Helena Ponette: “Dit avontuur zal ik mijn hele leven onthouden”

Helena Ponette geeft de stok door in de finale van de 4x400 op het WK atletiek waar ze zesde werden. (foto Belga) © JASPER JACOBS BELGA
Imar Vandenabeele
Imar Vandenabeele Medewerker KW

Helena Ponette heeft op het WK atletiek in het Amerikaanse Eugene voor een straffe prestatie gezorgd. De 22-jarige atlete uit Oostende bereikte met de Belgian Cheetahs de finale op de 4×400 meter. Uiteindelijk werd ze samen met Paulien Couckuyt, Imke Vervaet en Camille Laus zesde. Met de gemengde aflossing op de 4×400 meter kon ze zich helaas niet plaatsen voor de finale.

Voor haar debuut op een WK outdoor moest Helena Ponette naar het verre Eugene trekken. Het was haar eerste avontuur buiten Europa. Toen we haar contacteerden, was ze nog maar enkele minuten thuis na een lange en vermoeiende trip. “Ik droomde er al jaren van om deel te nemen aan een WK, maar ik had nooit gedacht dat het dit seizoen al ging lukken”, zegt Helena. “Ik zal dit avontuur voor de rest van mijn leven onthouden. Ik ben enorm trots op mezelf. Het was fantastisch om drie keer te mogen lopen. Ons hotel was ook vlakbij het stadion en dus kon ik veel verschillende wedstrijden meepikken en zo supporteren voor de andere Belgen. Het zorgde voor een geweldige groepsdynamiek. Alles bij elkaar genomen, was het een schitterend kampioenschap. Toen Nafi (Thiam, red.) wereldkampioene werd, was ik door het dolle heen. Ze is een buitengewone atlete die geweldig goed met de druk kan omgaan. Nafi is een rolmodel.”

Medaille op EK?

Helena moest op de openingsdag van het wereldkampioenschap meteen in actie komen, maar haar WK begon met een domper. Samen met Roeselarenaar Alexander Doom, Christian Iguacel en Camille Laus kon ze zich niet plaatsen voor de finale van de 4×400 meter mixed relay. Ze werden ‘slechts’ zevende in hun reeks en waren uitgeschakeld. Maar met de Belgian Cheetahs bereikte ze wel de finale. Ze werden in die finale eervol zesde en doen daarmee een plaats beter dan op de Olympische Spelen in Tokio. Op het EK dat volgende maand in München plaatsvindt, hopen ze op een medaille.

Ik loop graag in teamverband, omdat je je ervaring met vriendinnen kunt delen

“De ontgoocheling na de 4×400 meter mixed relay was groot, omdat onze tijd van 3’16”01 teleurstellend was. We weten dat we beter kunnen. Met de Cheetahs had ik enorm veel stress tijdens de reeksen, maar in de finale was het puur genieten. We hebben de Tornados (de mannelijke aflossingsploeg die brons veroverde, red.) na hun race nog gezien, ze hebben ons succes gewenst. Dat gaf een boost. Ik moest gewoon alles geven en dat heb ik gedaan, ook al was het niet makkelijk met de VS en Jamaica om het juiste ritme te vinden.”

Parijs

In Eugene liep Helena enkel in teamverband, maar daar is er een logische verklaring voor. “Het niveau in België op de 400 meter is immens hoog. Als ik ooit individueel wil lopen op een groot tornooi, dan moet ik ten eerste goed genoeg zijn op wereldniveau, maar ook tot de top drie van België behoren. Op basis van de wereldranglijst kon ik op het EK aan de start verschijnen. Maar omdat Cynthia (Bolingo, red.) de limiet heeft gelopen, zijn er drie Belgische dames sneller dan ik. Ik hoop er over een tweetal jaar in te slagen. Verder wil ik samen met de Cheetahs groeien en een medaille veroveren op het komende EK. Dat is zeker en vast realistisch. Het wordt niet makkelijk, maar met Cynthia en Hanne (Claes, red.) die erbij komen, moet dat haalbaar zijn. Ik loop graag in teamverband, omdat je je ervaring met vriendinnen kunt delen. Ik heb natuurlijk nog nooit individueel gelopen op een groot tornooi, dus ik kan moeilijk zeggen wat ik liever doe.”

“Van een jetlag had ik niet echt last, omdat ik ruim op voorhand naar Amerika ben vertrokken. Maar nu ik weer in West-Vlaanderen ben, zal het toch even aanpassen worden, denk ik.” (lacht)

Net als veel andere atletes droomt Helena ervan om deel te nemen aan de Olympische Spelen van 2024 in Parijs. “Dat zou opnieuw een grote droom zijn die in vervulling gaat. (glundert) “Ik ben hard aan het werken om in de Franse hoofdstad van de partij te zijn. Een wereldkampioenschap is iets uniek, maar de Olympische Spelen spreken pas echt tot de verbeelding. Het is het grootste sportevenement ter wereld en je kunt het met niets vergelijken. Ik hoop echt dat ik over twee jaar op de piste in Parijs sta.”