Carl Hoefkens is niet langer trainer van Club Brugge. Na de lamentabele prestaties tegen Sint-Truiden en OH Leuven was dit de kroniek van een aangekondigde dood. Eind mei werd Hoefkens aangekondigd als de vervanger van de naar Ajax vertrekkende Alfred Schreuder, maar na zeven maanden is zijn avontuur bij de landskampioen over.
Het was op zijn minst een verrassende keuze eind mei: Carl Hoefkens, de man zonder enige ervaring op het hoogste niveau die nu plots de beste ploeg van het land onder zijn hoede kreeg. Maar Mannaert en Verhaeghe waren overtuigd, Blauw-Zwart zat in het DNA van Hoefkens.
De start was op zijn minst gezegd niet rooskleurig te noemen. Op de openingsspeeldag won Brugge met erg veel geluk van Genk, gevolgd door een non-partij op Eupen en een matig gelijkspel tegen Zulte-Waregem. Op de vierde speeldag op OH Leuven was het eigenlijk al van moeten. De 0-3 zege redde daar voor de eerste keer zijn vel. Hoefkens besefte dit maar al te goed, na de ongeziene 0-4 op Porto liet hij het volgende optekenen: “Mijn belangrijkste zege? Nee, dat was de overwinning op OH Leuven.”
Carl Hoefkens zal voor altijd herinnerd worden als de man die Club Brugge voor het eerst naar de laatste zestien in de Champions League loodste.
Reus met zeven armen
Een campagne voor de geschiedenisboeken, maar wel een campagne waarin het ongelofelijk meezat. Mignolet werd de reus met de zeven armen, de efficiëntie voorin was ongezien. Een campagne die ook al te lang de ondermaatse prestaties in de competitie verbloemde. Het merendeel van de wedstrijden was nauwelijks aan te zien. Weinig diepgang, voorspelbare patronen, zelfs de hondstrouwe Brugse aanhang kreeg het geregeld op de heupen.
Op vlak van people management waren er conflicten met Balanta, Lang, Yaremchuk en begin deze week Skov Olsen. Het geloof dat Hoefkens het tij nog kon doen keren ebde langzaam weg. Eerst bij de spelers, die in twee levensbelangrijke wedstrijden voor hun coach weinig mentaliteit en drive toonden. Vervolgens bij de supporters, die na het gelijkspel tegen Leuven om het ontslag van hun coach riepen. En ten slotte ook bij Mannaert en Verhaeghe. Het is geen traditie in Brugge om een coach te ontslaan, maar deze talentvolle groep heeft dringend een stroomstoot nodig.
Conclusie: Hoefkens was niet rijp genoeg om onmiddellijk op het allerhoogste niveau aan te treden. Daar waar Clement eerst ervaring opdeed bij Waasland-Beveren en Racing Genk, werd Hoefkens onmiddellijk voor de leeuwen gegooid. Na drie opeenvolgende landstitels is bij Club Brugge enkel de eerste plaats van tel.
Ondanks de schitterende campagne in de Champions League kon Hoefkens die torenhoge verwachtingen niet inlossen. Het bestuur was geduldig, heel geduldig, maar nam uiteindelijk de logische beslissing. De prestaties, met wat wellicht de beste en breedste kern ooit is, waren ondermaats.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
