Zijn mama en zijn oma zijn fanatieke Club Brugge-fans en hij speelt met het shirtnummer van zijn jeugdidool François Sterchele. “De dag dat hij verongelukt is, heb ik op school de hele dag geweend.” Na zijn veelbesproken overgang van SV Zulte Waregem naar KV Kortrijk hoopt Dion De Neve (21) zich zondag met zijn nieuwe ploeg te kunnen tonen in Jan Breydel. Een portret.
Het bericht in maart dat hij SV Zulte Waregem zou verlaten voor streekconcurrent KV Kortrijk zorgde voor een storm van reacties. Voor een timide jongen van twintig als Dion De Neve was dat best heftig. “Sommige berichten die ik van supporters kreeg, kunnen je kwetsen”, bekent hij. “Maar uiteindelijk heb ik dat allemaal achter mij kunnen laten.” Ook zijn aankomst bij KVK was spannend voor een timide persoon van intussen 21. “Voor iemand als ik is het een uitdaging om in een nieuwe ploeg terecht te komen. Maar ik werd hier direct in de groep opgenomen en probeer mij zelf ook meer en meer open te stellen.”
Het Guldensporenstadion in Kortrijk is in niets te vergelijken met het oefencomplex en de Elindus Arena in Waregem. “Neen, maar ik vind het wel iets hebben dat het hier nog allemaal authentiek is. Dat de supporters zo dicht tegen het veld zitten, zorgt voor heel veel sfeer. Mijn indruk is ook dat ze ons blijven steunen als het niet goed gaat.”
Aanpassing
Na vier speeldagen telt hij bij KVK 28 speelminuten. Dat is niet veel. “Je wil natuurlijk meer spelen, maar ik snap wel dat het in het begin aanpassen is. Ik ben ook al drie keer ingevallen op een andere positie: als rechtsachter, rechtsvoor en centraal op het middenveld. Je moet rustig blijven en wanneer je kansen krijgt, laten zien dat je er klaar voor bent.”
De grootste aanpassing is dat de technische staf er Franstalig is, zegt hij. “Maar dat lukt wel: mijn Frans is goed genoeg. Mijn grootste progressiemarge is de juiste keuzes maken wanneer ik onder druk kom. Jochen De Coene gaf mij oefeningen mee naar huis om mijn mobiliteit en core stability te verbeteren. Voor de rest probeer ik vooral veel te rusten op mijn appartement in Kortrijk.”
Mijn leraar in het zesde leerjaar zei dat het voetbal niets zou worden voor mij
Het grote verschil is dat hij nu veel meer verdient: 6.000 euro per maand, zo verscheen in de media. “Dat las ik ook, maar het klopt niet. Ik heb trouwens niet naar het geld gekeken. Voor mij was het sportieve plan het belangrijkste. Bij Kortrijk was dat meteen heel concreet en interessant. Maar toen mijn toenmalige manager, Jan Van Troos, mij onder druk zette om binnen de twee dagen te beslissen, vond ik dat niet eerlijk tegenover Zulte Waregem. Als je daar al zolang speelt en kansen krijgt, wil je daar het liefst blijven. Ik heb toen aan een andere makelaar, Kristof Vandersmissen, gevraagd om met Zulte Waregem te gaan praten. Maar daar kreeg hij te horen dat het afwachten was. Later hebben ze wel mijn premies verhoogd – en ze zouden ook mijn rijschool betalen, maar daar is het niet meer van gekomen. Ik vond dat geen goeie signalen. Uiteindelijk deden ze mij toch nog een nieuw voorstel, te nemen of te laten, maar dat was helemaal niet te vergelijken met het voorstel van Kortrijk.”
Klusser
Dion De Neve is dan wel timide maar op het veld is hij een en al drive. “Dat heb ik al van toen ik heel klein was: het veld opkomen, alles vergeten en er volle bak voor gaan. Ik verlies ook niet graag, zelfs een gezelschapsspelletje wil ik winnen. Voetballen vind ik het leukste om te doen wat er is. Ik ben er compleet zot van. In het begin kon ik het niet zo goed, maar ik ben almaar beter geworden.” Hij is ook genoemd naar een voetballer. “Ja, toen mijn papa een wedstrijd zag waarin ene Dion Dublin meedeed, vond hij dat een mooie voornaam.”
Zijn ouders scheidden toen hij een jaar of tien, elf was. “Ik zag ze ruzie maken en was bang dat ik een van de twee zou verliezen”, vertelt hij. “Toen mijn mama een alleenstaande vrouw was, heb ik haar als oudste zoon vaak geholpen. Net als mijn papa ben ik een handige klusser. Dat timide zijn, heb ik ook van hem. Van mijn moeder heb ik de koppigheid.”
Studeren was nooit zijn ding. “Op school klaagden ze dat ik niets deed. Mijn leraar van het zesde leerjaar zei zelfs: Je moet studeren, want in het voetbal zal het niets worden. Maar huiswerk maken, was niets voor mij.
Uiteindelijk behaalde ik mijn diploma zonder studeren. Ze raadden mij daarna bedrijfsmanagement aan, omdat ik goed was in wiskunde. Ik ben er ook aan begonnen, maar ben gestopt omdat het moeilijk te combineren bleek met het voetbal.”
Op zijn veertiende verhuisde hij van Dender naar Zulte Waregem. “In mijn eerste jaar speelde ik niet veel. Ik heb toen zelfs overwogen om te stoppen, maar mijn mama drukte mij op het hart dat ik na een slecht jaar gewoon mijn best moest blijven doen. Omdat ik laatmatuur was, hebben ze mij daarna een jaar onder mijn leeftijd laten spelen. Na een half seizoen zat ik bij de nationale ploeg U16 Futures, met onder meer Charles De Ketelaere, Yari Verschaeren en Michel-Ange Balikwisha.”
Jeugdidool
Intussen wordt hij al eens vergeleken met Noa Lang: hij is ook een snelle linksvoetige flankspeler, ongeveer even groot, met dezelfde blonde krullen en met zijn gedrevenheid geeft hij soms de indruk ook een tikje brutaal te zijn. “Brutaal? Neen, hoor, ik ben een goeie gast. Ik moet zelfs opletten dat er geen misbruik van mij wordt gemaakt, want ik wil altijd goed doen voor iedereen. Komt het misschien door hoe ik mij kleed en omdat ik een oorbel draag? Mijn oma vergelijkt mij ook met Noa Lang, maar alleen door mijn uiterlijk. Zij en mijn mama zijn fanatieke supporters van Club Brugge. Dat was ik vroeger ook. Ik ben zelfs eens naar een talentendag geweest. Mijn grote idool was François Sterchele. Ik hield van hoe hij speelde, scoorde en vierde. Ik scoor ook graag, maar toon mijn vreugde niet zo. De dag dat hij verongelukt is, heb ik op school de hele dag geweend. Ik heb thuis nog zijn doodsprentje en shirts van hem liggen en speel nu zelf ook met het nummer 23.” (CV)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
