Niet het basketpensioen of een zware blessure maar de steeds moeilijker wordende combinatie tussen basketbal en werk-gezin houden Pieter Maelegheer volgend seizoen weg van het veld. Racing Brugge zal het vanaf komende zomer zonder zijn center moeten doen, voor wie ploegmaats en tegenstanders veel respect tonen.
Maelegheer is opgelucht. “De oprichting van een eigen, innovatieve zaak (grootschalig 3D-printen, red.) en het gezinsleven zullen snel meer tijd krijgen en daar ben ik niet rouwig om. Ik heb heel veel gedaan voor mijn sport, maar er ook heel veel voor gelaten. Altijd heb ik me plichtbewust getoond, het goede voorbeeld gegeven, zelfs toen ik aan het studeren was.”
Zijn afscheidswedstrijd vond plaats op het veld van Kortrijk Spurs Two: “Ik had een weekend gepland met vrienden, maar ben toch heen en weer gereisd om die laatste, uitgestelde wedstrijd te kunnen spelen. Het werd een leuke afsluiter, waarbij we snel zekerheid kregen over de overwinning en de ploeg me nog allerlei dingen liet doen, zoals het nemen van driepuntshots of een pick and roll. Maar ook onze goeie prestatie in eerste landelijke en het feit dat we onze drie laatste wedstrijden konden winnen, geven me een voldaan gevoel. We klopten onder andere Asse-Ternat, dat daardoor zijn titelfeest uitgesteld zag.
Ik ben blij dat de wedstrijdkalender niet langer mijn leven zal bepalen
Terugblik
“Ik zal het wel missen”, gaat de 31-jarige ingenieur verder. “Vooral de ploegsfeer, het samen winnen of de emoties, ook als je verliest, zal ik me nog lang herinneren. Omgekeerd herwin ik veel flexibiliteit en ben ik blij dat de wedstrijdkalender niet langer mijn leven zal bepalen. Een carrière langs de lijn, daar heb ik geen ambitie voor. Ik kom nog wel eens langs, maar ik zal zeker afstand kunnen nemen.”
Opmerkelijk in de carrière van de 31-jarige inwoner van Knokke-Heist: “In elke ploeg waar ik speelde, ben ik kapitein geweest. Ik beschouw het als een teken van vertrouwen. Steeds hield ik de team spirit voor ogen. Zelf hoefde ik niet week na week topschutter te zijn, maar ik had goeie handen en kon zelfs een slechte pass ontvangen en omzetten in een doelpoging. Onder de borden stond ik meer dan mijn mannetje en vervulde ik mijn defensieve taken, maar ik was graag wat explosiever, atletischer geweest. Ik zal er echter niet om treuren, integendeel: met grote tevredenheid rond ik dit hoofdstuk af.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
