“Als er maar één plaats is, dan wordt het moeilijk”

Marjolein Decroix wil een orgelpunt op haar carrière plaatsen met een selectie voor Pyeonchang. (GF)
Redactie KW

Marjolein Decroix is een 25-jarige alpineskiester die al enkele jaren aan het toeleven is naar de Olympische Winterspelen in Pyeonchang in februari. Haar voornaamste concurrente is de zes jaar jongere Kim Vanreusel. Daarnaast is Marjolein nog op zoek naar sponsoring voor haar Zuid-Koreaans avontuur.

Marjolein groeide op in de Westhoek. Haar ouders Ivan Decroix en Hilde De Meyer wonen in Watou. Sinds november 2015 resideert ze tijdens het skiseizoen in het Franse Bourg-Saint-Maurice.

Marjolein komt uit een sportieve familie. Ze is de jongste van drie, ze heeft een broer Bram en een zus Lieselot. Haar beide ouders komen uit het basketmilieu en Lieselot heeft er een wielercarrière op zitten. “We beschikken allemaal over een winnaarsmentaliteit. Als wij vroeger spelletjes speelden, dan wilden we per se winnen. Zelfs de trappen van een metrostation oplopen, zagen wij als een wedstrijd.”

Op haar vierde trok ze voor het eerst de skilatten aan. “We gingen toen een à twee keer op skivakantie met de familie. Tot mijn 18de deed ik ook aan basket. Ik speelde bij de Blue Cats Ieper in de lichting van onder meer Emma Meesseman, de topspeelster van de Belgian Cats. We zaten ook samen op school en hebben nog regelmatig contact.”

Spelen als orgelpunt

Na haar middelbaar moest ze echter kiezen en uiteindelijk genoot het skiën haar voorkeur. “Dat was voor mij uitdagender. Je bent buiten in de natuur en hebt veel afwisseling. Bij basketbal speel je altijd binnen en het is vaak hetzelfde stramien. Het is niet zo dat ik geen teamplayer ben. Integendeel, ik gaf liever een pass dan zelf te scoren. Nu doe ik de discipline ‘slalom’.”

“Ik speelde bij de Blue Cats Ieper in de lichting van onder meer Emma Meesseman, de topspeelster van de Belgian Cats”

Na jaren hard labeur wil Marjolein nu een orgelpunt op haar carrière plaatsen en een selectie voor Pyeonchang afdwingen. “Als we twee plaatsen hebben bij de meisjes, dan ben ik er zeker bij in Zuid-Korea. De beslissing valt pas over enkele weken, dus het is nog even afwachten. Als er maar één plaatsje is, dan wordt het moeilijk. Mijn grootste concurrente is Kim Vanreusel. Zij doet meerdere disciplines en is een heel goede skiester. Kim is ook jonger, dus ik denk dat het Olympisch Comité haar hoger inschat. Maar vorig jaar was ik wel eerste Belgische op het WK, het beloven dus spannende weken te worden.”

Marjolein Decroix is de jongste van drie kinderen. (GF)
Marjolein Decroix is de jongste van drie kinderen. (GF)© Lode NOLF / Rik Devos

Als Marjolein effectief mag gaan, dan vaardigt het gezin Decroix-De Meyer twee olympiërs af. Zus Lieselot was al actief op de Zomerspelen in Peking 2008. “Haar deelname deed me dromen en hopelijk kan ik na tien jaar in haar voetsporen treden. Al is dat niet mijn voornaamste drijfveer. Ik doe het vooral voor mezelf. Ik zal mezelf niet te veel druk opleggen, want de Spelen kunnen ook tegenvallen. Bij Lieselot was dat het geval en daar zag ze wel van af. Het is een wedstrijd die al aan de derde paal afgelopen kan zijn. Dat risico moet je echter nemen om alles te geven.”

Crowdfunding

Het tweede mogelijke scenario is een niet-selectie. “Daar zou ik even van moeten bekomen. Het is een vierjaarlijks evenement en daar werk ik al jaren naar toe. Vooral het laatste jaar weet je dat het dichterbij komt, als je kleren draagt van Team Belgium.”

Het financiële aspect speelt ook een grote rol in de sport. “Het is geen goedkope sport en om alles rond te krijgen, heb ik een crowdfundingsactie opgestart. Dit geld is voor trainingen, coaches, materiaal, reizen, enzovoort. Onze sport staat niet op de hoogste plank in het Belgische topsportbeleid, dus moeten wij roeien met de riemen die we hebben en vooral zelf op zoek gaan naar financiering. Ik zoek minstens 25.000 euro, maar als ik via de crowdfunding al 15.000 euro bijeen sprokkel, dan is er al een hele stap gezet.”

Zwart gat

Tot slot denkt Marjolein na over het post-Pyeonchangtijdperk. “Na de Spelen heb ik wat schrik om in een zwart gat te vallen. Het belangrijkste is dat ik progressie blijf maken en dichter bij de wereldtop kom. In 2012 hing ik op twaalf seconden, nu zijn er dat nog maar vier. Zolang ik voel dat er meer inzit , wil ik doorgaan.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier