jaar, purchase manager bij Summa, Oostende

Nu: niet meer actief in het voetbal.

Doelman bij KSVI van 1996 tot 2000.

Andere teams: AS Oostende, KV Oostende, SC Menen, SK Sint-Niklaas en KMSK Deinze.

KSVI betekende voor mij… een periode vol goede herinneringen.