Wereldreizigster en dromer Mariet (85): “Ik wil naar de opera, in Egypte”

Mariet De Leenheer: "Ik heb zoveel mooie herinneringen dat ik zelfs geen tv nodig heb". (foto Greetje Van Buggenhout)
Redactie KW

Mariet is de senior in onze reeks ‘dromers’. De grootste wereldreiziger ook, met sterke overtuigingen en naar eigen zeggen een grote mond. Dromen is niet louter voor jonge mensen, al had ze haar eigen exemplaren tot voor kort allemaal waargemaakt. Behalve eentje…

Ze had het grootste deel van de wereld gezien, met een minimum aan middelen. Zeventig jaar geleden trok ze voor het eerst op op pad, met haar broer naar Blankenberge. Van daar ging het naar het Groothertogdom Luxemburg en zo reisde ze haar hele leven lang steeds verder. Van de piramides in Egypte naar Machu Picchu in Peru. Zelfs de Zuidpool heeft ze bezocht. Mariet had drie jaar geleden nog slechts één niet verwezenlijkte droom: “Toen onze dochter klein was, zong mijn man altijd een liedje over Tahiti. Ik droom ervan haar daar mee naartoe te nemen. Maar het is te laat. Ik ben te oud. Alhoewel…”

Trans-Siberië Express

Vorig jaar is haar droom toch nog uitgekomen. “Ik zag een advertentie voor Tahiti in een tijdschrift en heb prompt mijn dochter uitgenodigd om mee te gaan. Ik heb er echt van genoten, maar het was een vermoeiende reis. Sinds haar geboorte reist mijn dochter met me mee. Ook de laatste jaren vergezelt ze me wel vaker op reis. Ze was pas tien dagen oud toen ze al met de trein mee naar de Ardennen ging, naar mijn schoonouders. Na twee maanden namen we haar mee naar Normandië en nog een maand later naar Sicilië. Die reis duurde 48 uur, omdat we met de nachttrein via Rome moesten…”

Mariet haalt graag herinneringen op over vroeger. Ze ziet hoe de dingen veranderen. Hoe die zich voor haar ogen voltrokken. “De nachttreinen van vijftig jaar geleden waren luxueus in vergelijking met de moderne exemplaren. Enkele jaren geleden hebben we met de originele Trans-Siberië Express gereisd, toen die gerestaureerd was voor het 100-jarige bestaan. Zelfs de glazen waren van kristal. Dat was pas een droom.”

Dromen van bomen

De eeuwige reiziger is de laatste tijd niet zo goed meer te been, maar desondanks had ze deze maand nog een reis gepland. “Ik zou eigenlijk naar het zuiden reizen, maar dat zal nu wel niet meer doorgaan. Ik loop tegenwoordig met een stok, maar dat houdt me niet tegen. Vorig jaar bezocht ik nog IJsland.” Mariet start een nieuw verhaal, een nieuw avontuur dat ze in haar hoofd herbeleeft. En graag navertelt. “De reden waarom ik daar was, is eigenlijk heel grappig. Ik was met een kennis naar de IJslandse film The Tree gaan kijken. Ik vertelde haar dat die titel eigenlijk onzin was, omdat er helemaal geen bomen zijn in IJsland. Ik ben er namelijk 40 jaar geleden al eens geweest. Zij zei dat er wél bomen zijn, maar ik herinnerde het me nog goed. Ik ben toen simpelweg naar daar gereisd om het met mijn eigen ogen te zien. Er stonden wel bomen, zeker! (lacht) Er werd ooit aarde en gras geïmporteerd om bijvoorbeeld voetbalvelden aan te leggen, op die stukken grond kunnen er nu wel bomen groeien.” Het is haar nieuwsgierige aard die haar de wereld rondstuurt, besluit ze.

Een leven van herinneringen

Een maand binnenshuis zitten is eigenlijk niets voor Mariet. Ze droomt nu vooral van de dag dat de coronacrisis voorbij is, zodat ze weer koffie kan gaan drinken met een vriendin of een ijsje kan halen als het mooi weer is. “Nu ik minder uit de voeten kan, heb ik minder grote dromen. Maar als het nog zou kunnen, wil ik graag nog eens naar de opera Aida in Luxor, Egypte. Ach, ik heb al zoveel gezien in mijn leven. Ik hoop dat ik nog lang gezond blijf, maar als mijn tijd komt, ben ik er klaar voor. Ik heb zoveel mooie herinneringen dat ik zelfs geen tv nodig heb. Het geld heeft me nooit iets kunnen schelen: ik geef het graag uit om onbetaalbare ervaringen op te doen, zeker met mijn dochter.”