Tijdens de zomerdate in het strakke kantoorgebouw van Galloo in Menen met Rik Vanwalleghem en Pierre Vandeputte valt meteen op dat ze beiden een sportliefhebber in hart en nieren zijn, ondernemend in elk facet van het woord.
Pierre Vandeputte is gedelegeerd bestuurder bij familiebedrijf Galloo, Rik Vanwalleghem was hoofdredacteur bij Het Nieuwsblad en neemt binnenkort afscheid als directeur van het Centrum van de Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde.
Wat vinden jullie van elkaars metier?
Pierre Vandeputte: “Rik is met iets heel schoons bezig. Vlaanderen is rijk aan koerslegendes en dat moeten we durven tonen. Het Centrum van de Ronde speelt daarin een belangrijke rol. Je doet mij veel plezier met een uitnodiging om in volle ambiance naar een koers te gaan kijken, maar even hard geniet ik ervan om alles thuis op de televisie te volgen.”
Rik Vanwalleghem: “Het ondernemerschap van Pierre fascineert mij. Hoe begin je daar aan? Hoe ga je ondernemen? Dat vind je op veel vlakken terug. De Ronde van Vlaanderen zelf is pure romantiek, maar het Centrum is een kmo. Dat is ook ondernemen. Passie is de basis van alles. Sommige mensen leven twee keer, anderen nul keer. Dat vind ik zo’n zonde. Geef zin aan je leven, op alle mogelijk fronten. Blijf niet bij de pakken zitten. Ik ben bioloog van opleiding: typisch voor het leven is doordoen. Als een plant wordt afgeknipt, is de eerste reflex dat de tak opnieuw aangroeit.”
Moet je een beetje gek zijn om te doen wat jullie doen?
Pierre: “Mijn probleem is dat ik geen neen kan zeggen. Ik hou van projecten waar ik mijn tanden in kan zetten. Dat staaft waarom ik al jarenlang voorzitter van Prefaxis Menen ben en onlangs in een nieuw ginverhaal stapte. Samen met vier anderen hebben we de kant-en-klare gintonic Gin-Up gelanceerd. Het verhaal loopt goed, binnenkort komt de derde smaak uit. Dat doe ik enorm graag, al wordt de balans werk-privé er niet eenvoudiger op. Bovendien zit mijn partner (Martine Fournier, red.) in de politiek, wat het extra complex maakt.”
Rik: “Als je werk je passie is, kijk je niet meer naar de klok. Zestien keer draaide ik mee in de Tour de France. Elf dagen op rij mocht je werken, maar die twaalfde dag zou je volgens de regels moeten pauzeren. Dat lukt gewoon niet, je kan niet zomaar even stoppen. Ik liet me dan ook niet tegenhouden door zulke wetten. Maar tegelijk schuilt daarin het gevaar: je mag jezelf niet voorbij lopen. Je omgeving speelt daarin een sleutelrol.”
Pierre: “Schat de talenten van je werknemers goed in en bied hen de juiste kansen”
Aanvaard je het als anderen aangeven dat je wat moet minderen?
Rik: “Van een select groepje mensen rondom mij neem ik dat aan, ja. Zij begrijpen mijn passie en denken mee. Als je van je leven een uitdagende onderneming wil maken, moet je kunnen vertrouwen op anderen. Enthousiast zijn en anderen aanvuren. En vooral: weerstaan aan de verleiding om níet te delegeren. In het begin ging ik het wel even allemaal zelf doen. Maar dat hou je niet vol. Vertrouwen is het codewoord, net als evalueren en delegeren.”
Is dat ook zo bij Galloo?
Pierre: “We hebben er heel lang over gedaan om een sterke structuur op poten te zetten. Met een veertigtal vestigingen is dat een must. Je hebt vertrouwenspersonen nodig op de plaatsen waar je zelf niet de vinger aan de pols kan houden. Vertrouwen is cruciaal. Soms lukt dat, soms mislukt dat. Communicatie is daarin de oplossing. Winston Churchill vatte het samen als “the difference between management and leadershipiscommunication”.
Rik: “Dat kan ik beamen. Mij ligt een kleinere organisatie beter dan een groot bedrijf. Toen ik bij Het Nieuwsblad een project lanceerde, moest dat langs zo veel mensen en afdelingen passeren, dat je op het einde je oorspronkelijke idee niet meer herkende. Het was je kindje niet meer. Ook met de dagelijkse werking had ik het soms moeilijk. We evalueerden ‘s morgens de krant van de vorige dag en staken een nieuwe in gang. Maar mijn dag zat zo vol met meetings dat ik ‘s avonds niet eens wist wat we in de nieuwe krant zouden brengen. Dat wilde ik niet. Bij het Centrum voor de Ronde van Vlaanderen voel ik dat niet, daar hangt een toegankelijke sfeer als in een jeugdclub. Je toetst je idee af en gaat ermee aan de slag.”
Galloo is een familiebedrijf. Is die aanpak ook in zo’n grote onderneming mogelijk?
Pierre: “Ik startte in de commerciële dienst en ging daarna de financiële richting uit. Telkens klom ik op. Tot ik opeens bovenaan de ladder stond. Ik moet toegeven dat ik het commerciële mis, daar klopt mijn hart nog altijd het meest voor. Ik ben niet meer de ijzermarchand van vroeger.”
Rik: “Je wordt gevat in je functie, ik herken dat. Vroeger als journalist regelde ik zelf mijn stukken en zorgde ik ervoor dat alles netjes binnen was. Die vrijheid schonk een enorme voldoening. Ben je directeur of hoofdredacteur, dan lukt dat niet meer. Je wil zelf projecten ondernemen en uitvoeren, maar dat kan niet. Aan te veel acute problemen moet je het hoofd bieden. Jij bent de kapitein op het schip, dus zorg jij voor oplossingen. Maar al die situaties belemmeren het ondernemen. Projecten moeten wachten, maar hoe lang?”
Pierre: “Soms lijkt het alsof ik met een smeerpotje rondloop en olie spuit op de tandwieltjes die niet meer soepel draaien. Ik moet conflicten oplossen, mensen met een burn-out opvangen, personeel motiveren… Je bent met mensen bezig, HR is enorm belangrijk. Het is cruciaal om mensen groeikansen te geven zodat ze zich goed voelen. Als een kraanman ‘s ochtends begint te werken, wil hij goed materiaal om aan de slag te gaan. Dat lijkt een detail, maar doet enorm veel voor de motivatie. Een bedrijf is een keten van mensen die niet mag kraken.”
Rik: “Daarin volg ik je helemaal. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen onmisbaar is. Communicatie is dan ook cruciaal, bijna alle problemen ontstaan door een gebrek eraan. Hoe snel wordt iets uitvergroot of raakt het de juiste context kwijt? Dat is genoeg om voor wrijvingen te zorgen. Vroeger kregen de beste werknemers een hogere post en werden ze verantwoordelijke van hun afdeling. Maar dat werkt niet altijd, zo sta je te ver van je product af.”
Rik: “Wielrennen is Thuis, Hollywood en Shakespeare samen in één verhaal”
Sport is voor jullie allebei een uitlaatklep. Wat fascineert jullie daarin zo sterk?
Rik: “Tonnen respect heb ik voor sportmannen. Wielrennen staat voor mij op nummer één. Geen enkele sport is zo episch om over te schrijven, geen enkele sport toont zulke straffe verhalen. Jan Raes won ooit twee klassiekers omdat hij wist dat de twee rivalen in de kopgroep elkaars bloed konden drinken. Er was een vrouw in het spel. Hij zag dat ze elkaar uitdaagden, liet dat gebeuren en kon op het juiste moment gebruik maken van de situatie. Politiek is gepolijst, wielrennen is echt. Wielrennen is Thuis, Hollywood en Shakespeare samen.”
Pierre: “Ik kan een sterke koers echt appreciëren, maar mijn hart ligt bij volleybal. Ik kreeg ooit de vraag of ik voorzitter wou worden. In juni 1997 was het zo ver, ik zei dat ik het wel even ad interim zou doen. Dat is toch anders uitgedraaid.” (lacht)
Wat vinden jullie van de enorme bedragen en contracten in de sport?
Rik: “De markt heeft altijd gelijk. Als Hazard 700.000 euro per week verdient, zou hij maar dom zijn om dat af te slaan. Is dat ethisch? Misschien niet, maar het is wel wat de markt ervoor biedt. Kijk naar de Ronde van Vlaanderen die nu in Antwerpen start. De stad verdient die 400.000 euro nooit terug, al wordt het als citymarketing verkocht. Dat kan je niet meten. Soms moet je als ondernemer een beslissing met je buikgevoel nemen. Rationeel krijg je dat niet uitgelegd, maar het geeft een enorme uitdaging. En àls het lukt, is de voldoening des te groter.”
(Jozefien Eggermont en Axel Vandenheede)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier