Wilfried Dedeyne neemt na 32 jaar afscheid van de Torhoutse brandweer

Wilfried Dedeyne gaat met pensioen als brandweerman: "De technologische eisen liggen te hoog." © Johan Sabbe
Johan Sabbe

Wilfried Dedeyne neemt eind oktober na 32 jaar afscheid van het Torhoutse korps dat hem al die tijd zo dierbaar is geweest. Wilfried startte destijds uiteraard als gewone pion, maar is opgeklommen tot korporaal. “Grote branden en zware ongevallen, ik heb ze van nabij meegemaakt.”

Wilfried (62) woont met Betty Delaeter (57) in de Ruddervoordestraat. Ze hebben drie dochters Sandra, Tatjana en Solayka en twee kleinkinderen, Ziva en Illio.

Wilfried heeft zijn hele beroepsloopbaan als mecanicien gewerkt. Eerst deed hij dat in het bedrijf Fribona in Oostkamp, daarna in de vroegere garage Landuyt in Loppem en uiteindelijk vele jaren bij de stedelijke technische dienst van zijn thuisstad Torhout.

Branden en ongevallen

“Ik ben via Georges Casteleyn bij de plaatselijke brandweer beland”, duikt Wilfried in het verleden. “In 1987 ben ik als stagiair gestart, dan brandweerman geworden en 16 jaar geleden korporaal. In sectie 3, eerst onder aanvoering van Ronny Gryp en daarna met Ludo Vandenweghe aan het roer, de man die heel recent bij het korps met pensioen is gegaan. Ik was nog maar net gestart of ik moest al uitrukken naar een brand in het vroegere café Tonneke in de Oostendestraat. Waar zich nu het jongerencafé Den Tap bevindt. We hadden nieuwe zenders gekregen en die bleken niet te functioneren. Toen ze ons kwamen verwittigen dat er brand was uitgebroken, dachten we eerst dat het een grap was. Maar, neen, het bleek echt te zijn.”

Ook echt was de felle brand die op 19 maart 1988 in de Torhoutse verf- en decoratiezaak TVD woedde, nu in de Noordlaan gevestigd, maar toen nog in het centrumdeel van de Oostendestraat. “Dat was even slikken, want die zaak werd gerund door Georges Pannecoucke, een collega uit het korps. De vlammen laaiden hoog op, maar we konden gelukkig verhinderen dat het vuur naar de huizen in de omgeving oversloeg.”

Wilfried heeft naar veel zware verkeersongevallen moeten uitrukken. Hij was lid van de toenmalige Snelle Interventieploeg, de zogenoemde Snip. “Zwaargewonden en dodelijke slachtoffers, ik kan ze op mijn beide handen niet meer tellen. Altijd dramatisch, zeker voor de naaste familie en de vrienden van de betrokkenen. Gelukkig heb ik daar emotioneel goed mee kunnen omgaan. Er zat een soort knopje in mijn hoofd, dat ik van 1 op 0 kon zetten. Eén simpel klikje en ik kon mijn werk als brandweerman doen zonder onderuit te gaan en het leed mee naar huis te nemen.”

Constant opleidingen

Wilfried vindt het hoog tijd om afscheid te nemen van het brandweerkorps, al doet het hem uiteraard wat. “De eisen liggen sinds een aantal jaar te hoog, zeker op technologisch vlak”, zegt hij. “Je moet constant opleidingen volgen, daar waar je in sommige gevallen nochtans meer aan je ervaring hebt. Maar ja, dat zijn de moderne tijden nu eenmaal.”

Vervelen zal Wilfried zich zonder de brandweer zeker niet. Hij zal sowieso tot de Snab’ers toetreden de Senioren Nablussers en voor de rest zich nog meer toeleggen op zijn passie: graveren in hout. “Ik zoek tekeningen in boeken en graveer ze onder stroom in hout. Ik ben daar via hobbybeurzen mee gestart en ik zou die bezigheid niet kunnen missen. Ik kan me er volledig in uitleven.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier