Voetbal is oorlog, maar er moeten grenzen zijn aan deze strijd

Hard in hun muziek, hard in het supporteren voor hun club/vereniging. Dat zijn hardrockers Henk Vanhee (Club) en Roel Jacobus (Cercle). Zij vormen dit seizoen onze VAR, oftewel onze Voetbal Analyserende Rockers. Beurtelings werpen ze hun blik op de meest opvallende voetbalmomenten.

Voetbal is oorlog

Voetbal is oorlog wist Rinus Michels ons al meer dan een halve eeuw geleden te vertellen en eerlijk gezegd heb ik dat ook altijd een heel klein beetje op die manier ervaren, zeker ook naast het veld. Als het bloed en het DNA van een bepaalde clan door je aderen stroomt, dan krijgen sommige matchen een tribaal randje en dan wordt een nederlaag tegen bepaalde tegenstanders al vlug ervaren als een halve persoonlijke ramp en een gemeenschappelijk falen. Maar er moeten grenzen zijn aan deze strijd, daarom werden er spelregels in het leven geroepen. Met respect en fair play valt ook eer te rapen. Samen klappen vangen en samen ook de rug rechten, daar zit heldhaftigheid in. Romantiek zelfs. Wat in Luik gebeurde vorig weekend had echter met heldenmoed en eer niks te maken. Supporters moeten een code in ere houden en hebben het recht niet om zelf te bepalen wanneer een wedstrijd eindigt. Anderlecht en zijn supporters zijn sinds de jaren 50 gewoon dat de regels en het fortuin van hogerhand in hun richting werd bepaald waardoor ze als club in het algemeen geen raad weten met deze neergang. Want een ondergang is het zeker. Brussel brandt in goeie ouwe klassiek-Romeinse stijl, de bivakmutsen en de verstopte vuurpijlen in donkere openingen ten spijt. Verblind door hun arrogantie hebben ze dat jaren niet willen zien en er zal boerenverstand en hard veldwerk aan te pas komen om deze negatieve spiraal om te buigen. Ik zeg dit niet met leedvermaak maar als fan van een ploeg die amper 10 jaar terug werd weggehoond, in Brussel en elders, voor de manier waarop men de ladder van het succes wilde beklimmen.

Stappen zetten

Vegen voor de eigen deur blijft echter nodig en waakzaamheid is geboden. Na de vlugge 0-2 en een rode kaart bij de tegenstander botste Club vorige zaterdag op de onverzettelijkheid van Union waarmee die vorig seizoen ook al vele harten hadden veroverd in het vaderlandse voetbal. Ons supportersheir, ondertussen wel wat verwend, had weinig begrip voor dit nieuw puntenverlies. Ook bij mij werd in eerste instantie op dezelfde manier gereageerd. Een paar gelouterde dagen later stellen we dan wel vast dat onze ploeg, ondanks het overleven in heksenketels zoals Wanda Metropolitano in Madrid, absoluut nog stappen moet zetten. Ondanks de ervaren as op het veld moeten andere jongens nog veel praktijkervaring opdoen. Dan kruipt zo’n aansluitingstreffer psychologisch ongemakkelijk onder de huid en doemen ‘het-zal-toch-niet’ en ‘het-mag-niet’ op waardoor je maar aan de helft van je mogelijkheden gaat voetballen. Die tweede helft dan risicoloos willen uitvoetballen is één ding, klinisch omspringen met je schaarse kansen een ander. Wat ons verdorie zo goed lukt op het internationaal toneel, kost ons al een paar keer dure punten in de eigen competitie. Ik vertrouw erop dat coach Carl en zijn team dit gegeven als belangrijkste agendapunt hebben genoteerd voor de komende weken, vooraleer iedereen in die bizarre World Cup-modus gaat, halverwege november.

Supporters moeten een code in ere houden en hebben het recht niet om zelf te bepalen wanneer een wedstrijd eindigt

Goed bestuur

Veel tijd om bij de pakken te blijven zitten is er niet. Deze week staan er alweer twee belangrijke matchen op de kalender, waarvan één eventueel als ‘historisch’ kan worden ingekleurd. Met minimum een gelijkspel tegen FC Porto kan Club zich tot groepswinnaar kronen in de Champions League. En dat zou toch een enorme prestatie zijn voor een Belgische landskampioen gezien de budgettaire verhoudingen in het Europees voetbal, daar moeten we geen doekjes om winden. Ondertussen lijkt de gemiddelde voetbaljournalist alhier haast een suffe boekhouder want de lijstjes die dagelijks worden gedrukt vol financiële balansen van Club Brugge zijn ondertussen niet meer te tellen. Maar goud verblindt en voedt afgunst, en stilaan creëert men de perceptie dat de bankrekening van Club de competitie alhier scheeftrekt, dit terwijl Club het laatste decennium door keihard werken en goed en correct bestuur nu staat waar het staat. Het is eens wat anders dan je eieren in het korfje leggen van één of andere illustere sjeik of oligarch. Toch?