Ivan Van Hulle geeft na 32 jaar trouwe dienst de fakkel (deels) door

Ivan Van Hulle verdwijnt niet op de Valkaart, wel neemt hij een beetje gas terug. © JPV
Redactie KW

Op de Valkaart was Ivan Van Hulle ruim dertig jaar dagelijks aanwezig voor vergaderingen, bestellingen kantine, opkuis en allerlei klusjes. Alle concurrerende ploegen kennen hem als een immer vriendelijke voetballiefhebber, die nooit in het daglicht komt of zoals Ivan het zelf verwoordt: “Veel liever blijf ik op de achtergrond. Zelfs bij officiële gelegenheden zal ik nooit op het voorplan verschijnen.” Bij zijn afscheid ging hij toch in op onze vraag en vertelde gretig over Oostkamp, zijn grote liefde.

“Eind jaren tachtig vergezelde ik zoon Tom, die bij de kleine mannetjes voetbalde. Op verplaatsing hadden we steeds auto’s tekort. Dus bood ik me aan als chauffeur. Luttele tijd nadien kwam wijlen Etienne Poupaert, destijds aanspreekpunt van het jeugdbestuur, mij vragen om toe te treden. Mijn echtgenote stond daar niet weigerachtig tegenover maar prentte me in dat ik, als ik aanvaardde, mijn functie optimaal moest vervullen. Iedereen bleek tevreden met mijn jawoord en ik werd zo wat meid voor alle werk. Niets was mij teveel.”

Secretaris die niet kon typen

“In 1990 trad ik toe tot het hoofdbestuur en zo ging de bal helemaal aan het rollen. Luttele maanden later kreeg mijn echtgenote telefoon van de toenmalige voorzitter Eric Lambert. Ik moest bij hem komen, meteen na het werk. In zijn typische directe stijl bood de preses mij de taak van secretaris en gerechtigd correspondent aan. Eerst protesteerde ik met de melding dat ik niet eens kon typen. Eric Lambert vond dat geen probleem, slofte naar zijn kast en haalde er een draagbare schrijfmachine uit die hij mij overhandigde: ik moest het maar leren als ik tijd had. Zodoende startte een periode die ik zowat als mijn levenswerk beschouw. Ik tekende mijn blauwe kaart in oktober 1990 en een paar maanden later kon ik typen. In het begin kreeg ik steun van alle kanten maar de functie breidde steeds verder uit. Toen de computer ons leven begon te beheersen, ging ik ook daarvoor lessen volgen. Het sportieve reilen en zeilen heb ik me nooit aangetrokken, wel moest ik alles controleren naar de Voetbalbond toe, van aansluitingen tot het aanvragen van wedstrijden.”

Veel steun

“Tegenwoordig kunnen ook gevolmachtigde trainers of bestuursleden van de jeugdcel wedstrijden aanvragen. Wel bleef ik controle uitoefenen. Voor de eerste ploeg en de invallers deed ik alles zelf. Ook de officiële briefwisseling met de voetbalbond kwam op mijn schouders terecht, enkel mijn handtekening telde. Recent nam ik me voor om die helse taak over te laten aan jongeren. In de voorbije dertig jaar kreeg ik steun van zoveel vrijwilligers en vooral van mijn echtgenote Rosanne. We hebben zelfs een tijd samen de kantine uitgebaat. De hele maandag staat vrouwlief hier de was te doen van alle ploegen. Toen ik nog niet met pensioen, was spaarde ik mijn overuren om mee te helpen aan de sportkampen.”

Ontgoocheld maar begripvol

“Voorzitter Paul Devliegere toonde zich een beetje ontgoocheld toen ik hem mededeelde dat ik zou stoppen als gerechtigd correspondent maar toonde begrip. Allerminst keer ik Oostkamp de rug toe. Zo blijf ik bijvoorbeeld verantwoordelijk voor de aankopen met betrekking tot de kantine, die we doen bij de sponsors. Ook zetel ik nog steeds in het bestuur. De taak van gerechtigd correspondent wordt zo ingewikkeld, de Bond eist steeds meer van de clubs en ik zit al op tram zeven, hé. Tom Teerlinck, energieke veertiger, toonde zich bereid om de fakkel over te nemen. Hij aanvaardde gemotiveerd om te fungeren als klankbord naar de Bond toe. We blijven nog een tijdje samenwerken zodat ik al mijn ervaring aan hem kan doorgeven. We bellen elkaar bijna dagelijks. KSV Oostkamp is grandioos gestructureerden bestaat uit stuk voor stuk medewerkers die zich kwijten van hun specifieke opdracht. Maar vooral: het zijn allemaal dikke vrienden!” (JP Vanheerswynghels)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier