Peace to the world op zaterdag 25 augustus moet een beklijvend muzikaal slotstuk worden voor de artistieke herdenking van de Eerste Wereldoorlog. GoneWest kon voor het uniek concert op de Ieperse markt een indrukwekkende line-up aan artiesten verzamelen. Wim Opbrouck, zelf begeesterd door vredesliederen, praat de marathonshow aan elkaar. “Fantastisch hoe de herdenking zo geleefd heeft bij de mensen.”
Geen mens had géén tranen in de ogen of op zijn minst overal toen Wim Opbrouck op 9 juli 2015 een wondermooie ode bracht aan de 30.000ste Last Post onder de Menenpoort in Ieper. Toen al stelde de organisatie de vraag of hij wou optreden als curator voor het slotevenement van GoneWest, het orgelpunt van de artistieke herdenking die jaren lang onze provincie in de ban hield. Ze hadden ‘We Shall Overcome’ gezien, de muzikale bloemlezing van protest- en vredesliederen die Wim had gemaakt voor het NTGent.
“We zijn strijdvaardig. Strijdvaardig in de hoop”
“Oorspronkelijk wilden ze een soort ‘We Shall Overcome de Luxe’, met allerlei muzikale gasten. Maar om het einde van de Eerste Wereldoorlog te herdenken, wilde ik niet zomaar een avond laat staan een zoveelste stadsfestival – uit de grond stampen. Ik wilde een marathon, iets wat dertien uur zou duren. Peace to the World wordt één grote vredeswake, een soort bivak op het plein. Dit is geen festival, dit is een statement. Eentje waarmee we zeggen: kijk, hier zijn nog een paar duizend mensen die aan het einde van de herdenking zeggen dat het genoeg is geweest. Dat we het gehad hebben met het geweld op de wereld. En ik zal tot de laatste minuut alles in de schaal werpen om zoveel mogelijk volk daar te krijgen.”
En hen daar te laten blijven.
“Dat wordt de grootste uitdaging. Want de optredens gebeuren non-stop. Niet zoals op een festival waar wat tijd tussen de groepen zit, maar aan de lopende band zoals op de ouderwetse vredesrally’s. Ik ben echt heel blij met de lijst artiesten. Ongelooflijk. We hebben nog een fantastische mail gekregen van Donovan, zowat dé vertegenwoordiger van de Woodstock-generatie, naast Bob Dylan. Bekend van nummers als Mellow Yellow en Sunshine Superman. Hij is 75 jaar en mailde dat hij er absoluut bij wilde zijn. Hij gaat twee vredesliederen brengen: Catch the Wind en Universal Soldier. Fantastisch dat Arsenal heeft toegezegd, Einstürzende Neubauten, Témé Tan, N’Faly Kouyaté met Sioen… We openen met Willem Vermandere en Wannes Cappelle die samen Duizend soldaten brengen. De oude bard en de jonge gast. Prachtig. Brihang brengt rap met een schooltje van Langemark, Jan De Smet doet iets met koren uit heel West-Vlaanderen en er is een prachtig project uitgedokterd voor Ypriana. We gaan honderd vaandels planten op de markt, de Last Post wordt gestreamd, er is een speaker’s corner met onder meer Tom Lanoye en Dalila Hermans… Te veel om op te noemen.”
En jij praat alles aaneen op adrenaline…
“Ongetwijfeld. Mijn oorspronkelijk idee was om alles ‘s nachts te doen. Beginnen na de Last Post en eindigen om acht uur ‘s morgens, maar dat bleek organisatorisch moeilijk haalbaar. Tegelijkertijd wordt het event ook een bedanking voor alle vrijwilligers en participanten van onder meer het Lichtfront. Natuurlijk is er nog nooit een herdenking geweest op dit niveau, maar ik was oprecht onder de indruk van het aantal projecten die gepaard gingen met GoneWest. Soms zelfs kleine projecten, waar amper over gesproken werd. Fantastisch. Het heeft enorm geleefd bij de mensen.”
Hoe belangrijk is het concept van een vredeslied voor jou?
“Heel belangrijk. We weten dat niet lang na de Eerste Wereldoorlog ook de Tweede Wereldoorlog is begonnen. Vandaag herdenken we die eerste, maar tegelijkertijd zijn er gasaanvallen in Syrië, zijn er nog nooit zoveel vluchtelingen op pad geweest… De parallellen met vroeger zijn gigantisch. L’histoire se répète.”
“Wat kunnen we doen? Ik weet dat ik mezelf niet moet overtuigen, of u, of die hele vredesbeweging, maar ik vind het wél belangrijk dat we een ode brengen aan die protestzangers, aan die vredeszangers. Zij die altijd proberen om een conflict te verhinderen of om troost te brengen. Denk maar aan dat beeld van die cellospeler in Sarajevo, begin jaren negentig. Spelend tussen de stukgeschoten ruïnes in het oog van de scherpschutters, die hem niét neerschieten. Of dat moment waarop iemand een piano richting het plein aan de Bataclan sleurt en daar Imagine van John Lennon speelt. Dat laatste doen we trouwens ook met Billy Kawende. Zij is een jonge zangeres uit Leuven, met Afrikaanse roots. Zij zal met honderd jongeren van verschillende nationaliteiten in het Vredespark in Mesen Imagine zingen. En helemaal op het einde van Peace to the World breng ik met de We Shall Overcome-band, met Axel Peleman, Roeland Vandemoortele, Ron Reuman en Serge Feys, nog één keer We Shall Overcome. Hopelijk met een bomvolle markt, die dat strijdlied meezingt. Want dat is het ook. We zijn strijdvaardig. Strijdvaardig in de hoop. Dat vond ik heel belangrijk, om los van de militaire herdenkingen, een statement te maken.”
Vandaag zijn we vooral strijdvaardig achter een scherm.
“En dat is ook goed. Dat is een heel nieuw platform. Mensen komen ook nog altijd samen. Kijk maar naar Tomorrowland of Dranouter: mensen willen iets échts meemaken. Ik hoop vooral dat ik de jeugd kan overtuigen. Kom er naar toe met de scouts, de Chiro, de KSA, wat dan ook. Plant jullie daar neer en breng samen met ons die vele uren door. Dat wordt een uitdaging, maar een die ik heel graag aan ga. Ik kan alleen maar zeggen: kom af. Het is echt maar een kleine moeite, maar het zal verdorie de moeite zijn.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier