Weduwe en dochters treuren om verongelukte visser Fernand Mussche

De visserij zat Fernand Mussche in het bloed. © Peter Maenhoudt
Hannes Hosten

De visserijwereld hoopte dit jaar eens af te sluiten zonder dodelijke slachtoffers, maar het heeft niet mogen zijn. In de nacht van maandag op dinsdag werd die hoop brutaal aan diggelen geslagen. Toen hij van de kaai op het schip wou springen in Milford Haven (Wales) viel Nieuwpoortenaar Fernand ‘Ferre’ Mussche (56) in het ijskoude water. Zijn collega’s sprongen hem nog achterna en konden hem nog reanimeren, maar hij overleed op weg naar het ziekenhuis. Zijn weduwe Patricia Calcoen blijft diepbedroefd achter. “Nooit kom ik dit te boven”, vreest ze.

“Wat er precies gebeurd is? Ik weet het zelf nog niet goed”, zegt Patricia. “Ik weet ook nog niet wanneer ik het lichaam van mijn man terug zal zien. Eerst moet het parket nog alles onderzoeken. Hij ligt daar in het hol van flutol, in een frigo. Ik weet niet eens waar. Ik mag er niet aan denken. Ik kom er zot van.” Het schip is ondertussen vrijgegeven door het parket en zou donderdag naar huis vertrokken zijn. Wanneer het lichaam van Fernand gerepatrieerd wordt, is nog onduidelijk.

Dochter verloren

Patricia was 38 getrouwd met Ferre. Zij is een echte Nieuwpoortse. Hij werd in Oostende geboren, maar verhuisde in zijn jeugd naar Nieuwpoort. Ze kregen samen vier dochters: Charlene, Jill, Shauni en Ellen. Shauni overleed in 2001 bij een verkeersongeval langs de vaart in Middelkerke. Haar vader verloor de controle over het stuur en sloeg te pletter tegen een boom. “Ik heb al mijn pluk gehad”, zucht de zwaar beproefde vissersvrouw.

In de nacht van maandag op dinsdag sloeg het noodlot nog eens toe. Het vissersschip waar Fernand mee voer, de Z.15 Zeemeeuw, lag voor anker in Milford Haven. Het Zeebrugse schip is eigendom van de rederij Devan uit Damme. “Ze waren gaan helpen op een ander schip om gescheurde netten te herstellen. Bij hun terugkeer lag hun eigen schip niet helemaal tegen de kade. Fernand kon niet zomaar aan boord springen en moet in het water gevallen zijn, toen hij op het schip kroop.”

We weten niet of we dit ooit te boven komen

“Zijn collega’s Alain en Hubert zijn hem nog achterna gesprongen en konden hem samen met drie anderen met veel moeite aan boord brengen. Ze hebben hem gereanimeerd en hij had nog een hartslag. Maar in de ambulance is hij dan toch overleden”, aldus Patricia. “Om vier uur stonden reder Steve Depaepe en Luc Louwagie van het Visserijfonds voor de deur. Ze vroegen me naar beneden te komen. ‘Heb je Ferre mee misschien?’, vroeg ik nog. En toen vertelden ze dat hij dood was.”

“Ze waren al tien dagen weg. Daarvoor was Fernand twee weken thuis geweest. Normaal bleven ze altijd een maand weg, maar ik wist nooit precies wanneer ze thuis zouden komen”, vertelt Patricia. “Normaal moesten ze aan het varen zijn, maar er was iets mis met de discard aan boord. Dat is het toestel dat ervoor zorgt dat controleurs het schip kunnen volgen. Maar dat werkte niet en daarom mochten ze niet vertrekken. Al die domme wetten! Als ze op zee waren geweest, was dit niet gebeurd.”

Visser sinds zijn 13de

“Fernand was de beste echtgenoot die ik me kon inbeelden. En een werker tot en met. Hij heeft echt heel veel gewerkt in zijn leven. En hij was heel graag gezien. Hij zou iedereen helpen. Op zijn laatste avond heeft hij nog mensen geholpen. Ik kom uit een echte vissersfamilie, Ferre niet. Toch werkte hij al sinds zijn 13de in de visserij. Vroeger voer hij met een kustvaarder, later stapte hij over naar de Z.15 en ging hij verder de zee in. Hij wou vanaf nieuwjaar een opleiding volgen om zijn niveau van machinist te verhogen. Dan zou hij zelf met het schip mogen varen. Ja, hij was nog erg gemotiveerd. Voor die opleiding zou hij drie maanden thuis zijn. Hij had maar een reis of twee meer voor de boeg”, weet Patricia.

De Zilvermeeuw lag donderdagmorgen vroeg nog in de haven van Milford, maar zou in de loop van de dag vertrekken.
De Zilvermeeuw lag donderdagmorgen vroeg nog in de haven van Milford, maar zou in de loop van de dag vertrekken.© Peter Maenhoudt

“Om 18 uur heb ik hem die maandag nog gehoord”, snikt Patricia. “Ik hoor je morgenochtend wel, zei hij. Maar dat heeft niet meer mogen zijn. Onze jongste dochter Ellen is er erg aan toe. Ze waren twee handen op één buik. Haar paatje… Ze hadden ook nog gebeld die avond. Zorg goed voor mijn klein Musschejong, had hij haar nog gezegd. Haar zoontje Mason van 1,5 jaar. En love you. Ze zal die woorden nooit vergeten. Dit is een nachtmerrie voor ons. Ik weet niet hoe ik dit te boven kom.”

Dochter Ellen (23) is inderdaad helemaal ondersteboven van het overlijden van haar vader. “We hadden een heel sterke band. Het klikte gewoon, van het begin af. Hij was er altijd voor mij. Ik mocht hem dag en nacht bellen. Ook als hij op het schip was. Als zijn wacht er op zat of hij net wakker kwam, antwoordde hij altijd direct. Ik ging hem altijd uitwuiven en als hij thuiskwam, stond ik hem op te wachten op de kaai. Soms midden in de nacht.”

Hij ligt daar in een frigo, in het hol van flutol. Ik mag er niet aan denken

“Mijn zoontje Mason was echt zijn alles”, mijmert Ellen. “Hij was zijn petje en was er bij toen Mason geboren werd. Mason beseft gelukkig niet echt wat er gebeurd is, maar hij ziet ons wel huilen in de zetel. Dan komt hij boven op ons zitten en weent mee. De band die wij hadden, ik kan dat niet verwoorden. Het was veel meer dan een vader-dochterband. De avond voordien had ik hem nog gehoord. We hadden wel een uur aan de telefoon gehangen, babbelen en lachen… Het lijkt nog altijd alsof het niet waar is.”

“Het schip lag met zijn neus richting kade”, zegt Luc Louwagie van Zeevisserijfonds. “Dat is niet de juiste manier, maar hoe gaat dat? Er is de wind, de getijden… Met een schip doe je niet wat je wil. En het is ook geen veilige kade in Milford. Ze ligt er slecht bij. Uit pure gewoonte springen de vissers zo aan boord van het schip. Wij doen nochtans heel veel om de veiligheid te verhogen. Maar het blijft een heel gevaarlijk beroep. Vorig jaar is een schip gekapseisd en waren er twee doden, dit jaar vielen er nog geen dodelijke ongevallen te betreuren in de visserij. We hoopten dat zo te houden, maar het heeft niet mogen zijn. Dit was een jammerlijk arbeidsongeval. Doodjammer.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier