Een zomerdate met Ann Tuts en Steffy Merlevede, het staat garant voor interessante anekdotes en leuke quotes. “Als klein meisje speelde ik met mijn broers en zus ‘interviewerke”, zegt Ann. “Wij deden dat ook thuis”, pikt Steffy in. Een gesprek over radio, Bevergem en keurturnen.
Ann Tuts (51) schitterde al in tv-reeksen als FC De Kampioenen en Bevergem, terwijl Steffy Merlevede (37) je door de sportmiddagen loodst op Sporza Radio. Beiden hebben een mooi stemtimbre. “Ik luister graag naar vrouwelijke stemmen op de radio”, vertelt Ann. “Gerelateerd met sport is Steffy redelijk uniek. Ik vind het tof dat sport, en dan vooral voetbal, die vrouwelijke touch krijgt.” Steffy: “Ik was niet de eerste vrouw op de sportredactie. Maar als het puur om verslaggeving gaat, mag ik wel zeggen dat ik een van de eersten was.”
Was het een bewuste keuze om op de sportredactie te gaan werken?
Steffy: “Ik was vooral zot van radio. Ik luister ook heel graag naar stemmen. Als kind zat ik het nieuws na te zeggen. Radio was mijn eerste liefde. Samen met sport. Ik ben altijd heel sportief geweest. Dat ik de twee kan combineren is geweldig.”
Ann: “Ik imiteerde ook radiostemmen. We liepen thuis met een cassetterecorder rond en we interviewden elkaar. Ik ben opgegroeid in een lawaaierig nest, wij speelden radio, politie en bandiet, ‘interviewerke’…”
Steffy: “Dat deden wij ook thuis, rond lopen met de cassetterecorder. Dat is blijkbaar iets typisch voor kinderen die in West-Vlaanderen opgroeien, zeker?” (lacht)
Steffy, waar ken jij Ann van?
Steffy: “Ik ken Ann natuurlijk vooral van FC De Kampioenen waarin ze Doortje speelde. Maar ook van Bevergem. Ik vind het super dat ze erin geslaagd is om echt los te komen van het personage Doortje. Bevergem is totaal anders, je ziet in haar personage Martine geen Doortje. Ik kan me wel inbeelden dat je op straat nog altijd wordt aangesproken als Doortje. Hoewel je er echt niet op lijkt.”
Ann: “In Bevergem had ik exten-sions, maar de gelijkenis met mijn gewone ik is wel iets groter. Mensen draaien nu wel eens hun hoofd als ze me zien. Toen ik Doortje speelde, werd ik totaal niet opgemerkt. Behalve dan die ene keer in Londen, lang geleden. In de metro wilde ik mijn kinderwagen in de wagon hijsen, maar dat ging niet vlot. Intussen praatte ik tegen mijn dochter, in het Nederlands. Dat moet opgevallen zijn. Toen is er een Vlaamse toerist naar mij toegekomen. ‘Gij zijt een Belgische. Ah, ge speelt Doortje’… Maar dus weinig herkenning in België zelf.”
Steffy, word jij vaak herkend omwille van je stem?
Steffy: “Nee, het is eerder mijn naam die opvalt. Ik moest eens een pakje ophalen in de post. De bediende heeft me toen gevraagd: ‘Ben jij die van de radio?’. Maar puur op mijn stem, nee. Mijn stem klinkt anders als ik gewoon praat.”
Ann: “Het mooie aan een radiostem is dat ze vrij intiem is. Als je in je auto zit en je hoort iemand praten op de radio, dan is dat bijna intiemer dan zoals wij nu hier aan tafel zitten. Dat intieme fascineert me ook zo aan radio.”
Steffy: “Als ik in de auto zit en ik hoor een mooie stem, dan ga ik het volume extra luid zetten en gewoon in mijn wagen blijven zitten om te kunnen blijven luisteren.”
Zijn jullie 100 procent jezelf als jullie aan het werk zijn?
Ann: “Als actrice speel je een rol. Je kan wel wat spelen daarmee, maar het blijft een afgesproken geheel.”
Steffy: “Als ik presenteer ben ik ook niet 100 procent mezelf. Thuis ben ik totaal anders.”
Ann: “Ah ja, want dan wordt er West-Vlaams gesproken.”
Steffy: “Dat alleen zorgt al voor een bepaalde klik.”
Praten jullie nog allebei West-Vlaams thuis?
Ann: “Ik praat Engels met mijn man (Ann woont afwisselend in Engeland en België, red.). Ik ben geboren in West-Vlaanderen, heb er 18 jaar gewoond en liep er school, maar thuis spraken we een soort gekuist AN. Maar op de speelplaats praatte ik het beste West-Vlaams, om mij te integreren.”
Hoe moeilijk was het om West-Vlaams te leren?
Ann: “Als je daarmee vanaf de kleuterklas moet beginnen, dan is het een kwestie van survival, hé. Als de kindjes je niet verstaan, dan zullen ze de chocomelk niet delen. Iedereen sprak West-Vlaams op de koer en ik moest meedoen. Het is bijna een contradictie, maar ik heb mijn West-Vlaams op school geleerd. Maar praat jij AN met je ouders?”
Ann: “Toen ik Doortje speelde, werd ik niet opgemerkt. Behalve een keer in Londen”
Steffy: “We praten West-Vlaams.”
Ann: “Oarelbeeks?”
Steffy: “Nee, Kuurns. Want ik ben oorspronkelijk van Kuurne, al woon ik nu wel in Harelbeke. Mijn ouders zijn eigenlijk van Ieper, dus spreken we een mix. Maar wij spreken niet met de ‘sch’. De rest van de familie wel. Het is echt een mix.”
Was het leuk om in Bevergem mee te doen en West-Vlaams te spreken? Al beweren sommigen nu wel dat er nu een overload aan West-Vlaams op de tv te horen is.
Ann: “Soms heb je een soort van verzadigingseffect. Ik merk ook dat sinds ik Martine speelde in Bevergem ik weer gevraagd word om West-Vlaamse dingen te doen. Maar dan denk ik dat ik dat misschien net niet moet doen. Ik wil nu weer iets anders doen.”
Had je gedacht dat de reeks zo’n succes zou worden?
Ann: “Neen. Niemand die meewerkte trouwens. Het was leuk dat Bevergem een soort van hype werd.”
Steffy: “Het viel op dat er enorm veel bekende acteurs meededen van wie ik niet wist dat ze West-Vlaming waren.”
Ann: “En dat de reeks zich afspeelt in West-Vlaanderen. West-Vlamingen hebben iets heel speciaals: ze zijn gepassioneerd. Als ze iets willen doen, gaan ze er met hart en ziel voor. Ik zie het niet gebeuren dat er in bijvoorbeeld het Leuvense feestjes zijn met Bevergem als thema.”
Jullie steken heel veel tijd en energie in jullie job. Gepassioneerd bezig zijn met je werk, heet dat dan.
Steffy: “Je moet ook gepassioneerd zijn. Want het is niet omdat ik een vrije dag heb dat ik de sportactualiteit niet volg. Voor hetzelfde geld moet je de dag erna iets vertellen over bijvoorbeeld doping in Rusland. Ik probeer dagelijks minstens een sportkrant te lezen tussen al het werk door. Niet evident met een tweeling van bijna twee jaar in huis, maar je kan niet anders.”
An: “Sporten was al een passie van toen je kind was, toch?”
Steffy: “Met sporten ben ik altijd bezig geweest. Ik heb heel lang geturnd in Kuurne. Dat was vrij veel trainen, tot 10 uur in de week.”
Ann: “Dat is wel een raakpunt tussen ons beiden. Ik heb ook gekeurturnd. In Zwevegem. Als kind kon ik niet stilzitten.”
Steffy: “Ik vind het erg dat ik al twee jaar niet meer sport. Dweilen, is dat geen sport?”
Doen jullie alle twee nog vaak aan sport?
Steffy: “Ik doe al twee jaar niets meer. Wel doe ik minstens tien keer per dag de trap, telt dat ook? (lachje) Ik zou graag weer sporten. Ik woon vlakbij de Gavers, waar je kan joggen. Ik vind dat wel erg eigenlijk en ik mis dat wel om er eens volle bak tegenaan te gaan. (lacht) Dweilen, is dat geen sport?”
Ann: “Zeker! Ik was vanochtend nog onkruid aan het wieden en ineens was ik me ervan bewust welke spieren ik gebruikte. En dacht ik zo van ‘Wauw ik heb die spier ook’. Je mist sport als je het niet doet. Ik ben niet fanatiek, maar het is wel een soort van zelfbewustzijn.”
Ann, acteren is voor jou ongetwijfeld een passie. Wist je als klein meisje al dat je actrice ging worden?
Ann: “Niet bewust. maar in het spel met mijn broers en zus was ik wel aan het performen. Je speelde samen in de tuin en plots gingen we circus spelen. Olifanten, apen… Alles passeerde de revue.”
Jullie job mag dan wel een passie zijn, je moet ook de balans vinden tussen je werk en je gezin. Heb je die gevonden?
Steffy: “Als alleenstaande met een tweeling is het nog zoeken naar de juiste balans. Zonder mijn ouders ben ik niets. Ze staan mee voor mijn kinderen in en daar ben ik hen echt dankbaar voor.”
Ann: “Ik heb intussen volwassen dochters: de oudste trekt straks naar de unief en de andere zal naar het zesde middelbaar gaan. Ik ben er mij nu van bewust dat ze straks het nest uit vliegen en ik moet daaraan wennen. Al ben ik ook wel blij dat ze onafhankelijk worden.”
Steffy: “Spreken je kinderen West-Vlaams?”
Ann: “Nee, die vinden dat een heel rare taal. Ze vinden West-Vlaams iets tussen Engels en Brabants. Eigenlijk hebben ze daar wel gelijk in. In bepaalde West-Vlaamse dialecten is een fles een bottel. Er is ook dat zangerige. Het feit dat Wannes Cappelle en Flip Kowlier in het West-Vlaams zingen, daaraan voel je dat die taal in rockversie enorm goed klinkt.”
(Axel Vandenheede)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier