Het zou haar dertiende en laatste Ironman worden, maar een fietsongeval eind juli steekt stokken in haar wielen. Triatlete Martine Aerts (62) kwalificeerde zich voor de derde keer voor het befaamde WK Ironman op Hawaï, maar moet nu dus thuisblijven. “Ik wil absoluut nog eens naar Hawaï.”
Het verhaal van Martine Aerts mag opmerkelijk genoemd worden. De kinesiste van opleiding, die op de longafdeling van de poliklinische ziekten in het ziekenhuis van Knokke-Heist werkt, maakte pas op haar 50ste haar debuut in een volledige triatlon, de zogenaamde Ironman. “In het Duitse Regensburg was dat”, vertelt Martine. “Sindsdien probeer ik er elk jaar eentje te doen. Ik kon ook al twee keer naar Hawaï gaan en dit zou mijn dertiende Ironman worden. Maar het heeft niet mogen zijn.”
Een weetje: Martine’s man, longarts Luc Vanmaele, heeft al 32 volledige triatlons op zijn conto staan. “Pas toen onze kinderen ouder waren, ben ik beginnen mee te sporten. Ervoor liep ik al en beoefende ik enkele andere sporten die je met kleine kinderen kan doen. Maar langeafstandstriatlon, dat was niet ideaal.”
Oudste van het park
In september 2021 kwalificeerde Martine zich in Nice voor de Ironman van Hawaï van dit jaar. “Ik was de enige deelneemster in mijn categorie en meteen ook de oudste van het hele deelnemersveld. Ik wist dat ik sowieso naar Hawaï kon als ik de finish haalde. Ik heb er veertien uur over gedaan. Nice heeft vooral een heel zwaar fietsparcours. Dat was een lange dag. (glimlacht) Ik ben altijd blij als ik na het fietsen mag lopen. Dan weet ik dat ik gewoon moet volhouden en heb ik alles zelf in de hand. Op de fiets kan er van alles gebeuren. Een lekke band. Een valpartij…”
“Ik hoop nog altijd om eens naar Hawaï te kunnen”
Martine zegt het niet zomaar. Op 30 juli 2022 sloeg op training namelijk het noodlot toe. “Ik reed achter mijn man, op een fietspad waarop fietsers in beide richtingen konden rijden. Op een bepaald moment moesten we uitwijken voor twee tegenliggers die niet achter, maar naast elkaar reden. Ik kwam naast het fietspad terecht en bij het terugkeren is mijn voorwiel weggeschoven. Op dat moment moet je geluk hebben dat je op de juiste manier valt, maar dat geluk had ik niet. Dat voelde ik meteen. Een juiste conclusie”, klinkt het.
“Ik had een complexe sleutelbeenbreuk en ook nog eens een trauma aan het hoofd. Zelfs nu, anderhalve maand later, mag ik nog altijd niets van mijn schoudergordel belasten. Anders raak ik op lange termijn op de sukkel. Ik ben sinds deze week weer aan het werk, maar mag voorlopig niet fietsen of lopen. Enkel wat aquajoggen.”
Aan sport doen
En wat met de toekomst, vragen we ons af. “In mijn achterhoofd ging ik ervan uit dat dit mijn laatste volledige triatlon zou worden. Maar nu, na die val, hoop ik nog altijd om eens naar Hawaï te kunnen. Eerst wil ik afwachten wanneer ik fysiek volledig hersteld ben. Pas dan zal ik opnieuw sportieve plannen maken. Mijn man en ik hebben iets van: zolang ons lichaam het toelaat, doen we aan sport. Dus zolang we triatlon kunnen doen, blijven we het doen. Maar er zijn nog andere sporten. Als we niet meer in staat zijn om triatlon op een aanvaardbare manier te beoefenen, zijn er heel wat andere opties.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
