Ieder jaar bouwvertraging is een jaar dichter bij een ongeluk, een kleine of grote ramp

Hard in hun muziek, hard in het supporteren voor hun club/vereniging. Dat zijn hardrockers Henk Vanhee (Club) en Roel Jacobus (Cercle). Zij vormen dit seizoen onze VAR, oftewel onze Voetbal Analyserende Rockers. Beurtelings werpen ze hun blik op de meest opvallende voetbalmomenten.

Irritante onemanshow

Vraag binnen enkele jaren aan elke rechtgeaarde Clubsupporter waar hij was op donderdag 2 februari 2023 toen de bouwvergunning voor het nieuwe stadion op Jan Breydel werd vernietigd en iedereen zal zijn verhaal klaar hebben. Zo genadeloos sloeg het nieuws in bij de volgers van dit dossier dat het belangrijkste plan mag worden genoemd sinds de bouw van het toenmalige Olympiastadion in 1974 qua levensvatbaarheid en toekomst van Club Brugge. Het huidige stadion is ondertussen door betonrot overgenomen, wc-voorzieningen staan in regenperiodes letterlijk tot op enkelhoogte onder water, elektriciteitskabels hangen open en bloot mistroostig te slingeren en bezoekers en thuisfans worden in kooien grotendeels zonder dak boven het hoofd ontvangen. Ieder jaar bouwvertraging is een jaar dichter bij een ongeluk, een kleine of grote ramp. Ofwel zal de overheid moeten ingrijpen en bepaalde stukken van het stadion ontoegankelijk verklaren. Na de irritante onemanshow in de pers van één van de buurtbewoners, die triomfantelijk elke kans te baat nam om leugens te spuien in de pers naar aanleiding van de beslissing van de Raad voor Vergunningsbetwistingen, lijdt het geen twijfel dat dit het doel is van de klagers.

“Deze tragikomische beslissing maakt de Clubfamilie hechter dan ooit”

Men wil de gestage en rechtmatige groei van Club Brugge een halt toeroepen door verzuurd gedrag. Gesteund door de regelneverij in onze wetgeving is Vlaanderen om die reden op gebied van sportinfrastructuur nu al een derdewereldland geworden. Elke goedbedoelde maatregel qua omgevingsbeleid en mobiliteit die de buurt van Jan Breydel een upgrade kon bezorgen, werd onder de mat geveegd. Dit keer interpreteerde men een absurde regel uit de verordeningen van de stad Brugge doelgericht verkeerd waardoor de inspanningen die Club en zijn fans wilden maken om de buurt leefbaar te houden tijdens de wedstrijddagen werden afgeschoten. Deze tragikomische beslissing maakt de Clubfamilie echter hechter dan ooit. De weg naar een nieuw stadion is wat mij betreft de historische strijd die iedere Club Brugge-fan moet aangaan, zodat blauw-zwart de toekomst krijgt die het verdient, in de stad waar de wieg ooit stond eind 19de eeuw. Wijken mag geen optie zijn. Daarvoor is er te hard gewerkt de laatste jaren om op reglementaire basis van Club Brugge de Belgische referentieclub te maken.

Symbolische middelvinger

Ondertussen gaat het Club sportief nog steeds niet voor de wind. Het feit dat we na de trainerswissel steeds nadrukkelijker op zoek zijn gegaan naar een basis van standvastigheid achterin vooraleer we voorin weer kunnen beginnen te swingen zegt veel over hoe we dit seizoen aangevat hebben met verkeerde prioriteiten. De deur achterin toehouden en verbeten het gevecht aangaan op iedere strook van het veld is nu zonder twijfel van het grootste belang. Daarom was ik ook tevreden met het getoonde spel op het veld van Antwerp. In de pers vonden de kenners het allemaal maar minnetjes, maar in de laatste seizoenen waarin Club toch geregeld succesvol was, hebben we het merendeel van de matchen in eigen land tegen negatief ingestelde tegenstanders moeten spelen. Toen was het wekelijks aan ons om oplossingen te vinden, want Club was dit aan zijn status verplicht. Welnu, in Antwerpen hebben ze in een paar seizoenen 80 miljoen euro in een schuldenput gegooid, wars van elke schijn van Financial Fair Play. Ik vermoed dat ze daar ondertussen ook wel kunnen begrijpen dat Club niet kwam om een feestje te bouwen vorige zondag, maar om te strijden. En dat ze vooral niet moeten schrikken van de middelvinger van Raphael Onyedika, want deze was eigenlijk symbolisch ook wel een beetje die van ons allemaal. Dat had Ritchie De Laet, niet altijd het scherpste mes in de lade, dan tenminste toch goed ingeschat.

Allemaal samen

Dit soort voetbal is trouwens wat je de volgende weken ook zal mogen verwachten. De volgende tegenstanders in de competitie doen ook niks liever dan het fysieke gevecht aangaan om Club niet in zijn spel te laten komen, soms zelfs letterlijk op het randje. Vraag dit maar aan Clinton Mata, die in de vorige derby zonder pardon zijn hele seizoen naar de vaantjes zag geschopt. Ook het doodgeknuffelde Union draagt wat dit betreft een zekere reputatie met zich mee. Ik hoop dat de blauw-zwarte krijgers klaar zijn voor deze zware februarimaand met als toetje de achtste finales in de Champions League tegen de Portugese toppers van Benfica, samen met de supporters. Allemaal samen in moeilijke tijden. Daar zijn we tenslotte toch supporters voor? Titels en bekers vieren, kan iedereen, schouder aan schouder staan is nu echter even veel belangrijker.