Woonzorgcentrum ‘t Ponton werd het zwaarst getroffen door het coronavirus in Oostende. Het kende ook een van de hoogste percentuele overlijdens van de provincie. Maar hoe verwerk je zo’n periode? We gingen langs bij directeur Connie Depotter. “We hebben een periode meegemaakt die we nooit zullen vergeten.”
Woonzorgcentrum ‘t Ponton in de Nachtegalenlaan telde voor het coronavirus de kop opstak 78 bewoners. Daarnaast zijn er 98 medewerkers aan de slag. Een week nadat het land in lockdown ging sloeg het coronavirus er hard toe. Een op zes bewoners overleefde het virus niet en een kwart van de medewerkers raakte besmet. Met 12 overlijdens en 24 besmettingen bij de bewoners en ook nog eens 24 besmettingen bij de medewerkers kende het coronavirus geen genade voor het woonzorgcentrum. Een harde slag, niet alleen voor de vele familieleden die achter blijven, maar ook voor de medewerkers en de directeur van het woonzorgcentrum. Ondertussen is WZC ‘t Ponton coronavrij, maar de coronaperiode zal nog lang zijn sporen nalaten.
“Normaal zouden we nu de griepepidemie voorbereiden, dat doen we elke zomer”, vertelt Connie Depotter. “Dit doen we door onze voorraden te controleren. Niet alleen naar mondmaskers en ontsmettingsgel toe, maar ook andere voorraden die cruciaal zijn voor de verzorging van onze bewoners. Als woonzorgcentrum ben je ergens altijd wel een beetje voorbereid op een dergelijke pandemie. In januari, toen de eerste besmettingen in China opdoken, hadden we al het coronavirus besproken in geval het zou uitbreiden naar ons land. De info die op dat moment beschikbaar was, was nihil. Niemand had echter gedacht dat deze pandemie zo’n catastrofale gevolgen zou hebben. Het is allemaal heel erg snel gegaan. De eerste besmettingen in ons land deden ons het ergste vermoeden en niet veel later ging ons land in lockdown.”
COVID-afdeling vol
Een week nadat het land in lockdown ging viel de eerste besmetting te betreuren in het woonzorgcentrum. Niet veel later overleed het eerste coronaslachtoffer. “Aan bepaalde mensen in ons woonzorgcentrum konden we goed uitleggen op welke manier ze veilig met elkaar konden omgaan. Maar aan andere bewoners is het door omstandigheden veel moeilijker om iets aan hen uit leggen. Net op die afdeling stak het virus de kop op”, gaat de directeur verder. Het ging zo ver dat de speciaal ingerichte COVID-afdeling op een gegeven moment vol kwam te liggen. “Volgend jaar bestaan we 35 jaar. We hebben altijd al het beste met onze bewoners voorgehad. Je bouwt ook een band. Als je dan de ene na de andere bewoner ziet overlijden, dan word je op een gegeven moment moedeloos. Maar toch blijf je hard werken want de andere mensen hebben nog steeds zorg nodig. Daar trek je je voor een stuk aan op, aan zij die er nog zijn. Maar het blijft hard… (lange stilte).”
We zijn onze medewerkers erg dankbaar voor wat ze afgelopen maanden hebben gepresteerd. Maar eigenlijk zijn we hen altijd dankbaar – Directeur Connie Depotter
Naast 24 bewoners raakten ook 24 personeelsleden besmet. Toch bleef het merendeel, dat geen symptomen vertoonde, aan het werk. “We hebben nooit onze personeelsleden verplicht om te blijven werken toen ze besmet raakten”, zegt Connie. “Mensen die konden en wilden blijven werken, lieten we ook wel toe. We hebben alle beschikbare handen hard nodig gehad. Besmette mensen werden logischerwijs ook ingezet op de COVID-19-afdeling. We hebben nooit personeel op de COVID-afdeling tekort gehad. We zijn onze medewerkers erg dankbaar voor wat ze de afgelopen maanden hebben gepresteerd. Maar eigenlijk zijn we hen altijd al dankbaar.”
Verwerkingsproces
Ook voor de medewerkers wordt het een lang verwerkingsproces. “We hebben hier iets meegemaakt wat niemand ooit wil meemaken. Geconfronteerd worden met een overlijden is iets waar we zeer zorgvuldig mee omgaan. Maar geconfronteerd worden met 12 overlijdens op zo’n korte tijd, in deze omstandigheden, dat is nog iets anders.
Daarnaast moesten we ook het verschrikkelijke nieuws aan de familie gaan overbrengen met daarbij de bijkomende info dat ze geen afscheid konden komen nemen van hun dierbare. Dat is hard… Ook ik heb grootouders en ouders. Moest er met hen iets gebeuren, dan zou ik ook graag afscheid kunnen nemen. Dat mocht echter niet… Het moet ook voor de familieleden hard geweest zijn. We proberen nu naar de toekomst te kijken en kunnen alleen maar hopen dat we gespaard blijven van een tweede coronagolf. Hoe dan ook… we hebben een periode meegemaakt in ons leven die we nooit meer zullen vergeten”, besluit een zichtbaar emotionele directeur.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier