“Meer onderhoud dan verwacht”

Op het kunstgrasveld van het stedelijke voetbalstadion De Velodroom: links teamleider Kevin Deceuninck en op het tractortje onderhoudsman en opzichter Filip Rommelaere, die net een stukje veld geborsteld heeft. (Foto JS)
Johan Sabbe

Sinds augustus vorig jaar beschikt Torhout over zijn allereerste voetbalveld in kunstgras, met name op het stedelijk voetbalstadion De Velodroom in de Bruggestraat. Dat veld valt bij de voetbalclubs zo erg in de smaak en levert een zoveel hogere bezetting op dan natuurgras, dat er luidop gedroomd wordt van een tweede kunstgrasveld, dit keer op het sportstadion Benny Vansteelant. “Nochtans vergt kunstgras meer onderhoud dan gedacht”, zegt Kevin Deceuninck, teamleider van het toezicht op de stedelijke sportaccommodaties.

Deze reportage maakt deel uit van ons Dossier Kunstgrasvelden.

Het kunstgrasveld heeft 425.000 euro gekost, de uitvoering van een aantal omgevingswerkzaamheden inbegrepen. “Maar het is zijn geld meer dan waard”, vinden zowel de voetbalclubs als de stedelijke sportdienst. “Eindelijk kan er op elk moment gevoetbald worden, ook bij grote droogte of zware regenval. En dit zonder het terrein te moeten overbelasten.”

Zes uur werk per week

Kevin Deceuninck (26) uit Lichtervelde werkt al zeven jaar in Torhoutse stadsdienst. Als teamleider van het toezicht op de stedelijke sportaccommodaties, dus ook van het zwembad. Van opleiding is hij nochtans opvoeder, niet direct het diploma dat je bij zo’n functie zou verwachten. Maar hij heeft voeling met de sport. Hij speelt zaalvoetbal en is in tal van sportdisciplines geïnteresseerd.

Tot Kevins team behoren de vier zwembadredders en de toezichters van het sportcomplex: Joris Cuylle, Aäron Geirnaert, Steven Theys, Ruben Landuyt, Peter De Grande en Filip Rommelaere.

“Elk van de toezichters helpt bij het onderhoud van het kunstgras, al is het op de eerste plaats Filip die zich daarover ontfermt”, zegt Kevin. “Hij is zo’n beetje onze onderhoudsman. Aanvankelijk dachten we dat het onderhoud in werkuren zou meevallen, maar het vraagt meer tijd dan gedacht. Wekelijks moet je het veld slepen om de zwarte rubberkorreltjes weer effen te maken en evenzo moet je het wekelijks borstelen om er het vuil uit te halen: bladeren van bomen, onkruid en – wat niet zou mogen – sigarettenpeuken. In principe mag er niemand peuken op het veld gooien, maar jammer genoeg houdt niet iedereen zich daaraan. Grosso modo nemen het slepen en borstelen – wat met een kleine tractor gebeurt – in totaal zo’n zes uur per week in beslag. Komt daarbij dat er langs de boorden onkruid de kop opsteekt, wat om de twee maanden twee dagen handenarbeid vergt om het te verwijderen.”

“De ideale wereld bestaat niet, ook niet voor kunstgras”

“Op de veel gebruikte plaatsen van het veld, zoals de penaltystip en de plaats van de aftrap, dienen we bovendien van die rubberkorreltjes bij te strooien.”

“Eenmaal per jaar moet er een gespecialiseerde firma langskomen om alle korreltjes te zeven, af te spoelen en als het ware weer in te zaaien. Dan wordt het veld grondig gecontroleerd op scheuren of andere gebreken. Wie denkt dat kunstgras onderhoudsvrij is, heeft het dus wel degelijk mis.”

Ook senioren zijn blij

Sowieso is ook Kevin voor kunstgras gewonnen. “De pro’s wegen zeker tegen de contra’s op”, zegt hij. “De ideale wereld bestaat nu eenmaal niet, ook niet op het vlak van kunstgras. De spelers zeggen dat de balcontrole op kunstgras perfect lukt en dat de vrees voor brandwonden bij slidings onterecht is, zeker op een kwaliteitsveld zoals in Torhout.”

De joviale Filip Rommelaere is ook voorstander van kunstgras. “Dan moet je geen lijnen kalken en zo”, zegt hij. “Plus: ik vind het best wel aangenaam om met dat tractortje het kunstgras te borstelen en te slepen. Wie had kunnen denken dat ik ooit nog zoiets zou moeten doen in mijn job?”

“Bij sneeuw mag je het kunstgrasveld niet bespelen”, geeft Kevin nog mee. “En bij ijzel of temperaturen beneden de 10 graden onder nul evenmin. Anders riskeer je schade te veroorzaken.”

Niet alleen de voetbalclubs zijn blij met het kunstgras, maar ook de senioren die er wekelijks op vrijdag wandelvoetbal spelen. Dat is een variant van voetbal waarbij de regels aangepast zijn aan ouderen. De meest opvallende richtlijn is het verbod om tijdens de match te lopen. Het moet verplicht bij wandelen blijven. “Nu kunnen we onze sport beoefenen zonder een drassig veld te moeten vrezen”, zeggen ze. “En zonder vol modder naar huis terug te keren. We blijven proper en zijn na het spelen welgekomen bij onze vrouw.”