Zes miljoen euro betaalde Club in januari voor de Tsjech Michael Krmencik (27). Een vlot scorende targetspits, net wat Club nodig had. Alleen… Krmencik scoort niet. Niet in de zeven officiële matchen voor de coronacrisis en ook niet écht in de voorbereiding. Die ene strafschop – na een gemiste – zondag in Knokke met Club B gaan we toch niet meetellen, zeker? Een miskoop, denken veel fans. Hij werkt keihard en verdient vertrouwen, klinkt het in Westkapelle. Krmencik zelf ligt er wakker van, maar gelooft in zichzelf. “Zaterdag zeg ik tegen Mbokani: my turn.”
“Translator? Is there no translator?”, schrikt Krmencik net voor de start van het interview. We hàdden er eerst eentje voorzien. “Maar toen we hoorden dat het prima ging met je Engelse lessen, hebben we die afgezegd.” De rest van het interview tekenen zweethanden de tafel voor hem. Het is zijn eerste gesprek met de Belgische pers. “Mijn Engels is echt niet goed”, zucht hij. “Deze namiddag om 17 uur heb ik twee uur Engelse les via een wekelijkse Zoomsessie.”
Het valt allemaal wel mee. Wat we vragen, begrijpt hij meestal wel. Zich uitdrukken is soms wat moeilijker, maar het gaat. En wanneer het niet gaat, grijpt hij naar Google Translate. “Three time, a week, two hours…“, antwoordt hij op de vraag welke Engelse woorden hij al kent. Dat is dus het aantal lesuren Engels, begrijpen wij. Maar hij kent wel al één woord heel goed. Hij hoort ook niet anders, de laatste weken in Westkapelle. “Double… ! De dubbel!De bekerfinale is enorm belangrijk voor ons. Bij mijn aankomst hier in Brugge eind januari was het eerste wat Bart Verhaeghe mij zei: ‘Michael, dit is een grote club. We gaan voor de double dit seizoen!”
Snel beklonken
Zes miljoen euro telde Club Brugge plots in januari neer voor de Tsjech, al bijna 27. Een bom geld voor zijn club Viktoria Plzen. En er was ook geen sprake van twijfel in het kamp Krmencik. Hij vertrok halsoverkop. “Vincent Mannaert sprak met mijn manager toen ik met Plzen op trainingskamp in Spanje was. Zes uur later was ik al in het ziekenhuis in Brugge voor de medische testen. Ik kon niet eens afscheid nemen van mijn ploegmaats, dus liet ik dan maar een brief achter. ‘s Avonds ging ik naar Vincent in hotel Weinebrugge. Alles was oké en dan heb ik het contract getekend. Mijn vrouw wist zelfs nog van niets, maar ik wist al dat ze het goed zou vinden. Toen Brugge mij in 2018 wilde, was ze al enthousiast maar een blessure gooide toen roet in het eten.”
Nul goals
Voor zijn komst naar Brugge stond hij bekend als een goalgetter: in zijn laatste seizoen bij Plzen was de vriendelijke reus goed voor 15 doelpunten in 32 matchen en als international tekende hij voor acht goals in 23 wedstrijden.
Maar na zeven officiële wedstrijden en een handvol oefenwedstrijden met Club stond zijn teller tot zondag nog steeds op nul. In het oefenpartijtje tegen Knokke volgde dan wel een eerste goal, maar dat was een simpele strafschop… nadat hij er al eentje had gemist. Dan kan je moeilijk stellen ‘Krmencik eindelijk ontploft!…’
Diepe zucht. Hij steekt het niet weg: “Ik slaap er soms niet van, als ik een kans heb gemist. Het is de eerste keer in mijn carrière dat het niet wil lukken. Ik praat er veel over met Clement. Hij zegt dat ik kalm moet blijven. Op training scoor ik wel vaak. Terwijl ik tijdens wedstrijden veel meer kansen krijg dan op training en dan gaan ze er niet in. Het is lastig.”
Hij beseft dat de concurrentie groot is in de spits: Okereke vooral, Schrijvers, zelfs De Ketelaere. En intussen misschien nog het meest Badji, revelatie in de voorbereiding… En concurrentie is nieuw voor de Tsjech. Hij worstelt bovendien met de tactische richtlijnen.
Sinds ik hier ben, verloor ik al zeven kilo
“Bij Plzen speelde ik altijd en passte iedereen de bal gewoon naar mij. Nu wordt er veel meer van mij verwacht dan enkel scoren. Ik moet niet enkel aan aanvallen denken, maar aan van alles tegelijk. Ik weet bijvoorbeeld nog niet altijd zeker of ik wel de juiste looplijnen volg. Ik moet echt nog steeds wennen aan het Belgische voetbal.”
Aan de fysieke arbeid ook. “Sinds ik hier ben, verloor ik al zeven kilo. In het begin vroeg ik aan Sobol of dit normale trainingen waren, zo lastig vond ik ze. Hij moest lachen want volgens hem was het geen extra zware training. Intussen ben ik eraan gewend. Ik was fysiek nog nooit zo goed als nu. Ik ben beter dan in mijn beste periode bij Plzen.”
Europa League
En precies daarom, weet hij, komen ze wel, de goals. Zeker weten. “Iedereen in deze club wacht op mijn eerste goal, dat weet ik ook wel. Maar ik mag niet nerveus worden. Het is gewoon wachten op die eerste. Dan krijg ik vleugels. Dan ben ik vertrokken voor 10 of 15 goals, dat ben ik zeker”, klinkt het overtuigd.
Misschien meteen als eerste de winning goal in de bekerfinale, zaterdag in het Koning Boudewijnstadion, al was daar woensdag nog licht voorbehoud over? Hij droomt ervan, want hij heeft iets met Antwerp. Hij speelde met Viktoria Plzen in augustus vorig jaar in de voorrondes van de Europa League twee keer tegen Antwerp. Thuis werd het 2-1. Op Antwerp was het 1-0. In Tsjechië stond Plzen tot kort voor affluiten 2-0 voor. Twee goals van Krmencik, jawel.
“Maar in de laatste minuut scoorde Mbokani nog tegen en lagen wij er uit. Zaterdag zeg ik hem voor de match (kijkt op Google Translate)… my turn! (lacht).”
“Mijn vrouw voelt zich uitstekend in Knokke”
Ondanks dat scoringsprobleem in zijn hoofd, lijkt de Tsjech best gelukkig in Brugge. Hij amuseert zich in de kleedkamer. Zijn landgenoot Jan Koller, ex-spits van Anderlecht, noemde Krmencik in januari een uitstekende spits, maar af en toe een beetje gek in het hoofd. “Me? Nooooo…! Ik ga Jan bellen. (lacht) Ik kan wel grapjes uithalen, misschien bedoelt hij dat? Veel ploegmaats hebben dezelfde humor. Ik maak hier veel plezier.”
Familieman
Plezier in Brugge en familiegeluk in Knokke-Heist, waar het gezin Krmencik intussen woont. Op het veld een killer – nog niet in Brugge, maar dat komt dus wel, gelooft hij – blijkt de Tsjech daarnaast vooral een goedlachse familieman met twee dochters, Claudia (2,5 jaar) en Melania (9 maanden). Op elke enkel van de Tsjech pronkt een tattoo, eentje voor elke dochter. “Happy”, lacht hij als we hem vragen hoe zijn gezin het hier stelt. Daarvoor heeft hij geen vertaler nodig. “We wonen hier goed. Ik hou van de zee. Vijf minuutjes wandelen en we staan met de kinderen aan zee. In Tsjechië woonde ik in Praag. Daar had ik geen zee, wel een zwembad. In Praag is het altijd druk. Hier in Knokke zijn er enkel in de zomer toeristen. Mijn vrouw voelt zich hier ook uitstekend. (grijnst) Zij spreekt goed Engels… Bovendien is haar mama meegekomen naar België. En vorige week zijn mijn ouders gekomen. Het is maar negen uurtjes rijden vanuit Praag. Ik ben van plan om in de fanshop twintig truitjes van Brugge mee te nemen.”
Veel meer dan Knokke, Westkapelle en Brugge zag hij nog niet van ons land. “Van Brussel zag ik alleen de luchthaven (lacht).” Zaterdag komt daar het Koning Boudewijnstadion bij. Zijn beurt?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier