In maart 1970 werd Werkgroep Vuurtoren opgericht, op initiatief van Kamiel Dirickx. Sindsdien coördineert de werkgroep de jaarlijkse wijkkermis in juni. “We zijn blij met wat we de laatste vijftig jaar verwezenlijkt hebben”, aldus voorzitter Emiel Braeckman.
De infrastructuur van de Vuurtorenwijk was in de jaren 70 in erbarmelijke toestand. Om daar iets aan te doen, nam Kamiel Dirickx het initiatief om Werkgroep Vuurtoren op te richten. De werkgroep werd echter niet om die reden alleen opgericht, ook materiële noden moesten gelenigd worden. Hoewel de stichting plaatsvond in maart, werd de werkgroep maar officieel voorgesteld op 4 juni 1970. De persconferentie vond plaats in restaurant De Boat aan de Dr. E. Moreauxlaan. “We hadden toen een vrij jonge ploeg”, vertelt huidig voorzitter Emiel Braeckman. “De resultaten van die ploeg werden al snel zichtbaar. Door toedoen van de bevoegde schepen Jan Felix werd een bedrag van ruim twee miljoen Belgische frank aanbesteed om de infrastructuur aan te passen.”
Vissersstoet
Onmiddellijk na de oprichting kwam iemand met het idee op de proppen om een vissersstoet te organiseren. “Datzelfde jaar kregen we nog een vissersstoet op de Vuurtorenwijk”, gaat Emiel voort. “De stoet trok negen keer door de straten van de Vuurtorenwijk, van 1970 tot 1988. De laatste twee stoeten werden maar om de drie jaar meer gehouden. Het stadsbestuur maakte zo duidelijk niet te veel geld te willen uitgeven aan ‘lokale’ stoeten.”
De eerste tien jaar kwam de werkgroep samen in een zelf ingericht vergaderzaaltje op de eerste verdieping van het restaurant De Boat. Later bouwde de ploeg een oude werfkeet om tot de nieuwe vergaderruimte van de werkgroep, in de schaduw van de oude watertoren. “De inhuldiging gebeurde door toenmalig burgemeester Julien Goekint op 30 januari 1982”, duidt de voorzitter. De wijkfeesten op de Vuurtorenwijk blijven iets om naar uit te kijken voor de wijkbewoners. Tot 1970 was de wijkkermis, die telkens plaatsvond in juni, een feest dat werd gevierd in parochiale kring naar aanleiding van de naamdag van de patroonheilige Sint-Antonius. “Er waren heel wat herbergen op de Vuurtorenwijk in die tijd”, weet Emiel. “Allen pikten ze een graantje mee van de wijkkermis. Ze hielden ook allemaal een ‘groot bal’. Met de werkgroep hebben we die initiatieven gebundeld in één groot geheel. Vroeger eindigde de wijkkermis met een grote optocht en een popverbranding. De ‘braderie’, voorafgegaan door een koopjestweedaagse van de lokale handelaars, zag in 1981 het levenslicht. Met de werkgroep trachtten we de wijkfeesten meer allure te geven. Jaar na jaar slaagden we erin een goedgevulde affiche op te stellen.”
Vernieuwing
Naast de creatieve evenementen stonden ook telkens enkele sportactiviteiten op het programma. “Van 1970 tot 1994 zorgden we met de werkgroep, in samenwerking met enkele sponsors, voor een 40-tal wielerwedstrijden. Na 1994 werden er echter geen koersen meer georganiseerd om verschillende redenen. De voornaamste reden was dat de organisatie te duur werd. Maar naast de wielerwedstrijden was er ook elk jaar de Vuurtorenloop, en die bestaat nog altijd. We zijn, als de coronamaatregelen tegen dan opgeheven zijn, op vrijdag 12 juni aan onze 29ste editie toe”, licht de voorzitter al een tipje van de sluier van het programma.
Dat het in de tijd waarin we tegenwoordig leven moeilijk is om mensen nog op de evenementen te krijgen, weet ook de voorzitter. “Het vrijetijdsaanbod is overweldigend. En al zeker in een bruisende stad als Oostende. Het maakt het moeilijk voor de mensen om een keuze te maken waar ze heen gaan. Ik stel me vragen: moeten we in de toekomst niet uitbreiden naar de Oosteroever om zo nieuw leven in beide delen van onze wijk te blazen? Moeten we nog op zoek naar nieuwe zaken en zijn de mensen daar nog gevoelig, vatbaar en aandachtig voor? Hoever strekt de interesse voor nieuwe initiatieven? De toekomst zal het ongetwijfeld uitwijzen”, besluit de voorzitter.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier