Atlete Axelle Dauwens ruilde België in voor Denemarken om er nieuw leven in haar sportcarrière te blazen. Je kan haar herbronning hier volgen, in deze column.
Atleet zijn heeft mijn leven compleet veranderd. Ik beleef dingen waar mijn leeftijdsgenoten alleen maar van kunnen dromen. In 8acht jaar tijd ben ik in een sneltempo geëvolueerd van een internaatmeisje in een West-Vlaams ‘boerengat’ tot een universiteitsstudente in een Oost-Vlaamse ‘cultuurstad’. Daarnaast maakte ik ook nog een reis om de wereld, en dat allemaal in functie van mijn atletiekcarrière. Over die ‘reis om de wereld’ wil ik het even hebben.
De twee redenen waarom een atleet vaak in het buitenland vertoeft, zijn trainingsstages en om wedstrijden te lopen met internationale concurrentie: wedstrijdritme opdoen, heet dat dan. Atletiek is een mondiale sport, wedstrijden en kampioenschappen worden over de hele wereld georganiseerd. De tweede reden is: trainingsstages. Afgezonderd trainen in de ideale omstandigheden.
Ik leid een koninginnenleven maar vergis u niet: dit zijn geen plezierreisjes. Het is vaak heel erg saai, vermoeiend en eenzaam
Ik kom dikwijls op plaatsen waar ik wellicht nooit was gekomen als ik geen atlete was geweest. Ik probeer, na de competitie, altijd iets mee te pikken van de stad waar ik verblijf. Dat gaat van het bezoeken van een museum, wereldwonder of bekend strand tot het drinken van een kop koffie in het lokale koffiehuis.
Een koninginnenleven, absoluut. Maar vergis u niet. Dit zijn zeker geen simpele plezierreisjes. Zo zijn er mindere kantjes: het is vaak heel erg saai, vermoeiend en eenzaam. Van luchthaven naar luchthaven, vertragingen, jet lags, overvolle vluchten, verlies van bagage, de geur van braaksel gedurende 8 uur, vuile hotelkamers, moeilijke kamergenoten … Alles, heb ik meegemaakt. Je weet eigenlijk bijna nooit op voorhand waar je terecht zal komen. De verrassing is vaak erg groot 🙂
Ik pik er enkele van mijn buitenlandse ervaringen uit, om een idee te geven van zo’n trip naar een buitenlandse wedstrijd:
Novi Sad, Servië (2011).
Dit was mijn eerste internationale wedstrijd: het EK voor junioren. Na een landing in Belgrado stapten we op een oude bus, stinkend naar sigaretten en uitlaatgassen. Het was bloedheet en van airconditioning hadden ze blijkbaar nog nooit gehoord. Twee uur lang stonden we aan te schuiven in de file… Geen water, geen frisse lucht. De bestemming was een studentenhuis in het centrum van Novi Sad.
We kregen de sleutel van ons ‘kotje’, waarin twee smalle bedjes stonden met een oud deken en een flinterdun matrasje. De kakkerlakken liepen door de, opnieuw veel te warme kamer. Bij het opendraaien van de douchekraan spoot het water naar alles kanten, behalve naar beneden. De douchekop was met silicone vastgemaakt aan de muur. De badkamertegels weren bedekt met schimmel.
Eten deden we in een refter waar je van alles op je bord kreeg, maar nooit zeker wist wat het nu eigenlijk was. In de straten voelde in vooral de armoede. Vuile parken en pleinen, onafgewerkte wegenwerken, overvolle vuilbakken. Als 20- jarige een weekje in deze setting doorbrengen, doet je beseffen hoe slecht anderen het kunnen hebben en hoe goed jij het hebt.
Ik had me wel iets anders voorgesteld van mijn eerste WK
Moskou en Peking (2013-2015)
De kampioenschappen die mij het meest zijn bijgebleven zijn de twee WK’s en de Universiade. Beginnen doe ik met Moskou (2013). Een indrukwekkend grote stad. De mensen zijn er onvriendelijk en er hangt een vreemde sfeer. Het Belgische team verbleef in hotel Cosmos. Een mastodont van 25 verdiepingen, met voor de hoofdingang een standbeeld van Charles de Gaulle. De receptie, in marmer bekleed, had de sfeer van een treinstation. Boetiekjes met typisch Russische prulletjes en objecten waar Poetin en Medvedev op afgebeeld stonden, een Subway en permanent door elkaar lopende mensen met trollies. Er kon ten alle tijden een beroep gedaan worden op rondhangende meisjes van plezier.
Het hotel werd gebouwd ter gelegenheid van de -door de VS geboycotte- Olympische Spelen in 1980. De kamers hadden sindsdien geen enkele opknapbeurt gehad. Zowel de muren als de vloer waren bekleed met muf tapijt, de bedden waren hangmatten geworden. Het hotel lag op een uur en half rijden van het stadion. Ik had me wel iets anders voorgesteld van mijn eerste WK. En toch, afgezien van de slechte accommodatie en de norse mensen heb ik er een erg leerrijke tijd gehad. Het Rode Plein, het Massoleum van Lenin, het theaterhuis. Na mijn competitie trok ik op verkenning door de stad.
Peking was een heel andere ervaring. De mensen zijn er vriendelijk, het hotel was in orde en lag op een boogscheut van het Vogelnest. De lucht werd met chemische middelen schoon ‘geschoten’. Dat werd gedaan voor de internationale parade, georganiseerd ter herdenking van het einde van de 2e wereldoorlog. De mensen trokken foto’s van de helderblauwe lucht. Veel kinderen hadden dit nooit eerder gezien en waren verbaasd.
Na mijn competitie ging ik, samen met de andere atleten, het Tiananmen-plein en de Chinese Muur bezoeken.
Bydgoszcz, Polen (2013)
Een aflossingswedstrijd die plaats vond tijdens mijn examens aan de universiteit. Vertrekken deed ik in Eindhoven, toekomen in Gdansk. Ik moest er vijf uur wachten in een piepkleine luchthaven tot alle andere atleten van die dag geland waren. Daarop volgde een drie uur durende rit, opeen gepropt in een oude camionette, richting Bydgoszcz. Om 1 uur kwamen we uiteindelijk aan in het hotel, om 8 uur ‘s morgens moesten we de kamer alweer verlaten. De wedstrijd was pas om 18 uur, dat betekent een hele dag wachten.
Rabat (2015)
Na een lange reis kwam ik om 1u30 aan in een chic hotel. Ik vernam dat ik de kamer deelde met een Zuid-Afrikaanse speerwerpster. Het voelt altijd een beetje ambetant aan, om in het midden van de nacht, bij een vreemde, de kamer binnen te komen. Toen ik de kamerdeur opendeed en het licht van de gang de kamer binnenviel, zag ik een reus van een vrouw onder het laken van het bed liggen. Het bed was een dubbel bed. De vrouw snurkte. We deelden één laken. Ik poetste mijn tanden, maar durfde bijna niet te bewegen. Ik wist niet zeker, wat daar precies onder het laken lag. Ik kroop in het bed, bij een wildvreemde, snurkende beer van een vrouw.
Ik werd gewekt door het gebed van mijn kamergenote. De lakens waren bruin bevlekt
Het lukt me toch om in slaap te vallen, de volgende ochtend werd ik gewekt door het gebed van mijn kamergenote. De lakens waren bruin bevlekt. De speerwerpster was in slaap gevallen met een stuk chocolade in de hand. Ik wist even niet goed wat er gebeurde. De vrouw bleek uiteindelijk erg vriendelijk te zijn. Dus al bij al viel het wel mee. Toch ben ik sindsdien telkens opgelucht wanneer ik hoor dat ik de kamer met een hordeloopster mag delen 🙂
Zo, dit zijn maar enkele van mijn buitenlandse ervaringen. Ik vind het fantastisch dat ik dit al allemaal heb mogen beleven. Ik kijk al uit naar mijn volgende avonturen.
Onze columnisten
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier