Spitsen die een neus hebben voor goals: iedere ploeg is ernaar op zoek, maar ze lopen niet dik. Matthias Cottenier is er zo een. Bij elke ploeg was hij goed voor minstens twintig goals per seizoen. “Ik heb er altijd van genoten en nog steeds”, lacht de net 34 jaar geworden doelpuntenmachine.
Hoe komt het dat sommige spelers aan een halve kans genoeg hebben om te scoren en andere na tien pogingen nog steeds de goede richting zoeken? “Wellicht een aangeboren talent”, denkt Matthias Cottenier, partner van Florence Vanoutryve en vader van de zesjarige Thorgan. Op provinciaal niveau behoort de Kuurnenaar tot de eerste categorie. Een goalgetter pur sang.
Zijn eerste goals scoorde hij als jonge snaak voor Zwevegem. Daar werd hij al vroeg opgemerkt door de talentscouts van KV Kortrijk. Op zijn zeventiende ging hij terug naar de Zwevegemse stal, en werd er meteen in de eerste ploeg gedropt. “Toen in eerste provinciale”, merkt Matthias op. “Zwevegem beleefde niet zijn beste periode, en kon het behoud niet verzekeren. Toch was ik goed voor zes goals, waarmee ik topscorer van de ploeg was. Het seizoen daarop koos ik voor Avelgem. Dat werd geen meevaller. Ik werd er nooit op mijn beste positie uitgespeeld en hield het na één jaar voor bekeken.”
FC Helkijn werd zijn nieuwe ploeg. Meteen ook de start van een geslaagde carrière. “Bij Helkijn was ik goed voor meer dan twintig doelpunten en mocht ik via de eindronde een promotie naar tweede provinciale vieren. Ik wekte de belangstelling van het ambitieuze Anzegem, dat toen in derde provinciale speelde. Ook daar had ik met mijn goals een aandeel in de promotie naar tweede.”
Bombardier
De volgende drie seizoenen zou Matthias de paars-witte kleuren dragen van SV Wevelgem City. Meteen ook de definitieve start van zijn status als bombardier. “Mijn drie seizoenen bij Wevelgem waren top. Via een titel en een promotie ging het van derde in één ruk naar eerste. En dat onder drie trainers: Piet Timmerman, Kurt Martin en Bart Martin.”
Toen koos hij voor Wervik. “Dat werd de grootste ontgoocheling uit mijn voetballoopbaan. Ik kwam er in een ambitieuze ploeg terecht, waar de plaatsen bijzonder duur waren. Nooit vond ik er mijn draai. Ik was dan ook niet kwaad dat ik het jaar daarop bij WS Lauwe aan de slag kon. White Star was net aan zijn tweede leven begonnen, wilde in de kortste tijd de stap van derde naar eerste provinciale zetten. In mijn eerste seizoen was ik goed voor 36 goals. Mijn absoluut record. Met twee titels op rij, versierd met een pak doelpunten, werd WS Lauwe een van de beste periodes uit mijn carrière.”
“Ook op mijn drie seizoenen bij VK Dadizele kijk ik met veel voldoening terug. Daarna ging het richting SK Geluwe. In mijn eerste seizoen overtroffen we de stoutste verwachtingen en speelden we de finale van de eindronde tegen het ambitieuze Anzegem. Bij Geluwe heb ik vooral genoten van een goede sfeer. Jammer dat door corona het afscheid er een in mineur was.”
Alweer twaalf stuks
Ondertussen maakt Cottenier het goede weer en de goals bij FCE Kuurne. Met twaalf treffers spant hij er andermaal de kroon. “Het hadden er een paar meer kunnen zijn, maar door een blessure moest ik enkele wedstrijden missen.”
FCE Kuurne staat nu samen met Jong Helkijn gedeeld tweede, op slechts twee punten van leider Stasegem. “De strijd is nog lang niet gestreden”, hoopt Cottenier. “Jammer dat we ons op Avelgem (6-2) te gemakkelijk naar de slachtbank lieten leiden.”
Ook in het minivoetbal was Cottenier een vaste waarde. “Met Neerhof Kortrijk heb ik meerdere jaren in eerste nationale gespeeld. Ondertussen heb ik het minivoetbal moeten stoppen. Mijn lichaam is niet meer bestand tegen overdaad. Of ik na mijn carrière trainer word? Ik denk niet dat ik daarvoor de juiste persoon ben. Misschien wel jeugdtrainer.”
(AV)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
