Doelman Stijn Ampe over zijn rol in de schaduw bij Royal Knokke FC

Stijn Ampe gaat een nieuwe uitdaging aan bij FC Gullegem © VDB
Redactie KW

Zaterdagavond 5 mei: SK Lommel, de beste ploeg uit de reeks, krijgt 4-0 om de oren in het Olivier Stadion. Het feest duurt tot in de vroege uurtjes. Eerder op de avond werden tijdens de Footlunch de nieuwe spelers voorgestelde.

Justin Verlinden toonde zich onklopbaar en stopte een strafschop. Bram Paepe, quasi het hele seizoen titularis, zat op de wisselbank. Een andere klasbak bleef het volle kampioenschap in de schaduw en keepte geen minuut: Stijn Ampe! We contacteerden hem voor een afscheidsinterview en kregen een kerel aan de lijn die zich op geen moment negatief uitte, maar de kameraadschap aan de Oostkust bewierookte. “Voor mij begon alles in Leffinge. Daarna kreeg ik mijn kans in Eernegem, waar ik onder T1 Kurt Bataille doorstroomde naar de eerste ploeg. We kroonden ons tot kampioen in eerste provinciale. Westhoek werd mijn volgende uitdaging, tot Coxyde zich voor mij interesseerde. Iedereen weet wat daar gebeurd is. Zelf wist ik met mijn vreugde geen blijf toen Knokke interesse toonde. Gretig nam ik de uitdaging aan om sportief te strijden met Bram Paepe en Justin Verlinden voor een basisstek.”

“De competitie startte en ik kreeg een duidelijke boodschap: ik zou starten als nummer drie, maar dat kon wijzigen. De pech bleef voortduren, in oktober van vorig kalenderjaar werd ik het slachtoffer van een polsblessure. Vermits ik toch niet aan de bak kwam en mijn rivalen geen steken lieten vallen, nam ik de nodige tijd om die blessure volledig te laten helen. Nu voel ik niet de minste last meer.”

“Laat me duidelijk zijn: Knokke is een prachtvereniging en we vormen een hechte vriendenbende. Stilaan nader ik de 30 lentes en ik wil me dolgraag bewijzen tussen de palen. Vandaar dat ik besloot om een stap terug te zetten. Ik verhuis naar FC Gullegem in de tweede amateurklasse. Een tweede competitie zonder de gezonde stress van een eerste elftal zou ik niet meer kunnen opbrengen. Steevast laadde ik me op, oefende gedreven, maar de kers op de taart ontbrak.”

“Dat is nu éénmaal het lot van een doelman op het hoge niveau waar Knokke aantreedt. Drie goalies zijn onontbeerlijk, één valt er steeds tussenuit. Ik ben er trots op dat ik altijd paraat bleef, uit respect voor die vereniging die zich eerlijk en correct tegenover mij opstelde. De thuismatchen van de nacompetitie zal ik nog volgen, de uitmatchen minder. De school waar ik lesgeef, organiseert immers jubileumactiviteiten. Maar als Knokke me alsnog nodig heeft ben ik gegarandeerd beschikbaar.”

(JPV)