Doelman Kristof Ameloot, ‘kind van de Heizel’: “Karakterspeler met het hart op de tong”

Fons Roets
Fons Roets Medewerker KW

Al meer dan veertig jaar is Fons Roets (FRO) schrijvend actief in de regionale sportwereld. Als sportliefhebber pur sang leerde hij honderden mensen en hun verhaal kennen. Iedere week duikt hij in de archiefdoos vol herinneringen en anekdotes.

Oostendenaar Kristof Ameloot werd geboren op 11 september 1972, als zoon van Magda Maene en Gerard Ameloot. Hij groeide op in de Vuurtorenwijk, ging naar het Onze-Lieve-Vrouwecollege en doorliep in het middelbaar eerst het College, dan het VTI en STIO, waar hij uiteindelijk het diploma A3 mechanica behaalde.

Kristof ging meteen werken, veertien jaar lang bij Daikin, eerst als braseerder en later ook als clark chauffeur. Na Daikin werkte hij één jaar voor de Vlaamse Gemeenschap in de Oostendse haven als vislosser. Deze job ruilde hij voor vijf jaar Fabricom, eerst om nieuwe kabels aan te leggen en dan als kraanman. Bij de firma Knockaert werkte hij vijf jaar als machinist en de jongste tien jaar is hij actief als chauffeur, kraanman en machinist bij de firma Theys.

Beetje sjotterstalent

Kristof trouwde in 1996 met Laila Kemel en kreeg een zoon, Dante, die nu 24 is. Kristof heeft al elf jaar een nieuwe vriendin, Martine.

Kristof heeft zijn eerste voetbalschoenen te danken aan ‘meester’ Herman Van Pachtenbeke van het OLV-College op de Vuurtorenwijk. “In 1981, het jaar van de voetbalfusie, was ik negen jaar en ik zat in het vierde leerjaar bij meester Herman, die toen ook jeugdtrainer was bij de preminiemen van AS Oostende”, vertelt Kristof.

“Herman zag mij altijd voetballen op de speelplaats. Blijkbaar had ik een beetje sjotterstalent, want hij vroeg me aan te sluiten bij ASO en het nieuwe KVO. Ik was nog preminiem, met wedstrijden op zaterdagmorgen. Op zaterdag mocht ik soms met de miniemen spelen. Op het miniementoernooi van Berges zat ik op de bank en stond Joël Lenaers in doel. Toen Joël een zware blessure opliep, vroegen ze mij of ik ook kon keeperen. Ik heb daar de match van mijn leven gespeeld en stopte zelfs pinanties. Zo ben ik doelman geworden.”

Heizeldrama

Als miniem werd Kristof Ameloot een viertal keer opgeroepen voor de nationale trainingen en op 29 mei 1985 was hij geselecteerd om in het Heizelstadion met twee ploegen de voormatch te spelen van de Europacup 1-finale Liverpool-Juventus.

Een beeld uit het jaar 1989, de beloften van KVO: Robert De Blauwe, Johnny Nierynck, Jean-Marie Dewaele, Bart Deschacht, Dennis Focke, Serge Jansen, Gino Vynck, Dimitri Le Blanc, Berten Verhulst. Onderaan: David Dewaele, Kenny Joos, Patrick Ryckeman, Pascal Heusequin, Kristof Ameloot en Johan Hoste. (foto’s FRO)
Een beeld uit het jaar 1989, de beloften van KVO: Robert De Blauwe, Johnny Nierynck, Jean-Marie Dewaele, Bart Deschacht, Dennis Focke, Serge Jansen, Gino Vynck, Dimitri Le Blanc, Berten Verhulst. Onderaan: David Dewaele, Kenny Joos, Patrick Ryckeman, Pascal Heusequin, Kristof Ameloot en Johan Hoste. (foto’s FRO) © Picasa

“De 60.000 voetbalsupporters leefden mee met onze match. Toen mijn ploeg, bij een 0-3-achterstand tegenscoorde, ontstond een charge in vak Z van de Britse fans op de Italianen. Er was meteen paniek en de gevolgen waren catastrofaal. We zagen hoe de verpletterde doden weggedragen werden langs de kleedkamers. Pure chaos. Na afloop kregen wij, de twee miniemenploegen, in de pers de naam kinderen van de Heizel.”

