Op de radio hoor je vaak de naam Willy Organ weerklinken. De 35-jarige Simon Platteau alias Willy Organ woont in Lovendegem op zo’n 10 km van Gent. Toch heeft hij ook een hechte band met West-Vlaanderen, want Simon zag het levenslicht in Ieper, verhuisde naar Poperinge en verbleef op internaat in Brugge. Daarna ging hij studeren in Gent om na zijn studies – zoals zovelen – te blijven plakken in de regio van Gent. Deze gewezen West-Vlaming bracht een cd ‘Jonge Plant’ uit. Daarvoor ging hij niet aankloppen bij platenfirma’s. Integendeel, hij zette eigen nummers op YouTube en het was een platenfirma NEWS die zélf ging aankloppen bij de zanger om samen te werken.
Simon is al vele jaren bezig met muziek, zonder dat hij in de nationale spotlights stond. Hij is de frontman van de band The Tubs in Gent. Toch kon hij bij deze band niet volledig zijn muzikaal ei kwijt. “Ik ben begonnen met muziek te spelen toen ik zestien jaar was. Ik begon op de gitaar van m’n zus. De muziek die ik nu maak, maak ik volledig zelf. Ik speel alles qua synthesizer, basgitaar en gitaar zelf in. Vanaf het moment dat ik muziek kon spelen, begon ik in feite onmiddellijk met mijn eigen liedjes te maken. Ik was vrij snel bezig geweest met het écht maken van eigen songs, zelfs met enkele akkoorden. Daar ligt mijn grootste interesse. Vroeger speelde ik in een rockgroep, nu is dat een soort van soloproject.”
Blijkbaar vond je nog vlug een platenlabel ?
Willy : “Relatief wel. Ik ben eigenlijk begonnen met liedjes op YouTube te zetten. Ik maakte een liedje en een videoclip en ik zette dat op YouTube. Ik kreeg er veel reacties op en kreeg daardoor ook wat optredens. Zes maanden later mocht ik al gaan optreden in Leuven. Ik kreeg nog meer media aandacht en ik kreeg daardoor nog meer optredens. Binnen het jaar had ik een platencontract.”
Waarom deze artiestennaam ? Simon klinkt mooier vind ik toch.
Willy : “Toen ik 12 was, was ik al helemaal in to the music. Ik had kort haar en droeg zwarte kledij. Ik zag er wat anders uit dan mijn klasgenoten. Toen ik in het eerste middelbaar zat, waren velen van mijn klasgenoten niet met muziek bezig. De jongens van het zesde middelbaar vonden dat ik goed geleek op hun idool Billy Corgan, de zanger en gitarist van de rockgroep Smashing Pumpkins. Het is een woordspeling van Billy Corgan naar Willy Organ. Dat gaat ver terug hé. Sommigen van die klasgenoten ken ik nog altijd en die zeggen nog steeds Willy tegen mij. Dat is een soort roepnaam die dateert uit het middelbaar én die dus nog altijd blijft meegaan.”
Ik las het al een beetje in uw bio, maar hoe zag ‘Jonge Plant’ het levenslicht ?
Willy : “De plaat is een beetje een ‘Best of’. Bij een platenfirma maak je een album en uit dat album worden er singles gelanceerd. Als er een paar singles zijn uitgekomen, dan volgt het album. Met het album ga je daarna op tournee. Bij mij was dat niet het geval want ik had niets. Ik had enkel mijn computer en mijn camera. Ik smeet gewoon van alles op het internet. Toen ik het platencontract tekende, had ik al tien nummers online staan. De cd is dus een verzameling van wat ik online heb uitgebracht of een samenvatting van het eerste jaar. Ik ben een beetje een ‘selfmade man’. Ik heb zelf eerst mijn publiek gezocht, daarna vond ik een platenlabel. Een omgekeerde werkwijze, maar het werkte.”
Trouwens, vanwaar komt die titel ?
Willy : “Het is een metafoor. Ik ben vrij nieuw in de muziekwereld en ik ben snel begonnen met het schrijven van nummers, zoals een jonge plant die uit de grond schiet. Het is niet de bedoeling dat de volgende LP hetzelfde gaat klinken als de vorige plaat. Ik vond het ook een bescheiden titel. Kijk, dit is hier nu het begin van mijn project en we zien wel of er al dan niet een boom zal groeien.”
Ik vind dat je stem op de cd jonger klinkt dan iemand van 35 jaar. Hoe komt dat ? Is er aan gesleuteld geweest ?
Willy : “Neen, nochtans niet. Klinkt ze anders ? Als ik zing, zing ik wel uit volle borst. De ene zingt luider dan de andere. Je hebt hevige én stille zangers. Ik ben een luide zanger. Ik zing ook wat hoger, want ik heb dan een hoger stembereik dan als ik lager zing.”
Je zingt/schrijft over allerlei onderwerpen, maar zijn er ook onderwerpen die je niet zou aanraken?
Willy : “Humm, dat is een speciale vraag … Ik zing vooral over de dingen die me interesseren én raken. Ik zou geen onderwerp uitsluiten. Maar ik ga niet iets letterlijk schrijven. Sommige zingen een liedje waarvan je direct weet waarover het gaat. Je hebt mensen die liedjes specifiek over een onderwerp zingen. Zo zit ik niet in elkaar. Mijn nummers moeten interpreteerbaar zijn.”
‘Je wilt geen relatie, maar voor seks keer je zo wel weer…” Gedurfde woorden toch, zingen over seks.
Willy : “Inderdaad dat zijn gedurfde woorden. Ik denk dat ik graag zing of onderwerpen aanraak, die niet zo courant zijn in de muziek. Ik hou van jouw en ik blijf je trouw hebben we allemaal al duizenden keren gehoord, maar ik vind het interessanter om te zingen over dingen waar mensen zich over schamen, over dingen dat de mensen wegsteken, iets dat je niet graag aan je vrouw vertelt, enz. Over dingen waarvan de mensen ongemakkelijk worden. Daarover wil ik schrijven.”
Hoe kwam “Faalangst’ tot stand ? Word je ook wel eens geconfronteerd met faalangst ?
Willy : “Last is een groot woord. Iedereen heeft faalangst. Zeker als je in de muziekwereld zit, dat je twijfelt aan jezelf. Ik doe iets. Er zijn mensen die het geweldig vinden en je hebt mensen die het slecht vinden. Zou ik me de negatieve mensen moeten aantrekken, dan kan je zeggen dat ik heb gefaald. Maar ik kan me dat niet aantrekken. Ik probeer te doen wat ik zelf goed vind, wat ik zelf wil doen.”
Probeer je met jouw nummers jezelf te revolteren in onze hedendaagse maatschappij. Als je zoiets nu brengt, dan staan de mensen er toch meer voor open dan pakweg 10 jaar geleden ?
Willy : “Ik denk dat. Het lijkt wel zo. Een organisator vertelde mij ook al dat zoiets nu kan. Tien jaar geleden ging je zoiets inderdaad niet moeten zingen. Ik probeer niet bewust te revolteren. Voorbeeld : Abba staat tegenwoordig in de playlist bij ‘foute muziek’. Ik vind dat geen foute muziek. Dat idee van goede of foute muziek, ik vind dat zever. Muziek is voor mij muziek. Op een dag hebben ze het een naam gegeven, omdat het vroeger enorme hits waren en dat het misschien door de jaren heen zijn glans heeft verloren. Er is een tijd geweest dat het zeker niet fout was, dat het fantastisch was. Ik sluit geen muziekgenres uit en ieder muziekgenre heeft zijn rechtmatigheden. Als muzikant maak ik daar gebruik van. Ik durf wel eens op de rand lopen. De mensen denken dan : is dat wel goede smaak ? Op Radio 2 kan dat geen goede smaak zijn, op Radio 1 misschien wel. Een artiest mag echter wel de conventies in vraag stellen. Ik vind dat interessant.”
‘Benny siddert en beeft, hij heeft te hard geleefd…‘ Een beetje autobiografisch, leef je ook aan 150 per uur ?
Willy : “Ik heb de twee kanten in mij. Ik heb die drive nodig. Het is goed dat ik mijn muziek heb, want daarin kan ik veel van mijn energie in kwijt. Als ik iedere dag moet gaan werken, dag in dag uit, dan is er energie in mij die niet weg geraakt. Moest ik geen muziek hebben – want het is iets constructief voor mij -, dan ging ik allang aan de drank of drugs gezeten hebben.”
‘Ik ga nooit meer naar huis’ is je laatste song op je album. Ben jezelf een ‘plakker’, iemand die altijd als laatste vertrekt, misschien zelfs wanneer het al ochtendgloren is ?
Willy : “Ik ga je eens vertellen wat er in mijn hoofd ging toen ik het nummer schreef. Het gaat over iemand die zelfmoord wil plegen en daarom : Ik ga nooit meer naar huis. De tekst gaat als volgt: Tegen aftakeling is geen verzekeringmaak je dromen nu maar waar. Het beeld dat ik zie is iemand die zijn dromen niet kan najagen en die de wanhoop nabij is. Ik zing : Hoor hoe de trein komt, dichterbij, ik ga nooit meer naar huis… Dat was het idee dat in mijn hoofd zat toen ik dit liedje neerpende.”
Je maakt nummers waar men depressief van kan worden als ik u zo hoor…
Willy (euhhhh) : “Mensen die al depressief zijn kunnen er misschien wel troost in vinden ? Het is trouwens wetenschappelijk bewezen dat de muziek van The Smiths helend zou zijn voor liefdesverdriet. Ze hebben dat onderzocht met hersenscans. Zijn prachtige stem en zijn melancholische melodieën geven troost aan mensen met liefdesverdriet. Het kan dus ook zijn dat mijn muziek helend werkt. Ik wil geen mensen in de wanhoop drijven.”
‘100.000 Woorden’, hoe kwam dat lied tot stand ?
Willy : “Ik moet eens denken… Meestal maak ik eerst een melodie en een songstructuur, pas daarna sleutel ik aan de tekst. Ik probeer de eerste strofe te vullen met een rijm. De structuur van dit nummer nam ik over van Clouseau van hun nummer Fiets. Ik heb in feite het rijmstuk van Clouseau gestolen, maar er een andere inhoud aan gegeven (lacht)”.
Je bent met dit project ‘Jonge Plant’ nog maar één jaar bezig. Het ging allemaal heel vlug toch ?
Willy : “Het is inderdaad een beetje een bommetje dat vlug is gebarsten door een uitbarsting van creativiteit. Ik amuseer mij met het schrijven van nummers. Bij mij zat er geen marketing plan achter. Het is wel zo dat jonge mensen achter hun computer zitten, ze absorberen enorm veel muziek. Het internet is een constante stroom van informatie. Iedere dag wordt er veel muziek uitgebracht. Ik dacht bij mezelf als ik nu begin, dan kan ik niet direct gaan aankloppen bij een platenfirma. Ze kennen mij immers niet. Waarom zouden ze mij oppikken ? Waarom zouden ze mij een optreden geven ? Ik breng ook alternatieve Nederlandstalige muziek. Ik zie dus wel waar ik uitkom. Misschien is er wel geen markt voor mij, maar mijn project is organisch gegroeid.”
Tot slot : ‘Zoeken naar jezelf’, heb je jezelf gevonden dankzij deze cd ?
Willy : “Ja en neen. Je vindt jezelf niet, je moet jezelf maken, vind ik persoonlijk. Ik denk dat deze song er is om mezelf te maken. Ik heb iets gevonden dat het leven aangenamer maakt voor mij.” (PADI)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier