De finale van de Beker van West-Vlaanderen in sporthal Haneveld in De Haan was meteen de laatste match in het zaalvoetbal voor scheidsrechter Marcel Vannecke (75). Hij floot voor aanvang een jeugdwedstrijd, meteen het einde van een jarenlange carrière als ‘arbiter’.
Marcel Vannecke, ‘Marceltje van De Haan’, werd 75 jaar en is op een leeftijd gekomen dat hij niet langer meer mag fluiten in het zaalvoetbal. “Ik kon nog goed mee, maar nu heb ik die leeftijdsgrens bereikt. Een beetje jammer, maar het is zo”, vertelt hij. “Ik was ooit jaren scheidsrechter in het veldvoetbal, op zaterdag in het Perkezverbond. Nu doe ik nog een beetje volleybal, in vierde provinciale bij de dames.”
In het zaalvoetbal begon de kustbewoner als ploegafgevaardigde. Zo kwam hij na enkele jaren bij FC Vosseslag. Daar is hij in het seizoen 1984-1985 als scheidsrechter begonnen en stond hij twee tot drie keer per week op het veld. “Ik had mooie wedstrijden, maar soms ook moeilijke matchen. Mijn mooiste periode was eigenlijk bij FC Vosseslag toen het zes jaar in derde nationale actief was.”
“Iedere vrijdag bij een verplaatsing ging ik mee met de bus. Voor de Beker van België zijn we zelfs tot in Aarlen geweest om er ’s avonds pas om 22 uur te spelen”, herinnert Marcel, die als veldvoetballer destijds zelf nog bij de reserves van Lombardsijde actief was als aanvaller, zich. “Een talent was ik niet. Ik had wat snelheid, maar scoren ging moeilijk.”
De gewezen scheidsrechter heeft met de jaren het voetbal in zaal ook zien evolueren. “In veertig jaar maak je wel wat mee. Van tactisch tot veel sneller en technisch spel. Maar ik had alles goed in de gaten. Het is niet simpel om nu arbiter te worden. Er komt steeds meer bij kijken.”
Vrijwilligerswerk
Marcel had de matchen altijd goed in de hand. Zijn kaarten had hij op zak, maar hij trok ze niet meteen bij een eerste overtreding. “Ik gaf de spelers altijd een verwittiging. Bij een tweede hadden ze prijs en mochten ze de kleedkamers opzoeken. Ging het nu om iemand die ik ken of niet, dat interesseerde mij niet. Het zijn de voeten die tellen en niet de mond. Anderzijds kon ik altijd goed overweg met de spelers”, weet Marcel, die bijna 36 jaar lang postbode was.
Hij doet verder nog aan vrijwilligerswerk. “Op woensdagnamiddag hou ik de kantine van voetbalclub De Haan in ’t Haneveld open. En als de eerste ploeg in eigen huis speelt op zaterdag of zondag ben ik ook altijd aanwezig”, besluit Marcel Vannecke.
(ACR)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
