Frank Segaert werd in Menen Belgisch kampioen halve triatlon in de leeftijdscategorie H50-49. “Het BK halve triatlon in Menen is er voor mij een beetje toevallig en als een leuk extraatje bijgekomen omdat ik nog op zoek was naar een wedstrijd in voorbereiding op de Ironman in Klagenfurt”, zegt Frank. “En dat kampioenschap winnen, doet deugd!”
Frank Segaert (50) is als triatlon-atleet niet aan zijn proefstuk toe. Hij is al 13 jaar lid van de Izegemse triatlonclub EFC-ITC. “Normaal doe ik een of twee volledige triatlons per jaar en nu en af en toe eens een kwart- of halve triatlon tussendoor. Begin juli deed ik nog mee aan de Ironman van Lanzarote. Op 19 september start ik in de Ironman van Klagenfurt in Oostenrijk, samen met zeven andere atleten van ITC waaronder nog vier Lendeledenaren: Karel Demyttenaere, Katrien Decanniere, Dominique Vankeirsbilck en Frank Bruyneel, voorzitter van de Izegemse triatlonclub.”
Perfecte wedstrijd
Als jongste in zijn leeftijdscategorie (H50-59) en met een goede conditie bekeek Frank vooraf toch een paar uitslagen van andere halve triatlons. “Op basis daarvan dacht ik te kunnen meespelen voor een podiumplaats. In 2017 was ik op het EK halve triatlon in Almere al eens vierde geworden in mijn leeftijdscategorie (toen H45-49), maar het was me nog nooit gelukt om de top drie te halen, laat staan te winnen. Zondag laatst lukte het wel!”
Volgens Frank verliep zijn wedstrijd perfect. “Ik zwom goed, fietste aan de wattages die Loïc voor mij berekend had en liep aan een goede 14 km per uur. Na het zwemmen wist ik dat ik vijfde was. Ik fietste de beste tijd van alle leeftijdsgenoten en schoof in het klassement op naar de derde plaats. Tijdens het lopen moest ik nog 46 seconden goedmaken op de eerste, maar finishte met een voorsprong van 56 seconden en won zo het BK. Mijn zoon Alec moest die dag niet koersen en een deel van zijn supporters waren afgezakt naar Menen om mij te steunen. Zo was het nog leuker om de titel te kunnen vieren.”
Nog niet stoppen
“Na de Iron Man in Hawaï (2017) dacht ik aan stoppen, maar dat lukte me niet; ik doe het nog veel te graag. Ik heb sport echt nodig om me goed te voelen. Als osteopaat werk ik de hele dag binnen, over de middag ga ik vaak fietsen of lopen en zo ben ik ‘s avonds meestal thuis als de rest van de familie er ook is. De impact van mijn trainingen is voor hen beperkt. Het werkt natuurlijk heel inspirerend als één van je zonen (Alec) op hoog niveau fietst en Loïc net afgestudeerd is als Master in de Sport- en Bewegingswetenschappen, optie training coaching wielrennen. Ik krijg van hen trainingsadvies, tijdritpositie, materiaal, … en kan zo ondanks de leeftijd nog elk jaar wat vordering maken”, vertelt Frank.
“Mijn goede vriend Dominique Bruneel begeleidt me en heeft mijn loopniveau gevoelig opgedreven. Na zondag beweert hij dat ik in de marathon dicht tegen de 3 uur moet kunnen eindigen en dat wordt dan ook meteen de uitdaging voor volgend voorjaar. Daarna zie ik wel wat er komt, maar ik heb niet echt het gevoel dat ik binnen vier weken aan mijn laatste Ironman toe ben.”
(IB)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
