Red Flame Tessa Wullaert: “Gelukkiger in Stasegem dan in Manchester”

Tessa Wullaert moet de Red Flames dinsdag leiden naar kwalificatie voor het EK in 2022. De sterspeelster van Anderlecht is meer dan ooit hét uithangbord van het Belgische vrouwenvoetbal. Een gesprek over Manchester, Stasegem, een hond, een trouw en geld. “In het mannenvoetbal heeft niemand er problemen mee dat Messi en Ronaldo veel meer verdienen. Bij vrouwen ligt dat helemaal anders.”

Twee jaar geleden bezochten we Tessa Wullaert (27) in Engeland. Dat werd uiteindelijk een verhaal over haar ambities bij topclub Manchester City – kampioen in de Women’s Super League, Champions League… – maar evenzeer over haar eenzaamheid in het grauwe North England. Haar vriend Mathi was dan toch niet mee verhuisd en dat schuurde.

In april van dit jaar volgde een tweede lange babbel. Dat was in Wielsbeke, Tessa bivakkeerde er tijdens de eerste lockdown bij haar ouders, intens genietend van de warme sfeer, twijfelend over haar toekomst. Professioneel: Manchester City ruilen voor een nieuw buitenlands avontuur? Vooral Atlético Madrid trok. Of toch na drie jaar Duitsland (Wolfsburg) en twee jaar Engeland een terugkeer naar een Belgische topclub? En privé: haar vriend Mathi had een huis gekocht na een lange afstandsrelatie die al vijf jaar standhield… Ook Stasegem trok.

Zeven maanden later zitten we in een tweede lockdown en opnieuw middenin Wullaerts nieuwe leven. In een leuk opgeknapt huisje in Stasegem, jawel. Tessa koos dus voor de Belgische topclub RSC Anderlecht. Ze straalt, dat samenwonen met Mathi lijkt goed te lukken. Grijnzend: “Hij is nen gemakkelijken.” En de Red Flame is vandaag de sterspeelster van Anderlecht en meer dan ooit hét uithangbord van het Belgische vrouwenvoetbal. Een wereldster in Brussel en in Europa, zo luidt het bij RSCA. Al werd Tessa met de landskampioen, in eigen land onstuitbaar, vorige week al bij de eerste zwaardere wedstrijd, de tweede ronde van de Champions League, meteen uitgeschakeld door het Portugese Benfica (1-2). En daar baalt de wereldster nog wel een beetje van. “Ik dacht dat we verder stonden. Tegen Zwitserland moeten we dat goedmaken, zo zeiden we achteraf meteen in de kleedkamer.”

Beslissende match

Dat is dan komende dinsdag in Den Dreef in Leuven, de laatste en beslissende kwalificatiematch voor het EK ’21 (uitgesteld naar 2022) voor de Red Flames, de nationale vrouwenploeg, misschien wel de belangrijkste match uit het Belgische vrouwenvoetbal. In april, toen de match door de coronacrisis moest worden uitgesteld, mikte de voetbalbond zelfs op 10.000 toeschouwers – nooit eerder zouden in België meer mensen een vrouwenmatch hebben bijgewoond. La Wullaert zou er ook nog haar derde Gouden Schoen – beste voetballer van België – officieel overhandigd krijgen. “Nu kreeg ik die snel snel, na de match België-Roemenië in september: we hebben nog iets voor u… Al niet veel beter dan het jaar daarvoor, toen kreeg ik hem in de inkomhal van het hotel van het oefencomplex in Tubeke. Ook weer een voorbeeld van de kloof tussen het mannen- en vrouwenvoetbal.”

Tessa Wullaert: boegbeeld van het vrouwenvoetbal. En dinsdag dus aanvoerder van de Red Flames die het in Den Dreef nu wel helemaal zonder fans moeten gaan doen. Een zege is na de 2-1-nederlaag in Zwitserland in september – er waren traantjes, hoor – nu helemaal een must. Dat beseft Wullaert ook. “We hadden in Zwitserland wel beter verdiend. Tegen mindere ploegen zorgen we vaak voor monsterscores maar we moeten leren een resultaat neer te zetten tegen evenwaardige of betere ploegen.”

Als het dinsdag misloopt, is het al einde internationaal voetbal voor jou dit seizoen. Dan heb je sportief toch wel een hele stap terug gezet?

“Dan is dat maar zo. In levenskwaliteit heb ik een grote sprong voorwaarts gemaakt, dat is belangrijker. Ik heb de keuze gemaakt om dichter bij huis te voetballen en meer plezier in het voetbal en meer vrijheid in mijn spel te hebben, en dat is helemaal uitgekomen. Ik ben gewoon veel gelukkiger nu. Neem nu dat verlies tegen Benfica. Na zo’n nederlaag met Manchester kwam ik alleen toe in mijn flat en duurde het een paar dagen voor het verlies doorgespoeld was. Nu kom ik thuis bij Mathi, gaan we samen in de zetel liggen en leert hij mij zo’n nederlaag te relativeren. Intussen weet ik trouwens ook dat Benfica een profclub is met een budget dat vijf keer zo groot is als dat van Anderlecht.”

Gaat het in de vernieuwde Belgische Super League voor Anderlecht niet té gemakkelijk? Jullie winnen alles, veelal met scores van 7 tot 11-0. En dan kom je in Europa en…

“… heb je een probleem, ja. In eigen land is Anderlecht, drie keer na elkaar landskampioen, te dominant. Dat wreekt zich op Europees niveau. Daar zal het Belgische vrouwenvoetbal nog stappen moeten zetten.”

(lees verder onder de foto)

Je maakte al twee keer een dubbele hattrick, zes goals, en scoorde 19 keer in 8 matchen. Dat kan je toch zelf niet meer plezant vinden?

“Dat valt wel mee. Het zal voor de keeper minder plezant zijn. (grinnikt) Maakt mij niet uit. Het zorgt zelfs voor enige druk: iedereen verwacht zo stilaan elke week een hattrick van Tessa Wullaert. Er is ook het grote voordeel dat ik er na een moeilijker seizoen bij Manchester City veel vertrouwen uit put, waardoor ik dan ook weer veel beter speel bij de Red Flames. Pas als ik zou voelen dat ik word voorbij gestoken door meisjes die wel nog in het buitenland spelen, zou ik mij vragen stellen over de keuze die ik gemaakt heb.”

Je hebt nooit echt getwijfeld?

“In januari twijfelde ik wel nog. Zonder de lockdown had Atlético misschien nog gekund, we kwamen er alleen financieel nog niet uit. Maar die lockdown, gezellig bij mijn ouders, broers en Mathi, zorgde voor een soort van versnelde midlife crisis – bij wel meer mensen, las ik al. Ik ging nadenken: wat wil ik nog met mijn leven, wat maakt mij gelukkig…?”

… Hoeveel wil ik nog verdienen?

(lacht) “Weet je, ik hou er nu evenveel aan over. Want in Engeland werd mijn huur afgetrokken. Én ik kan hier meer sponsoropdrachten afwerken, die ook geld in het laatje brengen. Ik denk zelfs dat ik nu financieel beter af ben.”

Heb je als aanvoerder al onderhandeld over een speciale EK-kwalificatiepremie voor de Red Flames?

“Die is vooraf al vastgelegd. Maar vraag me niet hoeveel die bedraagt.”

Ofwel is die premie dan heel klein ofwel verdien je heel veel?

“Ik ben er niet zo mee bezig. Andere meisjes wel. Toen we voor de match in Zwitserland pas op woensdag in plaats van op maandag samenkwamen, hoorde ik al opwerpen: daar verliezen we twee dagpremies mee.”

(lees verder onder het kader)

Je bent de enige prof in het Belgische vrouwenvoetbal, de enige dus die er kan van leven. Wekt dat geen afgunst?

“In het mannenvoetbal heeft niemand van Barcelona of van Juventus er een probleem mee dat Messi en Ronaldo veel meer verdienen dan hen. Meer dan 100 miljoen euro per jaar. Zij zijn de besten, dan is dat toch logisch? Terwijl er in het vrouwenvoetbal een heilige schrik is dat de een meer verdient dan de ander. Ik denk dat er onder vrouwen veel meer jaloezie is. Men houdt daar ook te veel rekening mee, dat iedereen op social media evenveel aan bod komt en zo.”

De andere speelsters van Anderlecht moeten er wel allemaal minstens een parttime job bijnemen?

“Ja. We trainen ook pas ‘s avonds om 20 uur, vier maal per week. Ik lig dus nooit voor middernacht in bed. Dat was in het begin toch een hele aanpassing.”

Lukt het samenwonen wat, na vijf jaar alleen te hebben geleefd?

“We zijn in mei ingetrokken en ik moet zeggen dat het ongelooflijk meevalt. Mathi zei al dat hij het niet zou zien zitten mocht ik weer naar het buitenland vertrekken.”

Je vertelde de vorige keer dat Mathi dit huis heeft gekocht.

“Zo is dat. Binnen een jaar of drie, vier willen we iets groter kopen, en dan koop ik dat. En houdt hij het zijne.”

Er komt gauw een trouw van, geloof ik.

“Daar is al over gepraat, ja. We zijn vijf jaar samen, we zullen dat doen… We denken ook al aan gezinsuitbreiding.”

Wat zeg je nu?!

(schatert) “Ik bedoel: een hond. We zijn aan het bekijken welk ras we zouden willen. Een die niet teveel haar verliest, ik poets niet graag. Maar de rollen zijn goed verdeeld hoor. Ik doe de boodschappen, mijn voeding is voor mij heel belangrijk, Mathi eet nogal ongezond, vind ik. Door de lockdown is Mathi nu ook overdag thuis, maar het gaat geweldig goed. (grinnikend) Hij zegt nochtans dat ik niet de makkelijkste ben, maar dat hij dan zwijgt voor de rust. Ik merk wel dat hij meer tijd nodig heeft om eens bij zijn vrienden te zijn dan ik, ik wil alles samen doen. Maar dat zal het verschil zijn tussen mannen en vrouwen, zeker?”

(lees verder onder de foto)

Vergelijk eens je leven van nu met dat bij Manchester op een schaal van tien: levenskwaliteit, financieel en sportief.

(denkt lang na) “In levenskwaliteit van 5 naar 9. Financieel van 8 naar 8. En sportief van 8 naar 7. Er zijn momenten dat ik wel eens denk: shit, ik zou nog eens zo’n internationale topmatch willen spelen, maar het weegt geenszins op tegen de rest. Altijd weg van thuis, de dagen aftellen vooraleer ik weer even naar België kon komen.”

Het moet wel een hele aanpassing zijn, ook omdat je alleen maar ‘s avonds traint.

“Mijn dagen zijn anders wel behoorlijk gevuld hoor. Met interviews en sponsoropdrachten vooral. Ik word, sinds ik in België speel, veel meer gecontacteerd. Het was ook de bedoeling dat ik mij zoveel mogelijk zou engageren ter promotie van het vrouwenvoetbal. Initiatieven steunen zoals een zaalvoetbalclub die start in Roeselare bijvoorbeeld. Of een voetbalploegje voor mensen met een beperking in Gullegem. Maar ook tijd maken voor een meisje dat droomde van plechtige communiefoto’s met mij.”

Er is zelfs in je eigen Stasegem een elektrische deelwagen, een Renault Kangoo, TESSA genoemd. Tessa Wullaert is een merk geworden. Wordt daar aan gewerkt?

“Een spelersmakelaar regelt al mijn sportieve zaken en er is iemand die alle sponsoring en marketing behartigt en overeenkomsten maakt met bedrijven die mij opzoeken. Die volgen mij op social media en contacteren ons dan: kan je die of die story doen met ons? Maar het is niet de bedoeling om overal geld uit te slaan. Er staat hier bijvoorbeeld een gratis airco. (lacht) Ik vind het ook belangrijk om zelf mijn social media te verzorgen. Waarbij ik het niet alleen wil hebben over voetbal, ik toon ook graag mijn leven. Ik heb nu in elk geval een gevarieerder leven om over te posten dan in Engeland.”

Toen Anderlecht je komst officialiseerde, was er ook sprake van een rol als uithangbord. Is het dan de bedoeling dat je net zoals ex-Red Flame Audrey Demoustier voetbalacademies voor meisjes vanaf 5, 6 jaar organiseert? In Brussel heeft zij er al een stuk of zes.

“Ik droom in elk geval van een voetbalschool maar dan later, nu valt het nog niet te combineren. Ik volg wel al een trainerscursus UEFA A. In juli heb ik drie dagen training gegeven op een voetbalkamp. Dat was binnen de kortste keren uitverkocht.”

Je wordt beschouwd als hét gezicht van het vrouwenvoetbal, een rolmodel ook. Maar nog van een andere orde dan de Amerikaanse wereldkampioene Megan Rapinoe die onlangs op de cover van Time stond. Door haar politiek activisme, tegen Trump vooral, haar strijd voor gelijke betaling van vrouwelijke voetballers, voor de rechten van de lgbtq+-gemeenschap en voor de Black Lives Matter-beweging wordt ze beschouwd als één van de invloedrijkste vrouwen ter wereld. Heb je ook ambities in die richting?

“Ik ben daar voorzichtiger in, ik weet niet hoe Anderlecht daarmee omgaat.”

Ik weet dat elke vorm van racisme je heel kwaad kan maken.

“Klopt, maar ik engageer mij op mijn manier. Toen we in Zwitserland speelden, werd ons gevraagd om voor de wedstrijd te knielen als steun voor de Black Lives Matter-beweging. We vonden het zo… meedoen met de rest. Daar is flink over gediscussieerd geweest. Dan reageer ik liever kleinschaliger. Laatst heb ik nog gereageerd op een tweet van iemand die het nodig vond twee spelers van ons aan te vallen: “15 kilo teveel!”, stond er te lezen. Ik tweette: “Gênant! Ze hebben meer techniek dan jij!” Dat meisje heeft zich later verontschuldigd. Dat geeft me meer voldoening dan op mijn knieën te gaan voor een match.”

Je zei eerder al dat er geen enkele ploeg waarbij je speelde, geen lesbische relaties waren. En dat daar binnen de Red Flames een paar regels zijn over afgesproken.

“Niemand heeft problemen met lesbische relaties. Misschien is het in Amerika anders maar bij ons is het hoegenaamd geen item meer. We praten onder elkaar gewoon over ons lief.”

Of die nu Mathi heet of Rozemieke?

“Juist! Maar ze mogen niet ingaan tegen het belang van het team. Als men met z’n tweetjes constant samen optrekt, is dat niet goed voor de sfeer in de ploeg.”

Het is een verantwoordelijkheid, geloof ik, hét uithangbord van het Belgische vrouwenvoetbal zijn.

“Daarom moet ik wel een beetje opletten. Men zal op sociale media nooit een filmpje zien van Tessa die eentje te veel gedronken heeft. Daar staan trouwens bij de Red Flames flinke boetes op. We zijn niet allemaal prof maar men verwacht wel dat we leven als profs. Maar overdrijf je nu niet met hét gezicht van het Belgische vrouwenvoetbal?”

Vraag iedereen op straat, en niet alleen in Wielsbeke of Stasegem, één naam van een vrouwelijke voetballer. En ze noemen allemaal Tessa Wullaert.

“Daar ben ik echt niet mee bezig.”

Of sommigen zullen misschien Imke Courtois zeggen. Zij werd plots als analiste op televisie nog bekender. Dat zou spanningen hebben gegeven toen jullie nog samen bij de nationale ploeg speelden.

“Maar neen. Imke kreeg zoveel belangstelling om andere redenen. Maar dat is haar gegund, voor mij gaat het er nog steeds om wat je op het veld presteert.”

Winnen van Zwitserland, graag. We supporteren!