Kristof Ameloot werd ook als cadet nog geselecteerd voor de provinciale trainingen, maar Mon Mestdagh, toen VGO-trainer, was zijn beste vriend niet en als ASO-keeper kreeg hij geen kans meer. “Mijn eerste trainingen bij de A-kern waren met James Storme als trainer”, vervolgt Kristof. “Dan kwamen Raoul Peters en Roni Brackx. Ik zat een jaar in de kern. Christophe Lycke was eerste keeper en met hem heb ik hard leren trainen, een bèrekeeper! Luc Devroe was tweede keeper en toen hij zes maanden out was met een schouderblessure, zat ik op de bank met de eerste ploeg.”

“Bij een uitwedstrijd in Charleroi, seizoen 90-91 in derde, was Lycke geschorst. Devroe zat in Luxemburg voor zaken en ik moest starten. Twintig minuten voor de match, tijdens de opwarming, kwam Devroe ineens toch opdagen en ik vloog weer naar de bank. Na de match moest ik als jongste de valiezen dragen, maar ik weigerde. Ik was niet meegekomen als chichi boy, maar wel om te voetballen. Dat was het begin van mijn einde bij KVO.”

Stamcafé

Kristof zat toen ook graag in zijn stamcafé, de Riva bij Jacky Starkey. “Trainer Raoul Peeters riep mij op zijn bureau en gaf me de raad, in het belang van mijn carrière, om niet meer naar de Riva te gaan. Ik werd daar zogezegd slecht beïnvloed. Toen ik mijn afscheid vierde in de Riva, passeerden Peeters en Brackx en ik was gezien. Vermits ik niet wilde tekenen voor een manager, was het over voor mij!”

Kristof Ameloot verkaste van KVO naar VGO, maar kwam daar ook niet aan de bak. “Charles Thieren was nummer 1 bij VGO en ik kreeg weinig speelkansen”, geeft Kristof toe. “Halfweg het seizoen ben ik vertrokken naar Nederland, om bij vierdeklasser Oostburg te spelen.”

“Dan volgden twee leuke seizoenen SK Eernegem met trainer Dirk Sanders en opnieuw een superjaar VG Oostende in eerste. De eerste zes matchen zat ik op de bank. Marmenout vloog buiten als trainer en Freddy Gheyle koos voor mij. Een maand later kwam Marmenout terug als manager en ik mocht weer op de bank!”

“Na één jaar Blankenberge volgden twee jaar SV Diksmuide, met trainer Willy Van Oplinus, een toptrainer, en Johan Hoste, Jan Lambrecht, een hele klieke van Oostende. Het tweede jaar ben ik voor het eerst uitgevallen met een zware knieblessure: kruisbanden links gescheurd.”

“Na vier maanden stond ik weer onder de lat. Na twee jaar Diksmuide heb ik nog zeven fantastische seizoenen meegemaakt bij SK Eernegem. Mijn rechterkruisband moest geopereerd worden en na zes maanden was ik hersteld. Ook mijn linkerknie moest nog eens onder het mes.”

Keeperstrainer

Met trainer Hugo Vandenheede klikte het minder. “Op zeker ogenblik wonnen we negen matchen met de reserven en de club kon dat niet meer betalen. Na zeven jaar lief en leed ben ik nog een half jaar naar Hoger Op Oostende gegaan. Op aanraden van de dokters heb ik de handschoenen opgeborgen en ben ik keepertrainer geworden bij SK Spermalie, mijn laatste stop in het voetbal op 38-jarige leeftijd.”

Kristof Ameloot is nog altijd voetbalfan in hart en nieren, vooral van blauw-zwart van jongs af aan! Thuis heeft hij een atelier volledig omgebouwd tot mancave, waar hij zijn vrienden en ex-ploegmaten uitnodigt. “Ik was een karakterspeler met het hart op de tong.”

“Soms ging het er hard aan toe. Misschien zat er meer in mijn voetbalcarrière, maar ik ben tevreden. Jaarlijks ga ik nog twee keer naar KVO, als ze tegen Club spelen. Ik heb, ondanks alles, veel plezier beleefd aan mijn voetbalhobby.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier