Wordt Emma Meesseman Sportvrouw van het Jaar?
Volgt turnster Nina Derwael (19) zichzelf na haar gouden WK-medaille op als Sportvrouw van het jaar? Haalt zevenkampster Nafi Thiam (25) het dankzij haar zilveren EK-plak voor de vierde keer in haar carrière? Of krijgen we met de Ieperse Emma Meesseman (26), die de Washington Mystics naar de WNBA-titel in het basketbal loodste, zowaar een ploegsporter aan het feest? Zaterdag om 21 uur weten we het.
De verkiezing van Sportman van het Jaar, die dit jaar geen West-Vlaamse genomineerden telt, werd tien keer door een provinciegenoot gewonnen: wielrenner Michel Pollentier (1977), judoka Robert Vandewalle (1979, 1980), wielrenner Freddy Maertens (1981), zwemmer Fred Deburghgraeve (1995, 1996, 1998), triatleet Luc Van Lierde (1997, 1999) en triatleet Frederik Van Lierde (2013). Zes keer kroonde een West-Vlaamse zich al tot Sportvrouw van het Jaar: judoka Gella Vandecaveye (1993, 1997), zwemster Brigitte Becue (1994, 1995), judoka Ulla Werbrouck (1996) en bokster Delfine Persoon (2015). Daar kan Emma Meesseman dit weekend nummer zeven aan toevoegen. Wij polsten bij de vier gewezen West-Vlaamse Sportvrouwen van het Jaar naar de kansen van de Ieperse basketbalspeelster.
Gella Vandecaveye
“Zo’n verkiezing is altijd een spannende bedoening. Soms is het vooraf al duidelijk wie wint, soms tast je in het duister en zorgt dat voor stress. Vooraf weet je niets, want er wordt met een gerechtsdeurwaarder gewerkt. Dit jaar tip ik toch op Nina. Een individuele sporter heeft een streepje voor, ook al is het uitzonderlijk wat Emma gepresteerd heeft. Nafi zie ik ditmaal niet winnen, want zij heeft intussen het probleem van de gewoonte. Ze behaalde slechts zilver op het EK atletiek, hé. (glimlacht) Nafi is het slachtoffer van haar eigen succes. Nina behaalde goud op een WK. Als ex-Sportvrouw van het Jaar heb ik ook stemrecht. Ik heb voor onze nationale turntrots gekozen. Het is appelen met peren vergelijken, hé. Maar een individuele sport is in het verleden altijd hoger dan een ploegsport ingeschat. Dat is ook de reden waarom Ann Wauters nooit gewonnen heeft.”
“Zelf werd ik ook vier keer tweede in deze verkiezing. Soms was er discussie of de uitslag wel correct was. Ik herinner me een editie waarin de piepjonge Kim Clijsters de trofee kreeg nadat ze op de WTA-ranglijst honderden plaatsen was gestegen, maar nog geen enkel tornooi had gewonnen. Ulla (Werbrouck, red.) won dat seizoen alles, maar werd dus geen Sportvrouw van het Jaar. Dat vond ik niet helemaal correct.”
Individuele sporters hebben een streepje voor, ook al is het uitzonderlijk wat Emma presteerde
Vandecaveye was een judoka uit Sint-Denijs (Zwevegem) die twee keer (1993 & 1997) tot Sportvrouw van het Jaar werd verkozen. Ze behaalde twee olympische medailles (zilver in Athene 1996 & brons in Sydney 2000), werd twee keer wereldkampioen en veroverde zeven Europese titels.
Brigitte Becue
“Weinig mensen weten het, maar naast de journalisten zijn ook de ex-winnaars (de nog actieve niet, red.) stemgerechtigd en normaal doe ik daar altijd aan mee, maar ik had het zo druk dat ik voor de eerste keer ooit niet gestemd heb. Ik probeer daarin heel neutraal te zijn. Ik ben een ex-topsportster uit een kleine sport die tijdens de Olympische Spelen plots wel een grote sport was. Het is heel moeilijk om sporten te vergelijken, maar ik vind dat men te weinig naar het internationale karakter van een sport kijkt.”
Als Emma ooit eens Sportvrouw van het Jaar wordt, zal het nu zijn. Iedereen is zo lovend over haar
“Een traditioneel probleem in deze verkiezing is dat de Waalse journalisten op een Waalse sporter stemmen, als er tenminste eentje bij de drie genomineerden is. De Vlaamse journalisten verdelen hun stem dan weer over meerdere Vlaamse kandidaten. Dat kan in het voordeel van Nafi Thiam spelen (zoals in 2015, toen ze onverwachts Delfine Persoon versloeg, red.), maar ik denk niet dat Nafi na haar EK-zilver dit jaar kans maakte. Een derde plaats voor haar lijkt me logisch.”
“Tussen Emma en Nina kiezen vind ik heel moeilijk. Ik herinner me dat Ann Wauters (zeven keer derde, red.) nooit Sportvrouw van het Jaar is geworden. Iemand uit een ploegsport komt minder makkelijk in aanmerking, denk ik. Eigenlijk zouden ze Emma als ploegsportster moeten verkiezen, maar dan moet je dus haar Amerikaanse ploeg laten winnen. Kijk naar de mannen. Daar zijn drie wielrenners verkozen. Mooi, maar te veel van het goede. Ik vind dat trouwens niet zo’n mondiale sport. De nationale hockeyploeg won in een jaar tijd het WK en EK. Waarom staat er dan geen Belgische hockeyer bij de laatste drie? Maar goed, de realiteit is wat ze is. Als een wielerjournalist één keer iets verkeerd over een coureur schrijft, mag hij die gast vanaf dan niet meer interviewen. Ja, daar heb ik toch wat moeite mee.”
“Zelf zou ik niet op Emma, maar op Nina gestemd hebben. Maar ze werd in 2018 al eens wereldkampioene en Sportvrouw van het Jaar. Dit zou dus wel eens het jaar van Emma kunnen worden, ook is dat eigenlijk een verkeerde reden om iemand te laten winnen. Maar iedereen is zo lovend over haar. Als ze Sportvrouw van het Jaar wordt, zal het nu zijn.”
Becue was een zwemster uit Kortrijk die twee keer (1994 & 1995) tot Sportvrouw van het Jaar verkozen werd. Ze werd op de 100 en 200 meter schoolslag vijf keer Europees kampioene, behaalde brons op het WK en nam deel aan vijf Olympische Spelen.
Ulla Werbrouck
“Het is dit jaar een moeilijk geval, vind ik. Ik moet eerlijk zijn: ik kan niet kiezen. Draai of keer het zoals je wilt: de top is de top. Nina is de top en Emma is de top. Oké, Nina is wereldkampioene in een individuele sport, Emma niet. Maar zij werd wel kampioene in de hoogst aangeschreven basketbalcompetitie ter wereld.”
“Eigenlijk zou ik Nina de voorkeur moeten geven, want ik ken haar persoonlijk. Ik werk waar zij traint en slaapt (als verantwoordelijke voor de Topgymnastiekhal en Trampoline- en Ritmiekhal in Topsporthal Vlaanderen, red.). Het is een fantastische madam die volgend jaar olympisch goud zal winnen. In functie van de toekomst zou ik dus zeggen: geef die trofee aan Emma, die het Belgische damesbasketbal op de internationale kaart aan het zetten is. Voor haar zou het een once-in-a-lifetime zijn. Maar nog veel liever zou ik voor een gedeelde eerste plaats willen pleiten. Een individuele topprestatie afwegen tegenover een individuele topprestatie binnen een ploegsport, dat is onmogelijk. Maar of het nipt zal zijn, weet ik niet. Hoe zal het stemgedrag van sommige journalisten zijn? Daar heb ik geen zicht op.”
De top is de top. Nina is de top en Emma is de top. Ik moet eerlijk zijn: ik kan niet kiezen
Werbrouck was een judoka uit Izegem die één keer (1996) tot Sportvrouw van het Jaar werd verkozen. Ze werd in 1996 olympisch kampioene, pakte zeven Europese titels en twee vicewereldtitels.
Delfine Persoon
“Ik ben zelf nog actief als sporter en wil niet te veel zeggen over deze verkiezing. De ene doet een ploegsport, de andere een individuele sport, maar voor mij verdienen Emma en Nina het beiden evenveel.”
Ploegsport of een individuele sport, voor mij verdienen Emma en Nina het beiden evenveel
Persoon is een nog actieve bokster uit Gits die al één keer (2015) tot Sportvrouw van het Jaar verkozen werd. Ze is een (ex-)wereldkampioene bij alle federaties.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier