Wout (10) overwint botkanker en schenkt geld aan Kinderkankerfonds

Papa Neil is maar wat trots op z'n zoon Wout: "Hij was het die mij erdoor sleurde als ik het moeilijk had." (foto WK)
Wim Kerkhof
Wim Kerkhof Medewerker KW

Terwijl voor zijn klasgenootjes het ongewone schooljaar op z’n einde loopt, verlangt Wout Descheemaeker uit Blankenberge al naar zijn eerste gewone schooldag in september. De tienjarige vechter streed het voorbije jaar tegen botkanker en heeft ondertussen zijn laatste chemokuur achter de rug. “De veerkracht in zo’n kind is ongelofelijk”, zegt zijn papa Neil.

Wout Descheemaeker zal voor velen de jongen van de poeperoentjes blijven. Samen met zijn papa Neil (42) maakte hij zo’n tweeduizend van die kleurrijke sleutelhangertjes. “We zijn daarmee begonnen om de lange dagen in het ziekenhuis te doden. Toen we ze begonnen te verkopen, mikten we op 150 euro. Voor de ballonnenman, die Wout en de andere kindjes in het ziekenhuis aan het lachen bracht”, vertelt Neil.

Het viel iets groter uit: de poeperoentjes brachten uiteindelijk liefst 5.000 euro op voor het Kinderkankerfonds. “Nooit gedacht dat onze actie zó’n succes zou worden. Op een gegeven moment konden we de vraag niet meer bijhouden. Maar blijkbaar haalden veel mensen er iets positiefs uit. Zoals die dame die onze poeperoentjes op de begrafenis van haar papa aan iedereen uitdeelde”, zegt Neil.

Zelf week hij het voorbije schooljaar geen moment van Wouts zijde. “Voor ons is de lockdown begonnen in september, toen hij zijn diagnose kreeg. Ik ben van dag één thuisgebleven om voor Wout te zorgen”, vertelt Neil, die niet meer samen is met de mama van Wout. “Ik heb als vader extra hard voor hem gevochten. Er is nog wel méér in het leven, zei mijn vriendin het afgelopen jaar wel eens, maar Wout heeft bij zijn geboorte mijn hele leven al op zijn kop gezet. Plots was dat kleine ventje mijn eerste prioriteit. Ik heb hem toen beloofd om zijn papa te zijn in goede én in kwade dagen.”

Lange revalidatie

Na maanden in en uit het ziekenhuis heeft Wout nu gelukkig weer wat leukere vooruitzichten. De tumor boven z’n rechterknie is weg, vorige week onderging hij zijn laatste chemokuur. “Z’n haar groeit al terug”, glimlacht Neil. “Er wacht hem nog een lange revalidatie, maar hij stapt alweer rond. En in september mag hij eindelijk weer naar school. Daar kijkt hij zó hard naar uit.”

Wout zit klaar voor zijn dagelijkse Bednet-sessie. Ook vóór corona kreeg hij thuis al afstandsonderwijs. “De taaljuf kwam tijdens de lockdown aan huis. Ondanks alles heeft Wout eigenlijk niet zo’n grote leerachterstand opgelopen en zal hij volgend schooljaar wellicht gewoon kunnen overgaan. Bednet vinden ook zijn klasgenootjes trouwens leuk. Ze zouden ervoor vechten om tijdens de speeltijd bij hem te mogen blijven”, glimlacht Neil.

“Voor ons is de lockdown al begonnen in september, toen Wout zijn diagnose kreeg”

Het gaat dus goed met Wout, al is hij dat kiemvrije dieet wel een beetje beu. “Ik verlang ernaar om weer sushi en pizza te mogen eten”, zegt de jongeman. Door de chemo blijft hij nog een tijdje extra kwetsbaar. “Ik heb daarom veel schrik voor een tweede coronagolf”, zegt Neil. “Ik zou er graag eens samen met Wout op uit trekken met de tent, maar als ik rondloop in de supermarkt en ik zie de nonchalance van veel mensen… Dan blijf ik liever nog wat langer met hem thuis. Veilig in onze bubbel.”

Neil had aanvankelijk gehoopt dat zijn zoon in de laatste weken van juni nog even naar school zou kunnen om zijn nieuwe vriendjes weer te zien. “Hij zat er pas twee weken toen hij ziek werd. Het was dan ook hartverwarmend om te horen dat hij er toch al nieuwe vriendjes had gemaakt”, zegt Neil. En ook al zat Wout er nog maar twee weken, zijn nieuwe school stak hem in december een hart onder de riem met de sponsoractie Warme stappen voor Wout. “Dat was enorm ontroerend, want we gingen toen net door zo’n moeilijke periode. Maar eigenlijk heeft Wout zelf nooit het hoofd laten hangen. Hij is altijd moedig blijven vechten. Hij was het die mij erdoor sleurde als ik het moeilijk had”, aldus Neil, die er als papa stond van te kijken hoe z’n zoon met zijn ziekte omging.

Veerkracht

“De veerkracht in zo’n kind is ongelofelijk. Op die leeftijd leef je veel meer in het moment, sta je niet zo vaak stil bij de dingen. En ik heb ook al gemerkt dat hij heel die periode gemakkelijk achter zich laat”, klinkt het. Voor Neil is het een verademing om na die zware periode ook stilaan weer vooruit te kunnen kijken. “Binnenkort kunnen we samen weer leuke dingen gaan doen. Er een paar dagen op uit trekken met de tent, of eens gaan vissen. Voetballen zal moeilijk lukken, maar Wout zou ook graag zijn gitaarlessen hervatten. Met die computerspelletjes is hij de voorbije maanden misschien wel wat verwend, maar dat was voor Wout een vorm van sociaal contact.”

In de tuin staat een insectenhotel, en de karpers in de vijver lijken ook blij als ze Wout zien. “De vissen eten geven, dat is ‘s morgens zijn eerste werk”, glimlacht Neil. En z’n zoon heeft al even een vriendinnetje, zo blijkt. “Ze is hier zaterdag nog geweest met een cadeautje. Daar fleurt hij enorm van op: ze babbelt graag en hij is anders nogal schuchter.”

Neil werkt in de vliegtuigbouw bij het Brugse bedrijf BMT Aerospace. “Een sector die nu door corona wat op z’n gat ligt. Maar mijn collega’s toonden zich enorm solidair”, zegt Neil. “Weet je, vroeger was het altijd werken, werken, werken. Ik heb nu leren genieten van de kleine dingen.”

Wouts ‘poeperoentjes’ kan je nog altijd bestellen via de Facebookpagina ‘Poeperoentje’.