Laetithia (24) en Talitha (25) zijn zussen én hartsvriendinnen. Alleen zijn ze net iets anders dan de rest. Laetithia is muco-patiënte en Talitha heeft een speciale aandoening, waardoor ze kaal is.
Ondanks alle tegenslagen die hen sinds hun kindertijd hebben overvallen koesteren ze iets waar velen jaloers op zijn: een uitzonderlijke liefde voor elkaar. Daaruit volgt dan weer grote dankbaarheid, omdat elke dag extra samen een dagje feest is. Samen kijken ze uit naar het hoogtepunt van het jaar: Kerstmis. Dat familie echt het enige is wat telt in het leven en elk moment met hen kostbaar is, dat beseffen velen pas als ze oud zijn. Zij zijn er mee opgegroeid.
“Ik zie me nog huilend de spijlen van het bed vastnemen toen mama mijn jonge zusje meenam naar het ziekenhuis voor een behandeling. Ik was zelf nog maar goed vijf jaar oud, maar ik was haar grote zus. Ik moest haar beschermen“, vertelt Talitha.
Op een zekere leeftijd mocht ik haar pilletjes over de dagen van de week rangschikken. Dat maakte me zo trots
“Stilletjes aan begon ik in te zien dat ze die behandelingen of onderzoeken nodig had om comfortabel te leven. De term ‘muco’ kreeg je nog niet aan ons uitgelegd, maar onbewust hielpen ik en ons jongere broer en zusje mee met haar oefeningen. Zo bedacht onze mama het spelletje ‘blaas een pluimpje zo lang mogelijk in de lucht’ of ‘blaas een pingpongballetje over de tafel’. Alles was goed om haar longen te trainen. Op een zekere leeftijd mocht ik haar pilletjes over de dagen van de week rangschikken. Dat maakte me zo trots. Toen werd duidelijk dat ik mijn hele leven voor haar zou zorgen. Dat maakt dat wij een band hebben die met geen horde paarden uit elkaar te halen is“, vertelt Talitha.
Haar zus en mucopatiënt Laetithia trekt zich ondanks het ongemak kranig recht op de stoel en kijkt haar aan met een glimlach en veelbetekenende ogen.
“Al van zeven maanden na mijn geboorte lig ik regelmatig in het ziekenhuis, maar ik heb toch een vrij normale kindertijd en jeugd gehad. Ik was een fervent sporter (step-aerobic en dansen waren me zo lief) en was een goede leerling. Alleen was ik sneller moe dan de rest van mijn klas en vaker afwezig. Dat zorgde soms voor wat roddelgefluister op de speelplaats maar zo werd een natuurlijke selectie gemaakt: ik wist wie mijn echte vrienden waren.”
Net in die puberteit, waarin uiterlijk vaak de referentie is om een oordeel over iemand te vellen, werd Talitha geplaagd door een speciale aandoening met de vreemde naam ‘alopecia en atopische eczeem met empetigo’. “Ik werd wakker met plukken haar op mijn hoofdkussen en durfde nog amper mijn haren te kammen. Blijkbaar leed ik aan een ziekte die mijn haren afstoot. Ook werd na onderzoek duidelijk dat ik sukkelde met een ernstige allergie waardoor ik sneller en langer verkoudheden en zo heb.”
Van een bloeiende jonge vrouw stapte ik terug naar het baby-zijn
Toen Laetithia achttien was, ging haar toestand enorm achteruit. “Toen ik nog amper uit bed kon, werd door de dokters aangeraden om mij op de transplantlijst te plaatsen. Dan was het wachten aangebroken.”
“Hoewel ik mentaal heel sterk bleef, wilde mijn lichaam niet meer mee. Ik had hulp nodig om op te staan, te eten, om mij te wassen, om naar het toilet te gaan … Van een bloeiende jonge vrouw stapte ik terug naar het baby-zijn. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis, de lange minuten aftellend naar nieuws.”
Na enkele spaak gelopen pogingen, belandde Laetithia in 2012 op palliatieve. “Ik werd van intensive care naar een prachtige grote kamer verplaatst in het ziekenhuis. Ze was mooi en warm ingericht en versierd met vlindertjes, want daar ben ik dol op. Maar hoe veel ik er van genoot, het was een klap in het gezicht: ik was op palliatieve zorg aanbeland en startte daar mijn laatste dagen of uren. Ik weet niet of God of een andere kracht ermee gemoeid was, maar die kritieke nacht kreeg ik nog een laatste kans. Alles werd in allerijl uitgevoerd, en op 24 maart 2012, om 11.46 uur, ademde ik met nieuwe longen. We hadden de slag gewonnen. Wie ik liefhad, kreeg een nieuw geboortekaartje van mezelf in de bus, en ik koos een tweede meter en peter: Kristel Cooreman en Dave Antonis. Op mijn kamer sierden manden met doopsuiker de tafel. Einde en begin kunnen heel dicht bij elkaar liggen.”
Elk jaar, op de drie specifieke data in maart, brandt Laetithia een kaarsje. Eentje voor elke donor die haar longen wou schenken. “Zij zijn mijn drie helden. Door hen heb ik nu al vier extra levensjaren cadeau gekregen”, vertelt ze.
Ondanks dat de toestand van Laetithia nu weer achteruit gaat zo hebben ze door een infectie al een long moeten weghalen blijven de zussen sterk en optimistisch. “Alles wat we nog samen kunnen delen, is fantastisch. Elk klein moment is groots.”
(CTH)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier