Straf koppel, Willy en Margareta. Beiden 87, 65 jaar gehuwd en nog steeds stralend van geluk. En dat terwijl ze sinds 1963 dag in dag uit voor hun ondertussen 56-jarige zoon Patrick zorgen, die sinds zijn geboorte motorisch en verstandelijk beperkt is. “Je eigen kind laat je niet in de steek; We zouden ons leven niet anders willen. Wat er met Patrick zal gebeuren de dag dat wij er niet meer zijn, daar willen we niet aan denken. We zijn bang om te sterven”, zucht het koppel.
Willy Bryssinck en Margareta Verbruggen vierden nog maar pas hun briljanten jubileum, samen met hun zoon Patrick en heel wat vrienden en familieleden. Het geluk straalde van het koppel af. En dat ondanks het drama dat ze zoveel jaren geleden te verduren kregen.
Twee uur
Op 21 juni 1963 werd het leven van Willy en Margareta als jong koppel door elkaar gegooid. Negen jaar eerder waren ze dolgelukkig in het huwelijksbootje gestapt. Die bewuste 21 juni zou na hun huwelijk de mooiste dag in hun leven worden en alles stond klaar om hun zoontje Patrick, na vijf dagen ziekenhuis, thuis te ontvangen.
Maar die vijf dagen werden een maand. “Op het moment dat Patrick ter wereld kwam, kreeg hij te weinig zuurstof”, vertelt Margareta. “Het duurde allemaal veel te lang waardoor er te weinig zuurstof naar zijn hersentjes stroomde. De dokters hebben twee uur gewerkt aan Patrick, opdat hij zelfstandig zou kunnen ademen. Terzelfdertijd is hij gedoopt geweest, want de kans bestond dat hij het niet zou halen. Maar hij is zo sterk…”
We zijn bang om te sterven, omdat we niet weten wat er dan met Patrick zal gebeuren
Die twee uur zouden de rest van het leven van het gezin bepalen. “Ons kind zou zijn hele leven verstandelijk beperkt zijn, kregen we te horen. En ook motorisch zou hij gedeeltelijk beperkt blijven. Onze wereld stortte in. Door dat zuurstoftekort werkt een gedeelte van zijn hersenen niet.”
Willy bleef na de geboorte van Patrick werken als postbeambte. Margareta werkte als breister, maar bleef na de geboorte thuis om voor Patrick te zorgen. Patrick kan zelf niet stappen en is aangewezen op zijn ouders, die inmiddels 87 zijn. Toch woont Patrick nog steeds bij hen in. “We wisten destijds niet wat ons te wachten stond, maar dat werd al snel duidelijk. Patrick zou veel zorg vragen, maar het gaat hier om je eigen kind. Die laat je niet in de steek” , vertelt Willy.
Patrick ging pas op zijn negende naar school. Tot die eerste schooldag was Patrick altijd bij Willy en Margareta gebleven. Op zijn veertiende besloot het koppel Patrick weer thuis te houden. “Hij was niet gelukkig op school”, zegt Margareta. “Hij was het zo gewoon om bij ons te zijn dat hij daar niet kon aarden. Hij wou er zelfs niet meer eten. En weet je, die vijf jaar waren ook voor ons een hel. We kunnen onze zoon gewoon niet missen. Hij is ons zonnetje in huis.”
Graag gezien
“Patrick is sinds zijn veertiende geen moment meer van onze zijde afgeweken. 24 uur op 24 en 7 dagen op 7 zijn we samen. Patrick zat zeker meer dan 20 keer in een vliegtuig. We gingen samen op reis. Nu gaat dat niet meer, omdat we een jaartje ouder geworden zijn. Gingen we op restaurant, dan ging hij mee. En overal werd en wordt hij even graag gezien. Ja, Patrick is een speciale, dat zegt iedereen toch. En wij vinden dat ook”, lacht het koppel.
Willy en Margareta staan in voor de volledige verzorging van Patrick. Ze doen geen beroep op helpende handen. “Wij moesten en zouden zelf voor Patrick zorgen. Wat ze in zo’n instelling doen, dat kunnen wij minstens even goed en waarschijnlijk nog veel beter”, zeggen Willy en Margareta. “Of we nooit gedacht hebben aan een instelling? Patrick zou daar erg ongelukkig zijn.” Ook verpleegsters komen er niet over de vloer. “Wij kunnen voorlopig nog alles zelf. We geven hem eten, wassen hem, verplaatsen hem als dat nodig is. Voorlopig gaat dat nog steeds goed. En zolang dat goed gaat, hebben we geen hulp nodig.”
Patrick heeft een grote passie: muziek. Hij kent alle zangers
“Patrick begrijpt alles, hé. Alleen kan hij zichzelf moeilijk uitdrukken als hij iets wil zeggen. Maar ik versta hem. Hij moet nog maar kijken en ik weet al wat hij bedoelt”, lacht Margareta. “Dat is normaal als je al 56 jaar dag in dag uit bij elkaar bent. Wij zien onze zoon doodgraag.”
Gezonde zeelucht
Willy en Margareta woonden tot 23 jaar geleden in Sint-Niklaas. “We woonden toen in een huis met een mooie tuin. Patrick werd vooral buiten gekweekt om het zo te zeggen”, lacht Willy. “Na mijn pensioen kwamen we naar Oostende voor de gezonde zeelucht. Sinds we hier wonen, merken we dat Patrick erop vooruit gegaan is. Hier bloeit hij helemaal open. De zeelucht doet hem goed. We wonen op een appartement op de zeedijk en hij kan er zo van genieten om aan het raam te zitten en te kijken naar de mensen die op de dijk wandelen. Dan roept hij ons dikwijls om te tonen wat hij gezien heeft.”
Patrick heeft een grote passie: muziek. “Hij kent alle zangers”, vertelt Willy. “Als we een liedje opzetten weet hij meteen van welke zanger het liedje is. Hij luistert naar alle genres. Zijn lievelingszangeres is Anita Meyer. Ach, als onze Patrick maar gelukkig is. En muziek maakt hem gelukkig. Dat en de gezonde zeelucht. We zouden alles doen voor hem. Hij is ons leven. We hebben nooit anders geweten. Of we ooit ons leven anders zouden willen? Eigenlijk niet, we hebben geen spijt van de manier waarop ons leven is gelopen. Maar als er iets is wat we anders zouden willen zien, dan zouden we graag onze Patrick gezond zien.”
Tranen
Wat als Margareta en Willy er niet meer is?, vragen we Willy en Margareta. Dan wordt het stil en volgen er tranen. “Dat weten we niet”, zucht Margareta. “We hebben daar nog niet over nagedacht. Daar willen we niet over nadenken. Patrick zit goed waar hij is, maar we beseffen maar al te goed dat we er geen jaren meer zullen zijn. We zijn nu allebei 87, maar aan sterven denken we nog niet. Of we bang zijn om te sterven? Ja, maar alleen omdat we niet weten wat er dan met Patrick zal gebeuren. Wij kunnen niet zonder onze Patrick en omgekeerd is dat net hetzelfde. Wat als we er niet meer zijn? Waar komt Patrick dan terecht? We willen onze zoon geen verdriet aandoen door te sterven. We weten dat er oplossingen zullen moeten komen. Maar voorlopig is dat nog niet aan de orde. We voelen ons nog allebei even goed. We zijn nog goed te been. Laat ons hopen dat het nog een aantal jaren zo mag blijven.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier