Weduwe van William Pauwels: “Hij zei santé, dronk zijn laatste pintje en sloot zijn ogen”

In de Brugse Onze-Lieve-Vrouwekerk werd op woensdagochtend afscheid genomen van de bekende foorkramer William Pauwels. De gewezen uitbater van ‘De Gezondheidsapotheek’ bezweek vorige donderdag op zijn 69ste aan een slepende ziekte. “Mijn man was een levensgenieter, met het hart op de juiste plaats”, zegt zijn weduwe Myriam Bossu.

“William is te jong gestorven, maar heeft wel een goed leven gehad”, zegt echtgenote Myriam Bossu (72). Zij sterkt zich aan het feit dat haar man kort voor zijn dood in de Palliatieve Zorgeenheid De Vlinder nog één keer het glas kon heffen in het gezelschap van zijn twee zonen, Vincent en Christophe en drie kleinzonen Arthur, Lukas en Xander. “Mijn man zei ‘santé’, dronk zijn laatste pintje en verklaarde ‘het is genoeg geweest’. Hij sloot zijn ogen, viel in slaap en overleed twee dagen later. Ik zal dit blijven herinneren, als troost.”

Uitvaart

De plechtige uitvaart van William Pauwels vond woensdagmorgen plaats in de Onze-Lieve-Vrouwekerk. “Wij wonen op Sint-Gillis en wilden de begrafenis aanvankelijk in onze parochiekerk laten plaatsvinden. Maar omwille van de komst van vele foorreizigers zou dat te veel parkeerproblemen veroorzaken. En in de kathedraal mogen er tot oktober geen begrafenissen plaatsvinden”, zegt Myriam.

Pastoor Antoon Vandepitte leidde de begrafenismis, bijgestaan door pater Christian, de aalmoezenier van de forains, en door Pieter ‘De Mol’ Delanoy, de godsdienstleraar van Williams kleinzonen. “We kennen de pastoor al lang. William heeft Antoon ooit, toen hij nog seminarist was, gered van een zware straf. Want hij was over het muurtje van het Grootseminarie gekropen om in De Gezondheidsapotheek een pakje frieten te eten. Hij lustte de seminariekost niet en wou iets lekkers eten. William heeft Antoon achter ons frietkraam verstopt, toen een overste van het seminarie passeerde. Die anekdote typeert mijn man ten volle…”

Meifoor

William Pauwels zag het levenslicht op 26 januari 1950 in Brugge. Na zijn humaniora bij de Frères startte hij zijn carrière als kelner in restaurant Rome in de Steenstraat dat zijn ouders uitbaatten. “We hebben elkaar leren kennen op de Meifoor“, vertelt echtgenote Myriam Bossu. “Op de botsauto’s! Want ik hielp foorkramer De Baere een handje. We zijn in 1971 getrouwd. Toen een jaar later ‘De Gezondheidsapotheek’, een frituur die in 1945 door de Ieperse familie Vandevelde opgericht werd, over te nemen was, hebben wij niet getwijfeld.”

(lees verder onder de foto)

38 jaar lang, tot in 2010, hebben William en Myriam op alle West-Vlaamse kermissen gestaan. “Als onze frituur op het ‘t Zand stond, tijdens de Meifoor, bleven we open tot een gat in de nacht. Vele Brugse jongeren, die uit gingen in de jongerenkroeg Ma Rica Rokk, wisten dat en passeerden om 2 of 3 uur ‘s morgens voor een pakje frieten, op weg naar huis.”

“Zelf at William zelden een pakje frieten. Maar hij proefde dagelijks een oliebol, om de kwaliteit te testen. Mijn man was een guitige levensgenieter. Omdat we elk jaar met onze frituur tijdens de carnavalsperiode aan De Parelvisser in Oostduinkerke stonden, was William zeer populair in deze badstad. Ze noemden hem er ‘friete’, ik was ‘mette’. Twee keer werd mijn man er in de jaren ’90 tot Prins Carnaval verkozen. De leverde de titel van ‘keizer’ op.”

Warm hart

William was jarenlang voorzitter van het Vrij Nationaal Syndicaat der Foorreizigers en van het Foorcomité Brugge. “Hij had een warm hart voor mensen met een beperking en stond aan de wieg van de ‘Dag van de Andersvaliden’: op de Meifoor, maar ook op andere kermissen, mochten mensen met een beperking gratis op alle attracties en kregen ze een zak frieten of oliebollen.”

(lees verder onder de foto)

“William was een harde werker, maar ook een echte Bourgondiër, die genoot van lekker eten en en pintje”, vervolgt Myriam. “Legendarisch was zijn spreuk, waarmee hij elk feest afsloot: Vrienden en geburen, William zal zijn kl… schuren. Maar aan dat mooie leven kwam vroegtijdig, door ziekte een einde. Rond Nieuwjaar kende hij zijn verdict, hij wist waar hij aan toe was.”

Niet geleden

Gelukkig heeft mijn man, ondanks zijn slepende ziekte, de laatste maanden van zijn leven niet te veel geleden. Hij belandde wel in De Vlinder, omdat hij in juni onwel werd, viel en een rugfractuur opliep. William besefte waar hij aan toe was en vroeg mij zijn vrienden te vertellen dat hij op de palliatieve afdeling zat. Ook daarom riep hij zijn familie twee dagen voor zijn dood bij zich, om nog een laatste keer samen het glas te heffen…”