We waren er bij. Zaten op zo’n 100 meter, 15 meter hoog, van het plaats van delict. We zagen verbijsterd hoe hij de bal klemde. IK! Hoe Clement wees naar zijn linkerarm. HANSIE! Vier op vier al dit seizoen! Maar we zagen hoe die jongen met zijn aanvoerdersband niet aandrong en vol ingehouden woede afdroop. Geen kinderlijke scène wilde maken voor de ogen van 46.000 toeschouwers en miljoenen televisiekijkers. We begrepen Vanaken helemaal.
En toen zagen we tot onze verbijstering hoe die Diagne al even kinderlijk miste. Meteen schoot door het hoofd: maakt dit eigenlijk veel verschil, missen of niet? Want dat doé je sowieso niet. Én hij had afgelopen weken al een pak kansen gemist. Én hij werkte met zijn sterallures al langer zijn nieuwe Brugse ‘familie’ op de zenuwen – dat Club hem dit seizoen voor meer dan 3 miljoen huurt, rekenden we hém niet eens aan. Naast ons woedde op de hele perstribune meteen dezelfde verontwaardiging. ‘Degoutant!’. En het vak van de Club-fans steeg wel heel snel woedend boegeroep op. En op Diatta na toonde niet één ploegmaat na affluiten enig medevoelen. En toen wisten we meteen: die wordt uitgespuwd. Die speelt minstens in het jaar 2019 niet meer in een blauw-zwart shirt…
Bij het terugrijden uit Parijs (Péréfrique viér keer onderbroken…!) kwam de voorgeschiedenis boven. Dat zijn bijnaam al jàren Mario is, naar de al even balorige Balotelli. Dat Club zijn elfde club is op acht jaar. Dat hij al bij Lierse vijf jaar geleden zijn deur gewoon intrapte omdat hij zijn sleutel was vergeten. Hoe hij koketteerde met zijn Senegalese minnares Soumboulou Bathily, zijn Italiaanse echtgenote moest ‘co-vrouwen’ maar aanvaarden… Enzovoort, enzoverder.
Een ongeleid projectiel. Niet meer in rechte banen te leiden. Een product van een wereld waarin te snel te veel roem en geld in de schoot wordt geworden. We dachten: misschien is zelfs na 2019 geen terugkeer meer mogelijk.
Tot op Galatasaray, meneer Diagne
We hechtten rond middernacht ook geen geloof aan zijn Instagram-post met verontschuldigingen aan de Brugse ‘familie’. De enige spijt die hij heeft, was dat hij niet nog meer roem vergaarde door een Champions League-goal in Parc des Princes. We staken alweer twee uren later nog voor Lille de bus van Club voorbij – hoe had dié al die omleidingen omzeild? – en dachten: die ligt achterin gewoon te pitten. De slaap der onschuldigen… De laatste rij zetels helemaal alleen voor hem…
En nu? Het is aan Club, Philippe Clement voorop, om te reageren. Rekening houden met de getuigenissen ‘sterrenallures en impulsief’ en dan een boete uitdelen (het enige waarmee je zo’n mannen treft, luidt het cliché, alleen liggen die doorgaans veel te laag) en een paar weken uit de selectie laten…? Of, daar heeft Het Bedrijf Club een gespecialiseerde communicatiecel voor, een filmpje op www.clubbrugge.be met Diagne op de middenstip van Jan Breydel, traan over linkerwang en op de knieën: “Vergeef me, Club?” Of durven ze het live, op 22 november thuis tegen Oostende? Een echt lesje voor de mannetjesputter!
Neen, het zal hem bespaard worden. Club is ook, wanneer nodig, een meester in non-communicatie. Vandaag of morgen zal worden gezegd dat het ‘intern’ is opgelost, zondag zit hij niet in de selectie, dan interlandbreak… en dan nog een wedstrijdje op de bank. Maar wel in de selectie voor Galatasaray. Want daar kunnen ze hem misschien wel gebruiken, zo slim/opportuun zijn ze ook wel. Maar in de buurt van de penaltystip komt hij niet meer.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier