Woesten rouwt om Alexander ‘Vitse’ Christiaens

Het verenigingsleven van Woesten is met verstomming geslagen. Volksvriend en helpende hand Alexander Christiaens – ‘Vitse’ voor de vele vrienden – overleed vorige week zondag na een ongelukkige val van de trap. Dat hij met zijn organen wellicht nog heel wat mensenlevens heeft kunnen redden, is een schrale troost voor de nabestaanden, al typeert het Alex wel ten voeten uit. “Je moest het niet eens vragen. Hij belde zelf om te vragen of hij kon helpen”, zeggen zijn vrienden.

Alexander Christiaens (46) beleefde nog een mooie dag op zondag 12 mei. ‘s Morgens ging hij zoals gewoonlijk fietsen met zijn vrienden van De Lustige Trappers. ‘s Avonds was hij als trouwe supporter van Club Brugge in de wolken met de overwinning van zijn club tegen Racing Genk. Niemand kon toen beseffen dat dit zijn laatste momenten zouden zijn. “Hij is zondagavond van de trap gevallen”, zegt zijn partner Sabine Derck. “Hij is heel ongelukkig op zijn hoofd gevallen, waardoor hij een schedelbreuk en een hersenbloeding opliep.”

Sabine belde meteen naar de hulpdiensten, die hem nog naar het Jan Yperman Ziekenhuis brachten, maar zijn verwondingen waren heel ernstig. De dokters deden al het mogelijke, maar helaas kon hun hulp hem niet meer redden. Dankzij Alexander zijn wel nog veel andere mensen geholpen. “Hij was geregistreerd als orgaandonor”, zegt Sabine. “Al zijn organen waren in perfect gezonde staat. Hoeveel mensen hij uiteindelijk heeft kunnen helpen, weten we nog niet. Naast de organen werd er ook weefsel en beenmerg gedoneerd.”

Altijd hulpvaardig

“Dat is ergens wel een troost, maar het brengt hem natuurlijk niet terug”, zucht Sabine. “Maar als je dan toch weet dat je afscheid moet nemen, dan is het toch iets waar je je kan aan optrekken. Dat toont ook hoe hij was. Iedereen zal dat wel kunnen beamen. Alex was iemand die altijd klaar stond om iedereen te helpen, zelfs nu hij er niet meer is.”

De vrienden van Alexander getuigen over de impact die hij had op hun leven en hun dorp. “Overal waar er iets te doen was, was hij erbij”, zegt Luc Derdaele, die samen met Alexander in WTC De Lustige Trappers Oostvleteren en De Pollepeltrappers Reninge zat. “Hij was altijd de eerste die kwam helpen. Om het even wat je organiseerde, je moest nog maar eens kijken naar hem of hij knikte al dat het in orde kwam. Een mens waar je altijd op kon rekenen.”

Je moest maar eens kijken naar hem en hij knikte al dat het in orde kwam – fietsvriend Luc Derdaele

“Hij zou zijn eigen werk laten staan”, zegt goede vriend Frankie Knockaert. “Als je hem belde, stond hij daar. Zo simpel is het. Bij de Brunellirun was hij een steevaste helpende hand: materiaal halen, nadars plaatsen, seingever… Niets was hem te veel. De maandag nadien nam hij zelfs verlof om te kunnen helpen opkuisen.”

“Hij moest niet in het bestuur zitten of voorzitter zijn van de vereniging, maar hij werkte liever achter de schermen“, zegt Xavier Vanhee. “Ik had nog niet zo lang geleden een hoop aarde voor de deur. Blijkbaar had hij er gepasseerd op terugweg van zijn werk. Hij stuurde me een berichtje: ‘Ik kom helpen met die aarde’. Ik moest het nooit vragen.”

Vitse

“Ik ken hem van toen we zestien waren”, pikt Luc Derdaele in. “Hij was altijd zo’n kadet. Overal graag aan en bij. En overal kende men hem, niet alleen in Woesten maar in heel Vleteren en daarbuiten. Een echte volksvriend.”

Een echte volksvriend met een echte bijnaam. Voor Alexander was dat Vitse. “Hij werd al zo genoemd toen hij klein was”, zeggen vader Jean-Pierre Christiaens en moeder Lieva Demeyer. “Het werd gebruikt in Frankrijk, waar ik vandaan kom, om te spreken over iemand die veel zeverde zonder iets te zeggen. ‘Je klapt gelijk Vitse’, zeiden ze dan.”

“Alex was door iedereen graag gezien”, zegt Xavier Vanhee. “Hij mocht alles zeggen. Niemand nam het hem kwalijk. Iedereen aanvaardde het omdat het van Alex kwam.”

“Hij had het hart op de tong en hij zei het zoals het was”, vult Frankie aan. “Maar hij kwetste er niemand mee. Hij was altijd de leutemaker van de bende.”

“Soms stond hij om 4.30 uur op om vijf kilometer te gaan lopen vooraleer hij naar zijn werk vertrok“, zegt Luc Derdaele. “Hij had een enorm sterk karakter. Als hij iets wilde, deed hij het. Hij ging de wereld verzetten, desnoods werkte hij 24 uur per dag.”

“Vandaar dat we op maandag 13 mei allemaal hoopten dat hij er nog zou doorkomen”, zegt Frankie. “Hij had al eens problemen met zijn rug en zijn been, maar herstelde daar goed van. Jammer genoeg is het nu allemaal zo snel gegaan en kreeg hij ook geen kans om te vechten.”

Communiefeest

“Het was een heel ongelukkige val. Hij viel op een zwak punt op zijn hoofd. Voor de rest had hij geen schrammetje”, zegt Sabine Derck. “Ik ben blij dat hij niet afgezien heeft, al is dat maar een magere troost. We hadden nog zoveel plannen in de nabije en verre toekomst. Zoals volgende week het communiefeest van ons zoontje, deze zomer hadden we een reisje gepland… Nu valt alles in het water.”

De vrienden en familie van Alexander blijven verslagen achter. “Ik denk dat we het nog niet beseffen”, zegt Frankie. “Ik ben hem al drie keer gaan begroeten, maar kan het nog steeds niet vatten. Ik weet niet wanneer ik het zal beseffen, maar ik ben zeker dat we hem heel hard gaan missen.”

“We beseffen nog niet wat voor een belangrijke vriend we kwijt zijn. Het dringt nog niet door”, zegt ook Karl Bouckaert, die samen met Alexander in MTB Team Roestn zat. “Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Het leven gaat verder, maar er zal altijd een leegte zijn.”

“Voor mij is hij niet weg. Ik troost me met de gedachte dat hij voortleeft in andere mensen door die orgaandonatie. Dat hij zijn goed hart heeft kunnen doorgeven aan iemand anders…”, zegt Xavier.

Alexander Christaens werd 46 jaar. Hij laat twee kinderen achter: Rune (15) en Tibe (7). Beroepshalve werkte hij als betonbekister bij de firma Enjoy Concrete uit Veurne. Er wordt afscheid genomen tijdens een uitvaartplechtigheid in de aula van het Uitvaartcentrum Demuys in Kemmel op zaterdag 25 mei om 10 uur.