Terugblik op een memorabel jaar

Atlete Axelle Dauwens ruilde België in voor Denemarken om er nieuw leven in haar sportcarrière te blazen. Je kan haar herbronning hier volgen, in deze column.

Dat was het dan, 2016. Voor mij, het jaar van sportief succes en falen. Een jaar vol verrassingen. Het jaar dat mijn leven op aanzienlijke wijze heeft beïnvloed. Het jaar waarin mijn universitair diploma uitgereikt werd, maar de Olympische ringen geen plaatsje op mijn linker dij kregen. Het zit zo: van het vooruitzicht van zulke ringen op mijn dij word ik niet echt wild. Overigens, vond ik het de lichamelijke vereeuwiging niet echt waard. 2016 was ook het jaar waarin ik België inruilde voor Denemarken en stoofvlees met friet voor laks en brød.

Met deze maandelijkse column geef ik graag een inkijk in mijn leven en belevingen als topsporter.

Mentaal en fysiek was het even op. En vooral: ik had een tijdje genoeg van mijzelf

Het ingaan van een nieuw jaar vraagt om een terugblik op het voorbije 2016.

Heel mijn jaar stond in het teken van één evenement: de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. Mijn Olympisch debuut. In 2008 begon ik met atletiek, in 2012 liep ik voor het eerst de 400 meter horden op een internationaal kampioenschap, in 2014 was ik de 7de snelste loopster binnen Europa, in 2015 de 12de snelste van de wereld. Acht jaar na mijn eerste kennismaking met de atletieksport bereid ik me voor op ‘s werelds grootste sportevenement: de Olympische Spelen.

In acht jaar tijd transformeerde ik van een sportief schoolmeisje tot een Olympische atlete. Bij nader inzien best een hele weg. De beleving was echter soms minder memorabel. Vervelende blessures beïnvloedden het verloop van mijn jongste seizoen.

Het jaar begon nochtans goed. Geprikkeld door die Olympische droom trainde ik als een beest. Elke dag opnieuw, behalve op zondag. Op alle andere dagen zat mijn agenda tjokvol: ik liep mijn persoonlijke records stuk voor stuk aan flarden, maakte een reis doorheen de mediawereld en schreef een thesis over de Arctische scheepvaartroutes. Tussendoor ging ik op stage naar Tenerife en naar Zuid-Afrika. Best heftig, maar o zo boeiend allemaal.

Maar plots begon het gekwakkel. Mijn rechterkuit sputterde tegen. Ik moest mijn trainingsstage op Tenerife onderbreken voor nader medisch onderzoek. Het verdict: een scheurtje in de diepe kuitspier. De timing hiervan viel echt slecht. Ik stond aan de start van het outdoor seizoen en het zou minstens drie weken duren voordat ik opnieuw voluit en pijnloos kon sprinten. Het werden er zelfs vijf.

In acht jaar tijd transformeerde ik van een sportief schoolmeisje tot een Olympische atlete

Het grootste deel van mijn specifieke voorbereiding viel hierdoor in het water. Niets aan te doen. Met een rugzak vol twijfels trok ik naar het Belgisch kampioenschap. De afgelopen jaren was ik de gedoodverfde winnares, nu leek mijn overwinningskans opeens klein. De drang om me te bewijzen bracht me naar een knaltijd.

Op de Europese ranglijst schoof mijn naam naar de 7de plaats. Mijn seizoen leek gered. Helaas. Zowel het EK in Amsterdam als de Spelen in Rio verliepen niet zoals gepland. Reden? De blessures zorgden voor gebrek aan wedstrijdritme, en bijgevolg ook zelfvertrouwen. Het kostte me mijn droomseizoen.

Harde werk

Ik haalde mijn vertrouwen altijd uit het harde werk dat ik tijdens het opbouwseizoen had verricht. Dat moest en dat zou beloond worden. Want zo werkt het, niet? Niet dus. Vroeger presteerde ik goed als het moest, als het gepland stond. Maar dit seizoen liep alles mis. Hoe had ik het zo kunnen verknallen? Mentaal en fysiek was het even op. En vooral: ik had een tijdje genoeg van mijzelf, genoeg van mijn falen op de Spelen, genoeg van mijn gezicht in de media.

Onderschat niet hoe een topsporter, jarenlang, naar zijn/haar specifiek doel toeleeft. Alles staat in het teken van die ene vluchtige topprestatie. In mijn discipline krijg je 55 seconden. Meer niet. Het resultaat is eenduidig: zwart of wit. Goed of slecht. Is het goed, dan verzet je bergen. Faal je, dan overheerst het gevoel van eenzaam- en waardeloosheid.

Sportieve fut is niet eindeloos recycleerbaar. Op een zeker moment slorpt het je volledig op. Zo’n moment van falen vergeet je niet zomaar, maar om je terug te trekken in het treurhoekje is er geen tijd. Er moet orde op zaken gesteld worden.

Het is niet de gemakkelijkste weg, wel de weg waar ik keihard in geloof

Stoppen of een nieuw leven beginnen, of verder doen en een nieuw leven beginnen. Dat was de keuze waar ik voor stond. Het werd het tweede. Enkele weken van bezinning leverden me een trainerswissel en een verhuis naar Denemarken op.

Ik woon nu vier maanden in Aarhus en heb de teleurstelling grotendeels achter mij kunnen laten. Ik haal er nu zelfs energie uit. Ik ervaar mijn prestatie in Rio als de aanzet die tot een noodzakelijk kantelpunt in mijn sportcarrière heeft geleid. Drastische beslissingen werden genomen met als doel een betere atlete te worden.

Het is niet de gemakkelijkste weg, wel de weg waar ik keihard in geloof. Op de vraag of het de juiste weg is, zullen we slechts binnen enkele maanden een antwoord krijgen. Wat ik wel al kan zeggen, is dat ik inmiddels het plezier in de sport heb teruggevonden.

Na deze korte terugblik is het tijd om weer vooruit te kijken. 2017 belooft een spannend jaar te worden voor mij, met als hoogtepunten het WK in Londen en de Universiade in Taipei. Over dit avontuur zal ik de komende tijd hier graag verslag uitbrengen.