Yves Sanders uit Roeselare na een moeilijk jaar met Het Gildemuziek

Yves Sanders ging als jonge kerel mee met zijn vader naar Het Gildemuziek om klaroen te spelen. Nu is hij al meer dan zeven jaar voorzitter en speelden er op een bepaald ogenblik acht familieleden in het Gildemuziek. Wij portretteren deze muzikale Roeselarenaar.

We treffen Yves Sanders (49) op een avond als hij pas vijf minuten thuis is van zijn werk in een woonzorgcentrum in Menen. Hij werd er onlangs aangesteld tot adjunct-directeur en één ding is zeker: Yves heeft nooit een nine-to-five werkritme gekend.

Jij werkt wel in Menen maar je bent een geboren en getogen Roeselarenaar?

Yves Sanders : “Ik ben opgegroeid in de Meiboomwijk. Mijn papa was drankenhandelaar in de Lindenstraat en in die omgeving heb ik gespeeld en ging ik ook naar de lagere school. In het middelbaar bleef ik ook in Roeselare en in de VMS was directeur Willy Phlypo een belangrijk persoon in mijn leven. Ik draag hem en zijn school dan ook bijzonder hoog in het vaandel. Ik ben preus op het feit dat ik een Roeselarenaar ben. Ik ben trouwens ook Erepoorter en Maat van Peegie.”

Wanneer ben je met muziek gestart?

“Toen ik veertien jaar was, speelde ik in het trommelkorps van Het Gildemuziek. Mijn pa speelde er klaroen en het was normaal dat ik hem volgde. Mijn oudere zus Nadine heeft trouwens ook klaroen gespeeld in Het Gildemuziek. Maar toen ik groeistoornissen kreeg, moest ik stoppen met het trommelkorps. Op zeventienjarige leeftijd heb ik de draad weer opgepikt en Gilbert Vanhuyse heeft me de knepen van het klaroenblazen geleerd. En ik speel nog steeds en ik ben al meer dan zeven jaar voorzitter.”

Het was op een bepaald ogenblik een echte familieaangelegenheid?

“Ja, want er speelden acht familieleden in Het Gildemuziek. Mijn pa, mijn zus Nadine en haar drie kinderen, mijn echtgenote Katleen speelde klarinet en onze dochter Julie speelt klaroen net als ik. Begin er maar aan ( lacht ).”

Hoeveel muziekkorpsen telt Roeselare eigenlijk?

“Nu zijn er dat nog vier: de Koninklijke Stadsharmonie, de Koninklijke Harmonie Sint-Cecilia Rumbeke, de Koninklijke Harmonie De Verbroedering Beveren en de Koninklijke Harmonie Het Gildemuziek. En vroeger was er zelfs ook een harmonie van de socialisten en van de liberalen. Men heeft het vaak over Roeselare als een stad van wielrenners maar Roeselare is evengoed een stad van muzikanten, en bovendien van goede muzikanten.”

Er was vroeger veel naijver tussen de verschillende verenigingen?

“Absoluut, ik heb die tijd nog geweten. Ik wil daar niet meer aan meedoen. Ik ben een bruggenbouwer en onderhoud uitstekende contacten met mijn collega’s van het Stadsmuziek en van Rumbeke. Ik kijk er ook naar uit om de muzikale banden met de mensen van Beveren aan te halen.”

Dringen samenwerkingen zich op?

“Iedere vereniging heeft zijn eigen geschiedenis en supporters en dat is goed. Het Gildemuziek telt momenteel 160 leden waarvan 100 spelende leden in de harmonie en 40 spelende leden in de jeugdharmonie. Maar wat wordt het binnen tien of twintig jaar. Ik hoop en denk dat het nog goed zal gaan maar ik heb geen glazen bol.”

Wat zijn de grootste problemen voor jullie vereniging?

“Een tijdje geleden kregen we van de muziekscholen geen adressen meer van jongeren die een instrument leerden spelen wegens de vernieuwde wet op de privacy. Toen hadden we een mindere ledenwerving. We moesten snel schakelen en alternatieven zoeken om jongeren aan te trekken. We deden dat door onder meer met flash mobs uit te pakken op de Batjes. Dat was best succesvol maar ik ben er nog steeds van overtuigd dat er nog veel ‘verborgen’ muzikanten zijn.”

“De goesting om samen te zijn en om muziek te spelen is te groot”

“Ook de kostprijs van de instrumenten weegt zwaar en natuurlijk de coronapandemie. Dat is een groot probleem want we hebben geen optredens en zelfs geen repetities meer.”

Vrees je dat er leden zullen afhaken?

“We doen er alles aan om iedereen te blijven betrekken bij het Gildemuziek. We zijn veel meer dan een harmonie, we zijn één grote familie. We hebben onze leden al eens een zakje cuberdons gegeven, met Sint-Cecilia heb ik een virtuele toespraak gegeven en kreeg iedereen een doosje pralines. En met Nieuwjaar hebben we met het bestuur iedereen opgebeld om hen een gelukkig jaar toe te wensen en om hen te zeggen dat we hen echt missen.”

Maar Het Gildemuziek zal deze crisis overleven?

“Daar ben ik zeker van. Het is een zeer ernstige gezondheidscrisis en voor ons financieel zeer zwaar maar we overleven dit. De goesting om samen te zijn en om muziek te spelen is te groot. Onze jeugd repeteert veel thuis terwijl onze oudere garde een beetje meer teert op hun ervaring ( lacht ). Maar eens we weer mogen repeteren en optreden, komt alles weer goed.”