Terwijl de WNBA, de Amerikaanse Women’s National Basketball Association, de ontknoping nadert, zit Emma Meesseman alweer een weekje thuis. Nadat ze met de Washington Mystics werd uitgeschakeld in de eerste ronde van de play-offs, stapte ze opnieuw op het vliegtuig richting België. Na een kort maar druk seizoen is het tijd voor wat vakantie in ‘hometown’ Ieper.
Emma, als titelverdediger uitgeschakeld worden in de eerste ronde. Dat moet toch een beetje pijnlijk zijn?
“Goh, je hoopt natuurlijk altijd op meer, maar je moet het wel in zijn context zien. We moesten het dit seizoen met een compleet nieuwe ploeg doen. Vier van de normale basisspeelsters waren er niet bij, we kenden redelijk wat pech met blessures en middenin het seizoen moesten we drie nieuwe speelsters inpassen. Eigenlijk was het zelfs een knappe prestatie dat we de play-offs nog haalden. Dat hadden we voordien niet verwacht.”
Het werd bovendien een hele nipte nederlaag in die eerste ronde.
“Dat kan je wel stellen. Verliezen met een driepunter in de slotseconden, dramatischer kon bijna niet. Ik had er graag nog een paar matchen bij gehad, maar de titel zat er sowieso niet in. Daarvoor was de ploeg te fel gewijzigd. Je moet weten: toen we vorig jaar de titel pakten, hadden we daar zeven jaar naar toe gewerkt.”
Het was ook geen normaal seizoen. Was het vreemd om te basketten terwijl een groot deel van de Amerikaanse bevolking kreunt onder de impact van het coronavirus?
“Tijdens de competitie werden we bijna volledig afgezonderd van de buitenwereld. Alle speelsters verbleven in een grote WNBA-bubbel. Voor ons viel er dus van het virus weinig te merken. Het spelen zonder publiek, het dragen van een mondmasker, je dagelijks laten testen,… dat zijn allemaal dingen die je snel gewoon wordt.”
Viel die bubbel mee?
“Ja hoor. We zaten allemaal op de campus van de IMG Academy in Brandenton (Florida) en we konden kiezen of we daar in een hotelkamer, een villa of een lodge verbleven. Die lodges waren vooral voor speelsters die daar met hun gezin verbleven. Ik koos ervoor om met twee teammates een villa te betrekken, want ik weet van mezelf: steek me twee maanden in een hotelkamer en ik word zot. (lacht) Het is uiteindelijk een heel goede keuze gebleken. We hebben ons samen erg geamuseerd. Het was echt leuk. Ik zat samen met de twee speelsters waar ik voordien de beste band mee had en die is alleen maar sterker geworden. Anders train je samen of ga je eens samen op stap, maar nu was het echt samen léven. We hebben elkaar beter leren kennen en dat zorgde wel voor een zeker familiegevoel. Al verschilt hun levensstijl behoorlijk van de mijne. Soms was dat best grappig.”
Vertel.
“Dat zijn kleine dingen hoor. Maar Amerikanen zijn over het algemeen wel iets individualistischer. Om een grappig voorbeeldje te geven: zij eten elk apart wanneer ze daar zin in hebben. Terwijl wij meer iets hebben van: dat gaan we eten en om dat uur schuiven we aan. Mijn ploeggenoten eten trouwens meestal gewoon in de zetel, voor de televisie. Ik heb dat ook een keer geprobeerd, maar het liep meteen mis. (lacht) Sindsdien hebben we wel een paar keer samen aan tafel gegeten.”
Na al die jaren WNBA ben je dus nog geen halve Amerikaanse geworden?
“Ik zal altijd de Belgische Emma blijven. (lacht) En ik ben best trots op mijn roots.”
Maar je hebt je dus niet verveeld de voorbije maanden?
“De IMG Academy is feitelijk een grote sportcampus. Er was een zwembad bij het hotel, er waren tenniszalen, basketpleinen,…. Er was ook behoorlijk wat groen met verschillende vijvertjes en palmbomen. Je kwam er ook tal van dieren tegen die je bij ons niet ziet, bijvoorbeeld gordeldieren, buidelratten of hagedissen. Als natuurmens kan ik daar enorm van genieten. Maar ik ben sowieso iemand die zich goed kan bezighouden.”
Had je nooit eens de behoefte om te ontsnappen uit die bubbel?
“Wie de bubbel verliet, werd meteen geschorst. Dus ontsnappen kwam niet meteen in me op. (lacht) Er heeft trouwens in de hele periode niemand positief getest op corona. Na een tijdje werden er wel gecontroleerde excursies georganiseerd. Dan konden we met de ploeg eens weg van de campus én van het basket. We zijn een paar keer naar het strand getrokken en daar hebben we heel veel deugd van gehad. Dan konden we de gedachten eens verzetten. Sindsdien zijn we ook beter gaan spelen.”
En nu ben je terug thuis, in Ieper. Alweer.
“Ja, maar daar zie ik totaal niet tegenop. Ik geniet gewoon van de tijd die ik met mijn vrienden en familie kan doorbrengen. Ik hou van mijn geboortestreek.”
Ideaal voor een korte vakantie na een hectisch seizoen.
“Zo is dat!”
(Beau Vandevyvere)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier