Zangeres Leah Bien reisde wereld rond om uiteindelijk in Roeselare te belanden

In 2010 kwam Leah Bien in België wonen. De zangeres met Filipijnse roots trouwde in 2009 met Jurne Verstraete en dit koppel woont in het Motjespark met de tweelingzonen Xander en Andrew van tien jaar. En Leah is van plan om nog lang in Roeselare te wonen, nadat ze bijna 20 jaar de halve wereld heeft afgereisd met haar liveband.

Het is iets over elf ‘s morgens als we bij Leah Bien en haar man/manager Jurne aanbellen. We kunnen het huis niet missen want er staat een grote vrachtwagen voor de deur met een gigantisch portret van de zangeres op en de woorden ‘Leah Bien on tour’. Duidelijker kan het niet zijn wat deze dame doet.

Zingen heeft altijd een belangrijke rol gespeeld in je leven ?

Leah Bien : “Ik heb nooit iets anders gehoord. Mijn mama was een operazangeres, mijn oudere zus zong ook en speelde in het theater en mijn broers speelden op diverse muziekinstrumenten. Vanaf mijn zeven jaar deed ik mee aan zangwedstrijden en won er ook heel veel van. Ik kom echt uit een ontzettend muzikale familie.”

Toch werd je niet onmiddellijk zangeres ?

“Neen, ik heb Mass Communication (communicatie en bedrijfsbeheer, red.) gestudeerd en ik ben nieuwslezeres geweest op de Filipijnse televisie. Ik deed dat enorm graag. Samen met zingen was dat mijn grootste hobby. En als ik nu alles eens overloop, ben ik misschien te vroeg gestopt als nieuwsanker en te snel gestart met optreden met een liveband.”

Want vanaf dan leidde je een zwervend bestaan ?

“Zo kun je het stellen, ja. Vanaf mijn 21ste begon ik op te treden met een liveband in luxehotels in verschillende landen. We tekenden in het begin contracten voor een half jaar maar eens ze ons aan het werk hadden gezien, werden dat contracten voor de duur van twee jaar. We hebben opgetreden in Oman, Dubai, Abu-Dhabi, Egypte, Israël, China, Hong-Kong, Groot-Brittanië, eigenlijk in meer dan 20 landen.”

En jullie leefden in de hotels ?

“Ja, dat was een Hilton, een InterContinental, Le Méridien, Carlton of Hyatt-Regency. Stuk voor stuk vijfsterrenhotels waar we een mooie kamer hadden en er voor ons werd gekookt, maar het blijven hotels. Ik heb vanaf mijn 21ste nooit veel en lang in de Filipijnen gewoond. Maar dat deerde mij absoluut niet : ik was jong, ik kon een groot stuk van de wereld zien en doen wat ik het liefste deed : zingen.”

En toen ontmoette je Jurne ?

“Dat was in oktober 2007. Jurne zat in de export-import en kwam twee keer per jaar naar de beurs in het Chinese Guangzhou. Hij logeerde in het hotel waar ik optrad met mijn band en we hadden een goed contact en zijn ook een samen uitgeweest. In april van 2008 heb ik hem opnieuw ontmoet en ja, van het een kwam het ander (lacht).”

Hij vergat zelfs je verjaardag niet ?

“Tijdens ons laatste gesprek in China zei hij inderdaad dat hij mijn verjaardag zou komen meevieren op de Filipijnen. Ik lachte daar eens mee maar enkele dagen voor mijn verjaardag stond hij daar effectief. Hij is twee weken bij mij op de Filipijnen gebleven, is naar België teruggekeerd, heeft daar alles verkocht en is teruggekeerd naar de Filipijnen. We hebben er gewoond tot oktober 2009.”

En dan ging het richting Tenerife ?

“Dat was toch de bedoeling. Jurne had altijd gedroomd van een strandbar in Tenerife. Hij had zelfs al een optie genomen op een bar : hij zou voor de uitbating zorgen en ik zou er zingen. Maar dat was buiten de natuur gerekend : ik was zwanger van een tweeling en we besloten naar België te verhuizen. We hebben eerst enkele maanden in Marke gewoond en in mei 2010 zijn we in Roeselare aangekomen en we wonen hier nog (lacht).”

Hoe verliep de aanpassing in België ?

“Ik denk dat iedereen die in een ander land gaat wonen een aanpassongsperiode nodig heeft. Bij mij was dit niet anders. Ik vond de mensen hier in het begin redelijk gesloten, stug zelfs. Ik was dat niet gewoon, in de Filipijnen is er een meer open cultuur. Buren praten meer tegen elkaar, helpen elkaar meer. Het was aanpassen voor mij.”

Oorspronkelijk zou je zelfs niet meer zingen ?

“Dat klopt, ik wilde me concentreren op ons familieleven : onze zonen Xander en Andrew en mijn man. Maar heel lang heeft dat niet geduurd. Toen Jurne en ik eens op een vriendenfeestje waren, vroeg men mij om te zingen. Dat viel in de smaak en prompt vroegen enkele andere mensen of ik ook eens op hun feest wilde optreden. Voor ik het wist had ik 40 optredens in de rest van 2010 en was de trein opnieuw vertrokken.”

“Nu zijn de optredens een onderdeel geworden van de familiebusiness : Jurne staat in voor het geluid tijdens mijn optredens maar verzorgt ook de klank voor andere artiesten. En we doen ook publiciteitsdrukwerk.”

De showbusiness is toch een heel apart circuit ?

“Dat is zo en het is er niet makkelijker op geworden. Door alle televisieformats zijn er heel veel artiesten, heel veel concurrenten bijgekomen en is het een heuse prijzenslag geworden. Uiteraard hebben artiesten als Willy Sommers, Clouseau of Natalia daar geen hinder van. Zij zijn al jarenlang vaste en gevestigde waarden in het Vlaamse showbizzlandschap. Maar naast die hele grote artiesten zwemt er nu heel veel vis in de vijver en die vijver is niet echt groter geworden.”

Maar jij kunt niet echt klagen, als ik je agenda overloop voor de rest van het jaar ?

“Ik heb inderdaad veel optredens. Vaak treed ik op in parochiezalen of cafés, maar dat geeft niet. Als ik kan zingen, ben ik gelukkig. Of dat nu voor 30 personen is of voor 300, ik zing altijd even graag en probeer de mensen gelukkig te maken.”

Maar dat lukt toch niet altijd ?

“Soms is het ene optreden moeilijker dan het andere. En als het niet is gelopen zoals ik had gehoopt, kan ik wel een beetje ‘ambetant’ zijn. Het is niet altijd makkelijk om op een huwelijk of een babyborrel er direct de sfeer in te krijgen. De mensen komen voor het koppel of de baby, niet voor een optreden.”

Als ik zakdoekjes zie bovenhalen, denk ik ‘Nie begunnen, hé’

“Soms hoor ik wel eens een collega zeggen dat het hem of haar niet veel uitmaakt of er een klik is met het publiek. Zo lang de centen maar op tafel liggen. Dat kan ik moeilijk geloven : een artiest wil het publiek vermaken en als dat lukt dan is die artiest ook gelukkig.”

Je hebt een ongelooflijk breed repertoire ?

“Ik kan me inderdaad goed en snel aanpassen aan het publiek. In het Midden-Oosten zong ik Arabische liedjes, in China uiteraard Chinese teksten en hier zing ik zowel Engels, Spaans, Italiaans als Nederlands. Alleen echte schlagers liggen me niet (lacht).”

“Als ik optreed, sta ik in verbinding met Jurne met een oortje, dus ik hoor hem onmiddellijk als er iets is. En aan een blik of een gebaar hebben we genoeg om te weten welk liedje moet volgen of als we de setlist door elkaar zullen gooien.”

Maar het mag niet al te emotioneel zijn ?

“Haha, je hebt het al gehoord : ik ben inderdaad een zeer emotionele zangeres. Op een begrafenis heb ik het vaak moeilijk. En zelfs op een huwelijk wanneer ik ‘I always love you ‘ zing en ik de dames hun zakdoekje zie bovenhalen. Dan denk ik ‘Nie begunnen, hé’.”

Wordt het fysiek niet lastiger ?

“We moeten daar eerlijk in zijn. Het is lastig : een leven als artiest en mee de zorg dragen voor een gezin met een man en twee kinderen van tien jaar. Gelukkig heb ik heel veel steun aan Jurne en zien we elkaar doodgraag.”