Sterren van Morgen: Loïd Bekaert

Tom Van Houtte

In het sportwereldje gaat het ontzettend snel. Wie vandaag de top is, kan morgen al vergeten zijn. Achter de schermen maken heel jonge sporters zich klaar om de sterren van morgen te worden.

Sterren van Morgen: Loïd Bekaert

Wie is Loïd Bekaert?

Leeftijd: 16.

Woonplaats: Oostrozebeke.

Familie: zoon van Hein Bekaert en wijlen Ina Vlieghe en de broer van Danique (26).

Studie: volgt het vijfde jaar economie-moderne talen aan het Heilig Hartcollege in Waregem.

Pony’s waren mijn eerste liefde. Mijn eerste kennismaking met de paardensport was de ponykoers in Wingene. Toen we de jaarmarkt van Sint-Lievens-Houtem bezochten, kwamen we met een shetlandpony thuis. Een tijd later nam ik voor het eerst plaats in een sulky. Ik ging onmiddellijk op in de snelheid en de competitie van zo’n race.

In mijn beginjaren kwam ik regelmatig ten val. Op achtjarige leeftijd brak ik mijn sleutelbeen door tegen een paaltje te belanden. De volgende keer was een hersenschudding mijn deel. Op het einde van een koers in Kuurne stopte mijn pony zo bruusk voor de tractor die de renbaan aan het slepen was, dat ik van zijn rug viel terwijl mijn voet nog in de stijgbeugel stak. Gevolg: een vervelende knieblessure. Vier jaar geleden liep ik voor het laatst een zwaar letsel op. Mijn paard sloeg op hol en ik smakte met mijn gezicht tegen een paaltje: de kaak was op veertien plaatsen gebroken en ik moest maandenlang overleven op astronautenvoeding.

Op dat moment was voor mijn pa de maat vol. Hij wou al onze paarden en het materiaal verkopen, dus ging ik maar op zoek naar iemand anders om me naar de races te brengen. (glimlacht) Ik stapte over naar het klein spel, zeg maar de bescheiden meetings die worden georganiseerd in onder meer Deerlijk en Oostrozebeke. Aan onze achterdeur won ik, als jongste deelnemer ooit, mijn allereerste steeplechase. Na een zege op de Belgiek in Deerlijk gooiden mijn pa en zus me in de geïmproviseerde beek. Ik ben er drie dagen ziek van geweest. (lacht)

Voor deelname aan het groot spel moet je zestien zijn. Dus was het voor mij wachten tot 14 mei van dit jaar. Een dag later stond ik aan de start op de hippodroom van Ghlin, bij Mons. Als jonge snaak mag je je niet van de wijs laten brengen door het geweld van de ervaren jockeys of ze rijden je uit de baan. Ik werd achtste op twaalf deelnemers. Niet slecht, maar ik had snel door dat het hier echt om de knikkers gaat: je krijgt slechts een fractie van een seconde de tijd om te beslissen in welk gat je duikt.”

“Je krijgt slechts een fractie van een seconde de tijd om te beslissen in welk gat je duikt”

Intussen heb ik er ruim 80 grote koersen opzitten. Daarvan won ik er zes. Mijn mooiste overwinning behaalde ik in Berlijn in een race met Arabische volbloeden. Paarden met een speciaal kopke en dus redelijk onvoorspelbaar. Duitsland ligt me wel, want ik won er in het verleden twee keer de Junior Cup, een klassement van ponykoersen voor aanstormend talent. Zo wist ik me te plaatsen voor de finale van het officieuze WK voor leerling-jockeys met Arabische volbloeden in Abu Dhabi, waar ik in het najaar vijfde eindigde.

Stalen zenuwen hebben is mijn grootste kracht. Bij mijn eerste koers in Mons zag ik er volgens mijn vader en zus uit alsof ik een ritje in de wei ging maken. In het klein spel won ik vaak door bepaalde tactische keuzes. Welk paard ik ook bestijg, ik kan heel snel het karakter inschatten, al voorspelt dat nog niks voor de race. Bij mijn trainer Thierry De Vlaminck uit Tielt bereed ik nog paarden die geen cent waard leken, tot ze in koers kwamen en alle tegenstand naar huis reden.”

Sterren van Morgen: Loïd Bekaert

Ik zou graag van deze passie mijn beroep maken. Daarvoor zal ik naar Frankrijk moeten, maar eerst wil ik mijn middelbare studies afmaken. Gelukkig toont het Heilig Hartcollege zich inschikkelijk als ik tijdens de week moet racen, want ik maak geen aanspraak op een topsportstatuut aangezien dit geen olympische discipline is.

Dagelijks moet ik op mijn gewicht letten. Ik weeg nu ongeveer 50 kilo en mag niet veel zwaarder worden. Daarom ga ik bijna elke dag een uurtje lopen en beperken mijn maaltijden zich vaak tot beschuit met smeerkaas en tomaat. Alles staat in het teken van dat ene doel – professioneel jockey worden – en mijn grootste droom realiseren: winnen op Waregem Koerse.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier