Oostendenaar Rudy Declerck is 40 jaar bezig als sportfotograaf

Redactie KW

Steeds paraat op het parket van BCO en vast meubilair rond het veld van KVO… Met 40 jaar dienst als sportfotograaf is Rudy Declerck niet meer weer te denken uit Oostendse sportkringen. Drie matchen op zondag? Een foto om 4 uur ‘s nachts? “Voor iemand die het graag doet, is dat geen probleem. Na 40 jaar doe ik het nog met evenveel enthousiasme.”

Het is vrijdagmiddag wanneer we een koffiebar in Oostende binnenstappen. Rudy is een gekend figuur in de kuststad en het verbaast ons dan ook niet dat we hem tussen de mensen aantreffen. “Het is niet het eerste interview dat ik geef, maar het is ondertussen toch al een 15-tal jaar geleden”, vertelt Rudy terwijl op zoek gaan naar een rustig plekje.

Hij rolde eerder toevallig in het vak. “Sport heeft me altijd wel geïnteresseerd, maar het was nooit echt de bedoeling om sportfotograaf te worden. Tot en met de knapen voetbalde ik bij den AS, maar door werkomstandigheden ben ik daarmee gestopt. Tot ik in 1970 mee aan de basis lag van de oprichting van FC De Kim, de eerste hobbyvoetbalclub van Oostende. Ik ben er 29 jaar bestuurslid en manusje-van-alles geweest. Daar ontmoette ik Dirk Deroo, die daar graag een fotoclub wilde starten. Omdat ik toen op reis al vaak met fotografie bezig was, heb ik me erbij aangesloten.”

(Foto a-RDC)
(Foto a-RDC)

De start van een lange carrière bleek later. “Ik had ambitie om voor een krant te werken en een maand of twee later kwam er een plaats vrij bij Het Nieuwsblad van De Kust (toen concurrent van De Zeewacht, red.). In mijn beginjaren ontwikkelde ik mijn foto’s in de badkamer, maar nadien richtte ik er een kamer speciaal voor in. Ik werkte later onder meer voor De Zeewacht, maar jaren geleden maakte ik definitief de overstap naar Het Nieuwsblad. Nu nog hoor ik vaak ‘Ah, de fotograaf van De Zeewacht is daar’ terwijl ik eigenlijk al jaren voor Het Nieuwsblad werk.” (lacht)

(Foto a-RDC)
(Foto a-RDC)

De technologie evolueert razendsnel en ook in de fotografie is dat enorm voelbaar. “Ik maakte nog de periode van de negatieven mee, maar ik pik de nieuwe trends behoorlijk snel op. Als je kwalitatief goed werk wil blijven leveren, moét je daarin mee. Een opleiding heb ik nooit gevolgd. Ik heb alles al doende geleerd. Ik herinner me nog dat ik in mijn beginjaren voor dringende foto’s bij collega Paul Maenhout, vader van Peter, terecht kon. Hij beschikte over een lazermachine waarmee je dringende foto’s en onderschriften kon doorsturen naar de redactie. De telefoonlijn mocht echter niet bezet zijn en het duurde wel een halfuur voor de foto doorgestuurd was. Dat was uiteraard enkel voor dringende zaken, want de rest werd via de post of de koerierdienst opgestuurd.”

(Foto a-RDC)
(Foto a-RDC)

Voetbal, basketbal, volleybal, maar ook tennis en zelfs boksen. “Ik fotografeer alle sporten, maar voetbal doe ik toch het liefst. Doorheen de jaren heb ik ook geleerd om wedstrijdsituaties in te schatten en daarop te anticiperen. Op zondagnamiddag staan er meestal twee wedstrijden op het programma. Toen er nog geen snelheidsbeperkingen en flitspalen waren, deed ik er op zondagmiddag soms zelfs drie, maar nu is dat niet meer mogelijk.”

Rudy herinnert zijn eerste foto nog als de dag van gisteren. “Mijn eerste opdracht was een portret van Rudolf ‘Mr. V’ Vanmoerkerke. Met de nodige stress arriveerde ik aan het sportcentrum. Toen ik de foto wilde nemen, ontdekte ik dat ik het kabeltje van mijn flash vergeten was. Uiteindelijk heb ik mijn flash manueel bediend en is de foto gelukt, maar dat was toch even een paniekmomentje.”

(Foto a-RDC)
(Foto a-RDC)

“Gaandeweg kreeg ik meer en meer opdrachten en die beperkten zich in de beginperiode niet louter tot sport. Zo ging ik ook regelmatig langs op jubileums en ongevallen. Ik herinner me nog een biljarttornooi waarvan de finale om 4 uur ‘s nachts pas gespeeld werd. Daarom trok ik later resoluut de kaart van de sport, want die wedstrijden zijn aan een uur gebonden en dat vergemakkelijkt het werk.”

(Foto RDC)
(Foto RDC)

Begin jaren 80 was Rudy ook jaren de vaste fotograaf van de Kursaal. “Daar passeerden heel wat vedetten voor mijn lens. Dionne Warwick, Gilbert Bécaud, Mireille Mathieu, Gaston en Leo… Ik legde ze allemaal op de gevoelige plaat vast. Ook met Jean-Marie Pfaff ben ik een week lang op toer geweest. Hij verbleef in het Andromedahotel en samen gingen we op ontdekking door Oostende. Dat schepte een band. Zelfs als we elkaar nu nog tegen het lijf lopen, begroeten we elkaar hartelijk. Ook de start van de Whitbread Round the World (nu de Volvo Ocean Race, een zeilwedstrijd rond de wereld van acht maanden die om de drie jaar georganiseerd wordt, red.) in Portsmouth in 1985 is me bijgebleven. Samen met zeiler Staf Versluys en zijn bekende schip Rucanor Tristar maakte ik een geweldig moment op zee mee.”

Ook met andere grootheden uit het sportmilieu had Rudy vaak contact. “Maar ik heb die wereld doorheen de jaren enorm zien veranderen. Vroeger kon je veel dichter bij de sporters komen, nu worden ze afgeschermd door bodyguards en persverantwoordelijken. Ik herinner me een wedstrijd in het Jan Breydelstadion waar Club Brugge een penalty kreeg. Samen met enkele andere fotografen zat ik echter aan de overzijde, dus spurtten we over het veld naar het andere doel. Nu is zoiets ondenkbaar geworden.”

Zelf was Rudy een doorwinterd supporter van AS Oostende. “Nu zet zich dat verder in een grote sympathie voor KV Oostende. Die band blijft. Ik ga regelmatig mee op verplaatsing om foto’s te nemen en zat tot voor kort ook nog in het jeugdbestuur. Ook VGO trok destijds een paar keer aan mijn mouw, maar dat heb ik pertinent geweigerd.”

(Foto a-RDC)
(Foto a-RDC)

Zijn foto’s haalden ook af en toe de voorpagina’s. “Cercle Brugge werd eind jaren 80 door Georges Leekens na een zware nederlaag eens op een straftraining getrakteerd en ik was daar aanwezig. Mijn foto’s haalden toen de nationale sportfront van Het Nieuwsblad. Die voorpagina halen was echter nooit een doel op zich. Ik ben vooral tevreden als ik kwalitatieve beelden kan afleveren.”

Voor een eerste buitenlandse ervaring als voetbalfotograaf was het wachten tot vorig jaar. “Ik ben met veel plezier meegereisd naar Marseille en het werd een avontuur om nooit meer te vergeten. Ook de titels van Sunair (het voormalige BCO, red.) zullenme bijblijven. De kampioensvieringen van nu zijn in geen enkel opzicht te vergelijken met die van toen. Nu moet dat met champagne en alles erop en eraan zijn, toen werd iedereen uitgenodigd in de hangar van Vanmoerkerke en met een vat was iedereen content.”

Een freelancefotograaf is vaak weg van huis, maar daar leed zijn huwelijk nooit onder. “Volgende maand zijn we 39 jaar getrouwd, bijna zo lang als mijn carrière als fotograaf”, lacht Rudy. “Ik ben ook niet van plan om er meteen mee te stoppen. Zo lang ik gezond blijf, wil ik er zeker nog een tijdje mee doorgaan. Na 40 jaar doe ik het nog met evenveel enthousiasme.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier