Basketster Julie Vanloo: “Heel diep gezeten toen de bondscoach me links liet liggen”

Julie Vanloo is Club-supporter in hart en nieren. "In Australië stond ik soms om 2 uur 's nachts op om naar de wedstrijd van Club Brugge te kijken." © Christophe De Muynck
Valerie Van Avermaet

Spring in ‘t veld. Globetrotter. Belgian Cat. Enig kind. Voetbalster. Instagrammer. Club Brugge-fan. En nog zo veel meer. Er passen veel omschrijvingen bij de 27-jarige basketbalspeelster Julie Vanloo. Als het maar avontuurlijk is. “Zet mij op een stoel en het loopt fout.” Een amusant gesprek met de Oostendse, die ook in haar hart laat kijken. “Toen de bondscoach me links liet liggen, heb ik heel diep gezeten en veel geweend. Een selectie missen, ik kende dat niet.”

Of we haar zeker nog een berichtje willen sturen de avond voor het interview, want anders bestaat de kans dat ze het vergeet. De dag en ook het tijdstip veranderen uiteindelijk nog enkele keren. Het is Julie Vanloo ten voeten uit. Een o zo slechte planner met een gigantisch druk leven wanneer ze in België is. “Ik ben chaotisch, ja”, bekent ze lachend. “Wanneer ik in België ben, probeer ik al mijn verloren tijd met vrienden en familie in te halen. Ik ben enig kind, mijn vrienden zijn als familie. Ik denk dan vaak dat ik afspraken onthoud, maar dat valt toch wat tegen. Wat ik op dezelfde dag en hetzelfde tijdstip volgende week doe? Vraag het mij twee dagen ervoor nog eens. Misschien weet ik het dan, misschien ook niet.”

Vanloo als bezige bij

Als ze om 14 u. een training gepland heeft, dan kan die ook om 16 u. of om 18 u. doorgaan. Als er iets tussenkomt, vindt Vanloo dat geen probleem. “Pas op, ik zal de training wel nog de dag zelf afwerken hoor. Ik ben gewoon niet zo stipt. Daar krijg ik stress van. En sluit me alsjeblieft niet enkel met een bal op, want dan functioneer ik niet. Hoewel basket centraal staat en ik er veel voor opoffer, bestaat mijn leven toch uit meer dan enkel basket. Ik ben veel te sociaal.”

Als ze vroeger binnen de lijntjes moest kleuren op school, vond ze dat saai. “Ik was enkel goed in talen omdat ik dacht die zal ik later nodig hebben in het basket.”

We spreken haar een week voor ze naar haar nieuwe club Zaragoza in Spanje vertrekt. Met lessen Spaans is ze tijdens haar vakantie niet bezig geweest. “Vamos,datken ik. Meer moet dat niet zijn. Zie je mij hier al met mijn neus in de boeken zitten, een week voor ik moet vertrekken? Zot! Zet mij op een stoel en het loopt fout. Er moet beweging in mijn activiteiten zitten.”

Laat het duidelijk zijn: voor Vanloo is een dag niets doen de hel. “Ik had ooit een lief dat vroeg om een hele dag te netflixen. Verschrikkelijk! Wel 25 keer ben ik rechtgestaan om iets te nemen. Eigenlijk zit ik nooit een hele dag thuis.” Of ze dan wel ooit tot rust komt? “In België niet echt. Dat is ook niet nodig. Bezig zijn, maakt mij gelukkig. Ik heb een heel jaar om in mijn zetel te zitten en te rusten. Mijn mindset is tijdens het seizoen helemaal anders. Ik train, ik eet, ik slaap en ik train opnieuw. Daarna kom ik tot rust en kijk ik series of speel ik Playstation. Als ik in België een dag tv kijk, brengt mij dat te veel naar die routine in het buitenland die ik acht maanden aan een stuk heb. Zeker met het wegvallen van de Olympische Spelen wil ik profiteren van een zomer waarin ik veel thuis kan zijn.”

Vanloo als positivo

De Olympische Spelen, de woorden zijn gevallen. Bondscoach Philip Mestdagh liet Vanloo links liggen tijdens de kwalificatiewedstrijden. Iets wat de Oostendse hard heeft geraakt. “Ik aanvaard zijn keuze, maar ik zal ze nooit begrijpen. Een topsporter die niet mag spelen, zal daar nooit begrip voor hebben.”

Vanloo koos vorig jaar voor een Australisch avontuur en zat tijdens de kwalificatiewedstrijden in november aan de andere kant van de wereld waardoor ze sowieso een wedstrijd zou missen en veel zou moeten reizen. Daarna riep Mestdagh haar in februari ook niet op voor het olympisch kwalificatietornooi in Oostende.

“Ik heb toen echt diep gezeten en veel geweend. Door het tijdsverschil kon ik met niemand praten toen ik het nieuws vernam. Ik moest die tegenslag helemaal alleen verwerken. Het was bovendien iets wat ik nog nooit had meegemaakt. Een selectie missen, ik kende dat niet. Ik was er al sinds mijn vijftiende bij. Fuck, waarom?, dacht ik.”

(lees verder onder de foto)

“Ik ben een sukkel in de liefde. Voorlopig is mijn hondje nog de man van mijn leven.”© Christophe De Muynck

Toch zou ze de keuze voor Australië zo opnieuw maken. “Ik heb nooit spijt van beslissingen. Je kan het toch op voorhand niet weten. Ik vind ook niet dat dat de reden mag zijn voor mijn niet-selectie, want ik had voor een sterke competitie gekozen. Ik was er klaar voor.” Niemand zag hoe hard ze in de schaduw had gewerkt. Vaak was ze om zes uur ‘s ochtends al baantjes aan het trekken in het zwembad. “Ik was gek en dat allemaal met één doel voor ogen. Intussen heb ik het gelukkig achter mij gelaten. Tijdens de zomerstage van de Cats was ik er weer bij en het was leuk.”

Het positieve in alles zien, het is een gave die Vanloo als geen ander bezit. “Ik maak die klik altijd snel. Ik vraag mij altijd meteen af: wat kan ik hier nu uithalen? Dat is misschien wel de belangrijkste les die ik leerde uit mijn buitenlandse avonturen.”

De Oostendse denkt niet aan wat ze deze zomer had kunnen doen in Tokio met de Cats. “Het uitstel van de Spelen is eerder een kans om me nog een jaar te tonen. Zagen heeft geen zin. Ik wil niet in een negatieve spiraal terechtkomen en omring mij daarom met positieve mensen. Als de mensen rondom jou blij kunnen zijn met jouw succes, dan heb je geluk. Toen ik twintig was, dacht ik Amai, ik ben iedereens vriend. Toen zou ik voor iedereen pannenkoeken bakken. Nu zou ik er nog maar drie of vier bakken. (lacht) Met de jaren heb ik beseft dat je nooit iedereens vriend kunt zijn.”

Vanloo als globetrotter

Chase your dreams. Het is het motto van de immer optimistische Vanloo. “Alles is mogelijk”, zegt ze. Ze is er zelf het levende bewijs van. De Oostendse maakte haar kinderdroom waar door professioneel basketbalspeelster te worden. Momenteel vertoeft ze in Zaragoza, Spanje waar ze zich voorbereidt op het nieuwe basketseizoen dat start in het weekend van 18 september. Onder de Spaanse zon geniet ze al van het zevende land waarin ze zal basketten. Frankrijk, Zweden, Italië, Turkije, Hongarije en Australië passeerden eerder al de revue.

“Een nieuwe aanbieding vind ik uitdagend. Ik wil mezelf maximaal ontdekken. Bij Italië dacht ik: zalig leven! In Turkije vond ik dan weer een sterke competitie met veel Amerikaanse speelsters en veel geld. Ik leefde daar in een ongelofelijk drukke stad (Istanbul, red.) wat ik de max vind, big city life, hé”, lacht ze. “Ik herinner mij mijn eerste nacht nog. Ik sliep samen met mijn kat, die overal mee naartoe gaat, tot we plots wakker schrikken. Allaaaaaaaah, klonk megaluid uit de moskee naast mij, om 4 u. ‘s nachts hé! Die andere culturen, dat intrigeert mij wel. Bovendien maakte ik in elk land waar ik gebasket heb vrienden voor het leven.”

(lees verder onder de foto)

Basketster Julie Vanloo:
© Christophe De Muynck

De Oostendse staat gulzig in het leven. “Leven in mijn comfortzone hoeft niet. Ik heb geen stabiliteit nodig en neem graag risico’s.” Al komt ze zo wel eens op een pad terecht waarvan ze denkt Verdorie, wat zit ik hier te doen? In Turkije bijvoorbeeld. “Mijn eerste betaling ontving ik cash. Ik vroeg aan de voorzitter wat ik daarmee moest doen. Take it with you to Belgium. Ik kon toch moeilijk op het einde van het seizoen met een koffer vol geld het vliegtuig op? Mijn mama raakte in paniek toen ik haar belde. Ze wilde dat ik het geld ergens in het plafond verstopte. Ze was bang dat iemand van de club het zou komen stelen. Iedere keer wanneer mijn ouders of vrienden op bezoek kwamen, keerden zij dus terug met een envelop vol geld.” Uiteindelijk veranderde Vanloo in het midden van het seizoen van club. “Ik had toen blindelings voor het geld gekozen”, geeft ze toe. “Maar ik heb nergens spijt van. Af en toe een foute keuze hoort bij het leven.”

Ze wil wel nog even duidelijk maken dat ze niet enkel basket voor de reizen. “Soms lijkt het leven van een prof vanzelfsprekend, maar dat is het niet. Ik geef veel op voor mijn carrière. In Zweden was het barkoud, met maar drie uur zonlicht per dag tijdens de winter. In Hongarije woonde ik dan weer in een krot en was er in de stad niets te beleven. Hard werken, omgaan met druk, focussen en winnen staan altijd centraal.”

Net voor de uitbraak van de coronacrisis vertoefde ze opnieuw in Zweden, het land dat haar het meeste zal bijblijven. “In Australië was iedereen lief in mijn gezicht, maar staken sommigen een mes in mijn rug. In Zweden ging het op én naast het plein fantastisch. We stonden gedeeld aan de leiding en wonnen de wedstrijd tegen de tweede in het klassement. Zo verzekerden we ons van een finaleplek in de playoffs. Pure euforie… Tot een uur na die gewonnen wedstrijd alles werd afgeschaft. Mijn wereld stortte in. De hele avond heb ik geweend. Ik vertrok halsoverkop naar België. Het was verschrikkelijk. Eenmaal in België heb ik gelukkig snel de klik gemaakt.”

Vanloo als enig kind

Ze heeft gelijk wanneer ze zegt dat haar leven meer is dan enkel basket. Vanloo is van vele markten thuis. Zo heeft ze bijvoorbeeld haar eigen kledinglijn. “Ik hou van mode”, zegt ze. “Het was een idee van mijn mama, ze helpt met alles. Ik ben enig kind, hé. Ik hang echt aan mijn ouders. Ik wil via mijn opschriften tonen aan meisjes dat alles mogelijk is.” Ook haar Instagram-profiel is een leuke bijverdienste. Al zou ze niet panikeren mocht haar account morgen verwijderd worden. “Het is niet meer dan een hobby.”

Vanloo heeft ook nog andere idealen. Een van haar vele passies is met jeugd werken. Ze organiseert regelmatig kampen en trainingen voor jongeren. Vaak bewust enkel met meisjes. Een feminist wil ze zichzelf niet noemen, al is ze wel veel bezig met vrouwen onder de aandacht te brengen. “In het basketbal valt het respect voor vrouwen gelukkig nog mee, maar het bedrag dat vrouwen in het voetbal verdienen, vind ik respectloos.”

(lees verder onder de foto)

Basketster Julie Vanloo:
© Christophe De Muynck

Vanloo kan het weten, want tijdens haar vakantie trainde ze mee met Club YLA, de vrouwenploeg van Club Brugge. “Sporza was verbaasd dat ik mee trainde met hen. Maar wie mij kent, weet dat dat niet raar is. Dat avontuur heeft mijn zomer gemaakt én het was goed voor mijn conditie”, legt ze uit. Ze is sinds 2005 abonnee en Club Brugge-fan in hart en nieren. “Ook al zit ik vaak in het buitenland, ik vertik het dat mijn plaatsje aan iemand anders wordt verkocht. Mijn papa neemt gewoon iemand anders mee op mijn kosten. Voetbal staat symbool voor de band die ik met hem heb. In Australië stond ik soms om 2 uur ‘s nachts op om naar de wedstrijd van Club Brugge te kijken. In Spanje woon ik op anderhalf uur van Madrid en Barcelona. Ik zal zeker eens proberen om een wedstrijd mee te pikken.”

Wie weet is de Oostendse ooit professioneel op een voetbalveld te zien. Voorlopig focust ze zich nog even op het basket. “Tot mijn 31 à 32 wil ik verder spelen. Een lief zou mijn carrière vroeger kunnen beëindigen, maar ik ben een sukkel in de liefde”, lacht ze. “Voorlopig is mijn hondje nog de man van mijn leven.”