“Zij cashen, zij halen de winst binnen, maar ouderen zijn de dupe”

Ze wikken en wegen elk woord, maar ze willen hun verhaal wel vertellen. Omdat ze vinden dat ouderen te veel aan hun lot worden overgelaten. A.D. en haar vader D.D. getuigen liever anoniem, uit schrik voor verdere confrontaties met de directie van het woonzorgcentrum waar hun moeder en echtgenote C. vorig najaar heel even verbleef.

“Het verhaal van mama begint op 9 september 2021. Toen moest ze met spoed in het ziekenhuis worden opgenomen, na een psychose”, vertelt A. “In dat ziekenhuis liep het een eerste keer fout: mama kreeg er zware medicatie waar ze eigenlijk allergisch aan was. Alleen was die informatie blijkbaar niet doorgekomen uit haar medisch dossier met als gevolg dat ze er na die drie, vier dagen slechter aan toe was dan op het moment dat ze werd opgenomen.”

Een van de sociaal assistenten van het ziekenhuis bracht het onderwerp woonzorgcentrum ter sprake. “In de toestand waarin ze toen verkeerde, was een terugkeer naar huis uitgesloten”, zegt ook D. “Er was nog veel verzorging nodig, voor mij – ik ben ook al een stuk in de tachtig – zou dat niet haalbaar zijn geweest.”

Geen keuze

Van een voorstel of keuze voor het ene of het andere woonzorgcentrum was echter geen sprake, zo geven vader en dochter aan. “De beslissing was al gemaakt, zo kwam het bij ons over”, zegt A. “Op 18 oktober zou er een kamer vrijkomen en zou mama kunnen verhuizen. Onze bedoeling was een maand in oriënterend kortverblijf, om te kijken hoe de toekomst er uit zou kunnen zien.”

Op 8 oktober komt er echter onverwacht een telefoontje vanuit het woonzorgcentrum met de melding dat ‘uw mama uit het ziekenhuis wordt ontslagen’. “Ze zou plots op 11 oktober verhuizen, een week vroeger dan gepland. Er was geen dokter die ons op de hoogte had gebracht, wij wisten van niets over dat ontslag. Bovendien kregen we te horen dat als we nu niet zouden komen, de kamer op 18 oktober niet meer vrij zou zijn. Wij stonden met onze rug tegen de muur”, zucht A.

Geen kine

Om opnieuw mobieler te worden, had C. wel nood aan dagelijkse kinesessies, zo werd in het ziekenhuis duidelijk aangegeven. Volgens de brochure was dat geen enkel probleem, maar in het contract dat het gezin met het woonzorgcentrum afsloot, werd kine niet expliciet opgenomen.

“Op het einde van de eerste week polste ik hoe het ging met de kinesist”, zegt D. “Dat is nog niet gebeurd, meneer, onze kinesist is al twee weken ziek, kreeg ik te horen van de verpleging. Ze was daar dus een week en had nog geen kine gekregen. De afdelingsverantwoordelijke wees enkel naar het contract, terwijl hij wist dat wij én de dokters op het belang van die behandeling hadden gewezen. Terwijl hij wist dat we er met nadruk naar hadden gevraagd. Ik was er oprecht niet goed van.”

In de tweede week van het verblijf botst D. opnieuw met het woonzorgcentrum. “Ik ging elke dag op bezoek, maar plots zeiden ze dat ‘ze liever zou hebben dat ik niet meer kwam, zodat ma zich kon integreren in de groep’. Ik mocht gewoon niet meer binnen in het woonzorgcentrum, de toegang werd me aan de ingang geweigerd. Dat was voor mij de druppel: ik ben naar die man toegestapt en gezegd dat mijn vrouw zo snel mogelijk weer zou vertrekken. Weer naar huis.”

Contractbreuk en boete

Meteen schermt het woonzorgcentrum met contractbreuk en schadevergoedingen. “Terwijl zij zich niet aan hun woord hielden over die kine”, pikt A. opnieuw in. “De vrijdag hebben we haar naar huis gebracht, terwijl die maand revalidatie en verzorging haar goed had moeten doen. De beste optie was het woonzorgcentrum, met de juiste behandeling. Op dat moment moeten wij een keuze maken tegen de gezondheid van mama.”

De factuur – ruim 1.100 euro – volgde niet veel later. Voor twaalf dagen verblijf in het woonzorgcentrum én een boete van zes keer de dagprijs erbovenop. “Bovendien verbleef in de kamer van mama tijdens die boetedagen al aan iemand anders”, aldus A. verder. “Twee keer cashen ze. Twee keer een week die dagprijs.”

“Dat is een commerciële instelling, die moet winstgevend zijn. Of dat frustreert? Ja. De zorg zelf was heel goed, de mensen op de vloer doen hun werk super. Zij doen hun uiterste best met de middelen die ze krijgen. Maar het gaat mij om het systeem. Het systeem van die commerciële woonzorgcentra, waar ouderen en kwetsbaren de dupe van zijn.”