De Maleisiër Hakim Luqman (18), aanvaller van KV Kortrijk, verblijft sinds kort in een gastgezin in Heule. De Antwerpenaar van Kosovaarse afkomst Andi Koshi (19), middenvelder van Cercle Brugge, woont al meer dan twee jaar bij een gastgezin in Zedelgem. De Krant van West-Vlaanderen bracht hen een bezoek.
Lucky noemen ze Hakim Luqman, de nieuwe 18-jarige Maleisische aanvaller van KV Kortrijk. “Lucky komt zo meteen, hij is boven aan het bidden.” Het is donderdagavond en we zijn net aangekomen bij Arnout Vercruysse in Heule. Tweeënhalf jaar geleden kwam hij na zijn echtscheiding alleen te staan met zijn twee kinderen en een huis dat nog afbetaald moest worden. Om wat bij te verdienen, zette hij een vrije kamer op Airbnb, de onlinemarktplaats voor verhuur en boeking van privé-accommodaties.
Sinds kort woont Lucky bij hem in, de eerste speler die KV Kortrijk in een gastgezin plaatste. “Omdat we in het verleden merkten dat het voor jonge buitenlanders die alleen op een appartement zitten als een gemis ervaren wordt, vooral in periodes dat ze geblesseerd zijn of minder speelgelegenheid krijgen dan ze verwachtten”, aldus fanbase- en communitymanager Simon Clinckemaillie. “We zijn ervan overtuigd dat als je voor die gasten een thuis creëert, dat hun integratie, hun welzijn, hun ontwikkeling en hun prestaties ten goede komt.”
Prof in huis
Het is nog pril, maar Arnout is er blij mee. “Ik ben KVK-supporter en een open, gastvrij mens”, zegt hij. “Lucky valt enorm mee, ook door de manier waarop hij met de kinderen omgaat. Ruben (7) speelt zelf voetbal, bij Noordstar Heule, en vindt het leuk dat er nu een profvoetballer in huis is. En Merel (9) vindt het tof dat er iemand bij ons woont die van ver komt en Engels spreekt. Zij wil het heel goed doen met hem, zij zet de ontbijttafel voor hem klaar en zo. Zij wil echt meehelpen in de rol van gastvrouw.” (lacht)
Merel: “Ik nam met hem zelfs al een dansfilmpje voor TikTok op.”
Ruben: “En ik kan Playstation met hem spelen. Ik won al twee keer!”
Arnout: “Ik ben al twee keer op reis geweest naar Zuidoost-Azië en het ene land is het andere niet, maar wat veel mensen er typeert is: die zachtaardigheid, die beleefdheid en die dankbaarheid, het zich op de achtergrond kunnen houden en zich ten dienste van anderen kunnen stellen, het respect voor de ouders zeker ook. Zijn grootste wens is zijn vader en moeder een reis naar Mekka te kunnen schenken. Lucky bezit alle mooie eigenschappen van een moslim. Ik ben niet constant aanwezig, ik werk overdag als verantwoordelijke van een werkplek waar we voedseloverschotten verdelen naar tachtig organisaties, maar hij is voldoende matuur om die verantwoordelijkheid aan te kunnen. Hij zei al: leer mij eens hoe ik de was moet doen, dan kan ik dat doen wanneer ik zie dat de mand vol is. Hij wil ook geen tv op zijn kamer: dat is niet nodig, ik kijk wel beneden bij jullie.”
Hakim Luqman is de eerste Maleisiër die in Europa komt voetballen. De populariteit van de U19-international valt af te lezen van het aantal volgers op Instagram: 203.000. In de media wordt hij al de Messi van Maleisië genoemd, een zware last voor een jongetje dat nog alles moet bewijzen. “Maar ik schenk daar geen aandacht aan”, zegt hij. “Ik focus op het voetbal.” Hij scoorde al bij de beloften van KV Kortrijk én ook al in een oefenwedstrijd met het eerste elftal en wil zich zo snel mogelijk opwerken tot een A-kernspeler.
Lucky: “Het was mijn wens om in Europa te spelen. Ik wil hier bijleren en nog beter worden. Als je een grote speler wil worden, moet je hard werken. Via het voetbal wil ik ook mijn familie helpen en gelukkig maken, want wij zijn niet rijk. Ik ben de jongste van zes kinderen en het leven van mijn ouders is niet gemakkelijk, maar ze steunden altijd onvoorwaardelijk mijn droom om voetballer te worden. Voetballen is voor mij genieten. Als ik scoor, ben ik gelukkig. Ik was amper elf jaar toen ik van bij ons thuis in Kota Bharu naar de zeven uur verder gelegen Akademik Mohtar Dahari in Kuala Lumpur verhuisde, een academie waarmee ik vaak naar Europa reisde om jeugdtoernooien te spelen. Toen ik zestien werd, kon ik aansluiten bij het eliteteam Selangor FA. Het is daar dat ze mij Lucky zijn beginnen noemen. Coach Lim Teong Kim is ermee begonnen. Hij was ooit trainer bij de jeugd van Bayern München en werkte er onder meer met Thomas Müller en Toni Kroos.”
Hij is very happy dat hij nu zelf in Europa is geraakt, bij een van de clubs van zijn steenrijke landgenoot Vincent Tan, en ook very happy dat de aanpassing zo vlot verloopt. “Ik hou zelfs meer van het koelere Belgische weer dan van de hitte in Maleisië.” Tot nu toe kende hij bij ons eigenlijk nog maar één tegenslag, vertelt hij. “Ik was met mijn fiets naar de stad aan het rijden, toen opeens de ketting afviel. Het lukte mij niet om er hem weer op te leggen, maar gelukkig passeerde er een jogger die mij herkende en mij hielp.” In Maleisië reed hij met een bromfiets en zelfs al met een wagen. “Ik bezit nog geen rijbewijs, maar bij ons mag je ook zonder rijbewijs met een wagen rijden.” (lacht)
Arnout: “Lucky leeft voor zijn sport, hij doet wat nodig is om een goeie moslim te zijn en begrijpt ook een andere cultuur.”
Lucky: “Ik probeer zoveel mogelijk te bidden op momenten dat het moet. Overdag lukt het soms niet door de training, maar ‘s ochtends om vier uur sla ik nooit over. Ik zet mijn wekker, bid en slaap dan weer verder. Eigenlijk heb ik hier maar drie dingen nodig. Voetbal. Wifi, om mijn moeder, vrienden en Simon te kunnen bellen. En eten, om na de training weer energie op te slaan.”
Arnout: “Hij drinkt geen alcohol en eet geen varkensvlees, maar verder eet hij bijna alles wat wij eten. Wat hij wel niet lust, is bloemkool. En het liefst eet hij… Lucky, zeg jij het maar…”
Lucky: “Pita?”
Arnout: “Ja, maar ook…”
Lucky: “Euhm…”
Arnout: “Appel… appel…”
Lucky: “Appelmoes! Kip met appelmoes.”
Arnout: “Ja!” (lacht)
Lucky: “In Maleisië kennen we dat niet, appelmoes, maar ik leerde het kennen toen ik met mijn team in Duitsland was.”
Arnout: “Ik hou van gezond koken. De voorbije jaren ben ik daardoor 35 kilo afgevallen, dat kwam ook wel door wat meer te sporten. Onlangs kocht ik twee boeken over de Aziatische keuken en binnenkort komt er een Cambodjaanse vriendin om mij Aziatisch te leren koken. Lucky kookt trouwens zelf ook graag en kan hier in de Aziatische market in Heule alles vinden wat hij wil. Het gebeurt wel eens dat hij dan met een verrassing thuiskomt. Zo had hij gisteren een ijsje meegebracht voor Ruben en ook een voor zijn vriend Victor. Ze houden beiden van ijsjes, maar nu kwam Ruben met dat ijsje naar mij en zei: papa, ik lust dat ijsje niet zo. Het bleek ijs van rode bonen te zijn!” (lacht)
***
‘s Anderendaags worden we in het gastgezin van Andi Koshi in Zedelgem verwelkomd door Caroline Tavernier. De 19-jarige Cerclespeler en Belgische U19-international van Kosovaarse afkomst groeide op in Antwerpen en speelde voorheen zeven seizoenen voor Anderlecht en één seizoen voor PSV Eindhoven. “Zij haalden mij ‘s ochtends met een busje thuis af en brachten mij ‘s avonds terug”, zegt hij. “Op die leeftijd was het voor mij ook wel nodig om thuis te zijn.”
In 2018 kwam de centrale middenvelder via AS Monaco bij Cercle Brugge terecht. “Toen de toenmalige sportief directeur François Vitali mij voorstelde om in een gastgezin te gaan wonen, twijfelde ik, omdat je soms verhalen hoort dat het in een gastgezin niet goed loopt. Maar bij Caroline en Pieter voelde ik mij van in het begin goed. Wij proberen elkaar echt te helpen.”
Caroline: “Het is inderdaad een samenwerking. Andi is hier intussen al enorm geïntegreerd, zowel bij Cercle als in West-Vlaanderen. Hij bezit nu ook een rijbewijs en is zelfstandiger geworden.”
Andi: “Ik ben iemand die vrij gedisciplineerd is. Ik drink niet, doe geen belachelijke dingen en ben nog nooit te laat thuisgekomen. Ik sluit mij ook niet op in mijn kamer, ik hou van een goed sociaal leven.”
Caroline: “Ook met onze kinderen en kleinkinderen heeft Andi een goed contact. Zijn ouders zijn qua opvoeding en omgang met jonge mensen een beetje zoals wij.”
Tien jaar geleden nam Caroline voor het eerst een jonge voetballer in huis.
Caroline: “We zijn een echte Cerclefamilie, we zijn al levenslang supporter en abonnee. Op vraag van onze kinderen zijn we destijds ingegaan op een bericht op de website om ons kandidaat te stellen als gastgezin. Pas enkele jaren later kregen we een telefoontje: of we nog altijd bereid waren om iemand op te vangen. De eerste die kwam was Thijs Deboevere, een jonge doelman van Genk. Ook de tweede was een doelman: Thomas De Bie, die nu bij Tubize zit. Daarna is er hier nog een Zimbabwaanse testspeler geweest voor een week of zes, Ngobisita Masuka, maar toen is Cercle gezakt en is het stilgevallen. Tot drie jaar geleden de Italiaan Nicolo Cudrig is gekomen en kort daarna Andi. Later volgde ook nog de Rus Kirill Klimov. Dat is eigenlijk allemaal vrij goed verlopen. Ook de ouders van Nicolo en Kirill zijn hier al geweest. Met jongens die van Afrika komen, is het door het grote cultuurverschil en de andere levensstijl wel een ander verhaal, zo is onze ervaring toch. Ngobisita probeerden we zoveel mogelijk te betrekken, maar hij had meer nood om zich af te zonderen en via zijn iPhone in contact te staan met het thuisfront.”
Tijdens de coronalockdown verbleef ook Guy Mbenza bij hen, de 20-jarige Congolese international die eind januari overkwam van Stade Tunisien en dit seizoen al twee keer scoorde.
Caroline: “Guy zat eerst op hotel en toen dat door de coronamaatregelen moest sluiten, hielpen we hem uit de nood. Hij is iets ouder dan alle anderen die hier al waren, hij heeft ook al een kindje en een vriendin in het buitenland en kon zich bij ons moeilijk aanpassen. Hij kreeg de kans om hier zelf zijn eten klaar te maken en wij hielpen hem bij praktische zaken zoals een bankkaart regelen en geld doorstorten naar zijn thuisland. Maar inspanningen om zich te integreren, deed hij niet echt. Hij had daar geen behoefte aan. Het is positief dat hij nu alleen woont, maar hij zal wel voldoende ondersteund moeten worden.”
Dat is een werkpunt, gaf Marc Vanmaele, algemeen coördinator van Cercle, vorig seizoen al aan: het sociaal welzijn van spelers buiten de uren op de club optimaliseren.
Caroline: “Er is in de voetbalwereld grote nood aan psychosociale opvang van jonge voetballers, want de weg naar de top is heel hard. Zie hoe weinig talenten er echt doorgroeien. Plots val je eruit en weet je niet waar je aan toe bent, want er wordt in die wereld heel weinig gecommuniceerd.”
Andi: “Dat voel ik ook wel. Als ik eens een slechte dag heb op training of een teleurstelling oploop, dan zien ze hier aan mijn gezicht dat ik boos of triest ben. Dan gebeurt het dat ze samen met mij naar een film kijken waardoor ik het voorval vergeet.”
Caroline: “Belangrijk voor een gastgezin is dat je dat met de hele familie samen doet, dat je elkaar voortdurend opvangt en aanvult. Zo kijk ik met Andi wel eens naar Love Island, iets wat ik anders nooit zou doen.”
Andi: “Als je in een moeilijke periode alleen op een appartement zit en er met niemand in vertrouwen en verbondenheid over kunt praten, dan denk ik dat het echt héél moeilijk is.”
Caroline: “Vorig jaar mocht er na de fandag één iemand van de hele groep niet mee op stage: Kirill Klimov, een Russische jongen van achttien die hier zonder zijn familie zit. Stel dat zo iemand dan alleen in zijn appartement achterblijft, wat zou er dan niet allemaal in het hoofd van zo’n jongen omgaan? Toen Andi opeens naar de beloften werd teruggezet, vroeg dat ook om morele ondersteuning.”
Andi: “Caroline en Pieter zijn toen naar mijn wedstrijden bij de beloften komen kijken.”
Caroline: “Een gastgezin zijn, is veel meer dan een engagement op papier. Wij zetten alles in wat binnen onze mogelijkheden ligt om Andi de kans te geven zich hier te ontplooien. Daar doen we het voor.”
Andi: “Dit seizoen wil ik doorbreken in het eerste elftal en dat wil ik even hard voor mezelf als voor hen: als een bedanking voor alles wat ze voor mij doen.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier