Zaakvoerder Karel Ackaert van opvangcentrum voor mishandelde en verwaarloosde wilde dieren De Zonnegloed in Vleteren heeft een open brief geschreven. Er moeten hem enkele zaken van het hart. “Hallucinante rijen op De Meir, we dweilen met de kraan open”, zegt hij.
“Aan de mensen van de zorg. Wij staan als één blok achter jullie. Wij begrijpen het”, zo start zaakvoerder Karel Ackaert van dierenopvangcentrum De Zonnegloed uit Vleteren zijn open brief. “Beste medemens, wij zien jou graag, laat mij daarmee beginnen. We hebben jou altijd graag gezien en zullen dat ook blijven doen. Al is het dat wij elkaar niet altijd goed verstaan. Toen ik de beelden zag van jullie in de Nieuwstraat, de hallucinante rijen op De Meir… Toen bekroop mij het gevoel: wat wij doen in ons opvangcentrum en waar de mensen van de zorg nu mee geconfronteerd worden… Er is weinig verschil. Wij en de medische wereld verstaan elkaar. We botsen tegen onze grenzen. Waarom? Omdat we allebei dweilen met de kraan open. We blijven maar herhalen, we blijven maar vragen… Het heeft vaak geen zin. De egoïstische manier waarop wij mensen soms in het leven staan is stuitend”, zo schrijft Karel.
Geen expert of viroloog kan ons verhinderen om te doen wat niet hoort
“Hoe is dit mogelijk? Het is een vraag die wij ons elke dag stellen. Een aap in een kooi? Een gekortwiekte uil? Daartegen zegt toch ieder rechtschapen mens: neen. Maar wat we zeggen is blijkbaar niet wat we doen, zo blijkt nu weer. Wij kunnen de kraan niet dichtdraaien, hoezeer we het ook willen. Er blijven dieren binnenkomen met een enorme rugzak aan mishandeling, verwaarlozing, aftakeling… Dieren waar wij mee aan de slag moeten. Dieren die wij moeten genezen. Maar nu blijkt hetzelfde als het over onze eigen soort gaat. Geen expert, geen oververhitte viroloog, geen ontgoochelde epidemioloog, geen uitgebluste spoedarts, geen gekraakte verpleegkundige kan ons verhinderen om te doen wat eigenlijk niet hoort.”
Verwaarloosde en mishandelde dieren
“Omdat ik vanuit mijn beroep, wij vangen dus verwaarloosde en mishandelde dieren op, weet waar de mensen van de zorg nu doorgaan, wil ik iedereen die wél zijn verantwoordelijkheid neemt, een hart onder de riem steken. Er zijn mensen die het wél goed doen. En als we focussen op dat segment, is er weer hoop. En die mensen zijn er, echt. Ik weet het, want wij bestaan door en bij hun gratie. Toch is het zo dat de meesten onder ons leiders nodig hebben. Die niet alleen zeggen wat we moeten doen, maar die ons ook beschermen als het moet. Als je op vrijdag aankondigt dat de winkels op maandag sluiten, dan weet je gewoon dat er dat weekend enorm veel mensen zullen zeggen: ikke en de rest kan… Of: aan mij zal het niet liggen, eentje meer of minder… Bedenk dit, beste medemens: Wat zijn we zonder die ander? Wat zijn we zonder vrienden, buren, familie? Wat zijn wij zonder onze planeet? Wat zijn we zonder haar bewoners? Die vaak grappige, mooie, kleurrijke dieren die ons leven zo verrijken? Wie zijn wij dan nog? Het recht van de sterkste. Dat hebben we gezien vorig weekend”, gaat Karel verder.
Onmogelijke keuze
“Wij vechten al jaren met een tekort aan opvangplaatsen. Dieren blijven toestromen, de plaatsen zijn beperkt. Het is een keuze die we elke dag opnieuw maken. Wie mag binnen, wie niet. De beslissing is vaak hartverscheurend. Jawel, Covid-19-afdelingen in elk ziekenhuis van het land, wij begrijpen jullie meer dan wie ook. Het is een keuze die wij noch jullie kunnen maken. En toch worden we verplicht. Mensen in de Nieuwstraat, mensen op de Meir, aan de kust, in het hele land, jullie dwingen de ziekenhuizen, jullie dwingen de artsen, tot een onmogelijke keuze. Net zoals dierenbeulen ons dwingen. En wij kunnen niet kiezen. Omdat we jullie allemaal graag zien. En daarom durf ik jullie te vragen: Stop het nu. Voor mensen, voor dieren. Stop het. Elk van ons heeft die macht. Laat er ons niet laks mee omgaan.” (LBR)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier