Werken op Australische boerderij zo groot als West-Vlaanderen: “Vee samendrijven met helikopter”

Een leven vol avontuur, dat wilden Thomas Ver Eecke en zijn vriendin Lynn Derickx. Ze lieten hun comfortabele leven in België voor wat het was en vertrokken begin januari 2018 richting Australië. Daar ontdekken ze het gigantische land en werken ze op enorme boerderijen. “We genieten met volle teugen van wat we hier meemaken”, zegt Thomas. “Dit land heeft ons hart gestolen.”

Pittemnaar Thomas Ver Eecke en zijn van De Panne afkomstige partner Lynn Derickx hadden samen een stabiel leven opgebouwd. Hij werkte bij ING in Gent, zijn vriendin bij SD Worx. Het koppel woonde in Gent en had amper zorgen aan het hoofd, maar toen sloeg de rusteloosheid toe.

“Ik heb altijd al een avontuurlijk kantje in me gehad”, grijnst Thomas. “Tijdens mijn studies trok ik al een jaartje naar de Verenigde Staten en die ervaringen bleven nazinderen. Ik ben ook niet gemaakt om elke dag acht uur aan een bureau te zitten.“

Enkele reis

Midden 2017 voelde hij de sleur toeslaan. “En daar kon ik niet mee om. In augustus van dat jaar opperde ik het idee om alles achter te laten en naar Australië te trekken. En gelukkig zag Lynn dat plan ook meteen zitten.” De twee hakten enkele knopen door en maakten alles in gereedheid voor hun afscheid aan hun goed georganiseerd bestaan. “We namen ontslag, verkochten onze auto’s, zegden het huurcontract van ons appartement in Gent op… En we kochten elk een ticket naar Australië. Enkele richting.”

Het doel was duidelijk: het koppel wilde een jaar lang rondreizen en onderweg ook wat werken om geld in het laatje te brengen. “We zijn destijds in Sydney gestart en gingen aan de slag in de horecasector. Best leuk, maar het stadsleven werd ons wat te druk. We wilden de outback zien en ruiken.”

Werkdagen van 18 uur

Na drie maanden ging het richting Perth, waar Thomas en Lien bij een landbouwer konden werken. “Die hoeve bevond zich op 400 kilometer van de stad, maar naar Australische normen is dat nog altijd ‘in de buurt van’“, knipoogt Thomas. “We draaiden er mee in het zaaiseizoen en bekommerden ons vooral om de tarwe. Die boerderij was 10.000 hectare groot. Gigantisch voor een eenvoudige Vlaming, maar in Australië eerder aan de kleine kant.”

Thomas en Lynn kregen er kost en inwoon en verdienden ook een uurloon. “Kei- en keihard werken”, glimlacht Thomas. “Werkdagen van 12 tot 18 uur waren – en zijn nog altijd – eerder regel dan uitzondering. We starten bij zonsopgang en stoppen pas wanneer die weer onder is. Maar ik amuseer me te pletter. Ik ben altijd al fan geweest van grote machines en mocht daar plots achter het stuur van een tractor met 850 pk kruipen. Alsof je een kind in een speelgoedwinkel zijn gang laat gaan! We bestuurden ook zaaimachines van 30 meter breed en reden met drie naast elkaar. Zo zaai je in één adem een compleet voetbalveld in. Kicken.”

Met helikopter samendrijven

Na Perth trok het koppel richting Broome, een plekje in West-Australië. “Daar werkten we op een veebedrijf van 250.000 hectare. Bijna even groot als de hele provincie West-Vlaanderen. We hoedden er tussen de 5 à 6.000 runderen en die moeten uiteindelijk bij elkaar gedreven worden om richting Maleisië verscheept te worden. Daar worden ze verder vetgemest en belandt hun vlees uiteindelijk op de Aziatische markt.”

De nationale leuze in Australië is ‘no worries’. Het was even aanpassen, maar ik heb me die mentaliteit eigen gemaakt

Dat samendrijven gebeurt niet met een stok, zoals dat in België het geval is, zegt Thomas. “Dat zou net iets te lang duren”, grinnikt hij. “Wij nemen de helikopter en werken op het veld zelf met pick-ups. Maar het is niet zonder gevaar. Die runderen leven gecontroleerd in het wild en zijn allesbehalve tam. Ze hebben twee taken: fokken en de kudde verdedigen. De eerste keer dat ik hielp bij het samendrijven, zat een van die dieren me achterna. Ik kon nog net over een omheining springen…”

Jeep verbouwd

Thomas en Lynn beleven down underde tijd van hun leven. “Zonder overdrijven: dit is het paradijs op aarde. We moeten vaak veel uren kloppen, maar na elke werkperiode kunnen we het land ontdekken. Daarvoor hebben we een tweedehands jeep gekocht en die volledig omgebouwd. Een tent op het dak, een koelkast en klein keukentje in de laadbak… We hebben al zo’n goeie 10.000 kilometer op de teller, maar hebben misschien nog maar tien procent van het hele land – of beter: continent – ontdekt. In november trekken we naar het oosten, dan willen we de streek rond Brisbane zien. Het wordt puffen, want dan is het hier putje zomer en loopt de temperatuur vlot op tot 45 graden.”

Van januari tot juni 2019 keerden Thomas en Lynn even terug naar België. “Even op adem komen, vrienden en familie bezoeken en ook een trouwpartij en communiefeest meepikken. Ondertussen hebben we ook hier weer gewerkt. Ik als planner in de haven van Zeebrugge, Lynn als barista in een koffiebar. Maar de lokroep van Australië was te sterk. Na die zes maanden wílden we echt weer vertrekken. Waarom? Er zijn zoveel redenen. Het weer is er altijd goed, we kunnen er onze avontuurlijke ziel kwijt en we voelden ons ook wat gevangen in het kleine België. Het viel me vooral op hoe weinig het leven hier veranderd was tijdens ons jaar afwezigheid. Ik had honderden verhalen te vertellen, maar in en rond Pittem was alles hetzelfde gebleven.”

Geen zorgen maken

Thomas voelt zich stilaan een halve Aussie. “Gek hoe snel ik me aan dat land heb aangepast, nu ik er over nadenk. Het leven hier spreekt me ook erg aan. Iets rustiger dan in Europa, met veel minder druk op de schouders. De nationale leuze is no worries. Maak je geen zorgen, dus. Die heb ik me volledig aangemeten. Ik brak hier ooit eens een duur onderdeel van een tractor. Ik vertelde het met een klein hartje aan mijn baas, maar die reageerde met no worries. Dat zegt genoeg, hé. Dat was wel even aanpassen. Een West-Vlaming wil alles meteen doen, wil dat alles volledig volgens plan verloopt… In Australië kan iets ook morgen gebeuren. Je leeft met een zekere marge. Een afgesproken uur, dat bestaat hier niet. Je mag altijd wat extra tijd rekenen.”

Het enige wat we hier missen, is de Belgische keuken. En onze bieren kosten hier een klein fortuin

Aan terugkeren denken Thomas en Lynn nog niet. “Met ons work-holidayvisum kunnen we uiteindelijk drie jaar in Australië blijven, maar we denken nu al aan wat daarna kan komen. We zijn echt verliefd geworden op Australië. We leven hier in een westers gericht land, toch is het compleet anders dan thuis. Hoe ons leven er na de drie jaar down under zal uitzien, weten we nog niet. We leven momenteel in het hier en nu.”

Dure Belgische bieren

Aan België missen de twee niet veel, zeggen ze, al kunnen de Australiërs op culinair vlak nog wel iets leren. “Eten en drinken, daarvoor moet je toch in België zijn”, lacht Thomas. “Hier koken ze ook wel lekker, maar niet te vergelijken met wat we in ons geboorteland gewend zijn. De gemiddelde Australiër is iets minder gastronomisch aangelegd. En het bier is hier toch aan de fletse kant, zeker als je onze Belgische bieren gewoon bent. Die vind je hier ook wel, maar ze kosten je handenvol geld. Een eenvoudige blonde Leffe, daar betaal je in de supermarkt al snel 8 euro voor. Een fortuin. Maar die paar hindernissen houden ons niet tegen om hier ons leven verder uit te bouwen. Ik wil zo lang mogelijk op de Australische boerderijen werken en Lynn heeft ook wel enkele opties. Maar laat ons nu eerst nog een jaartje werken en rondreizen.”

Van maart tot juli 2020 strijken Lynn en Thomas weer even neer in België. “Dat wordt leuk, maar ondertussen weten we waar onze huidige thuis ligt: aan de andere kant van de wereld.”