We vieren de Dag van de Mantelzorger wat extra na een lastige coronaperiode

Vera Delaplace zorgt al zes jaar voor haar man Hendrik Gunst. © AN
Annelies Nollet
Annelies Nollet medewerker KW Kortrijk-Menen

Komende dinsdag 23 juni wordt de Dag van de Mantelzorger in het hele land gevierd. Een mantelzorger is vaak de enige die tussen een oudere persoon en een rusthuis staat, of tussen iemand met een handicap en een instelling. Stad Kortrijk voorziet een premie voor mantelzorgers, maar vaak zetten ze zich belangeloos in. “Daarom is het des te pijnlijker dat zij vergeten werden tijdens de coronacrisis”, vindt mantelzorgvereniging Ons Zorgnetwerk. “Het is dit jaar dan ook belangrijker dan ooit dat we hen even in de bloemetjes zetten.”

Mantelzorgers zorgen doorgaans voor iemand die hen lief is. Ze helpen hun partner bij zaken die hij of zij zelf niet goed meer kan. Ze staan paraat voor hun ouders, een buurman, broer of tante die op zorg aangewezen is of ze springen bij in de zorg voor een ziek kleinkind. De rolluiken optrekken, langskomen voor een kopje koffie, de administratie bijhouden, een was doen, helpen bij de maaltijd… Het zijn allemaal vormen van mantelzorg.

Vera Delaplace (57) uit Heule weet er alles van. Zij zorgt al zes jaar voor haar man Hendrik Gunst (65) die aan COPD lijdt, een ernstige longziekte. “We hadden tot 2013 een slagerij in de Brugsestraat in Kortrijk”, vertelt Vera. “Hendrik deed de bereidingen en ik de winkel. We deden dat heel graag en waren van plan om zeker tot aan ons pensioen open te blijven. Maar het lot heeft er anders over beslist.”

18 uur aan zuurstofmachine

Het koppel verhuisde recent naar Heule omdat trappen doen er voor Hendrik niet meer in zit. “Ik heb nochtans nooit gerookt”, verzucht hij. “De dokters vermoeden dat de koelcellen waar ik mijn halve leven in heb doorgebracht iets met de ziekte te maken hebben, maar zeker zijn we dat niet.”

COPD of chronische obstructieve longziekte tast de longen aan en zorgt ervoor dat ademhalen moeilijk wordt. De ziekte is ongeneselijk. “Enkel een longtransplantatie zou kunnen helpen, maar dat doen ze op zijn leeftijd niet meer”, aldus Vera. “Hendrik ligt soms tot 18 uur per dag aan een zuurstofmachine. De huishoudelijke taken komen dus volledig bij mij terecht. Veel vrouwen praten over ‘mijn huis, jouw vuilzak’, als ze het over hun man hebben. Maar hier is het dus ook mijn vuilzak.” (lacht)

Ik heb ook eens een slechte dag. Soms weegt al die verantwoordelijkheid wel door – Vera Delaplace

Toch vindt Vera het niet meer dan evident dat ze instaat voor de zorg van haar man. “Ik heb hetzelfde gedaan voor mijn ouders”, vertelt ze. “Al had het kind toen nog geen naam. Dat hoort bij het leven zeker? Dat zijn simpelweg verantwoordelijkheden die je moet nemen. Al wil dat niet zeggen dat ik nooit een slechte dag heb. Soms weegt al die verantwoordelijkheid wel door. Daarom heb ik van zondag mijn heilige rustdag gemaakt, dan mag niemand mij storen”, vertelt ze met de glimlach.

Omdat thuiszitten toch niks voor haar bleek en omdat ze voelde dat ze nood had aan contact met lotgenoten, ging ze niet alleen aan de slag als koster bij de parochie O.L.Vrouw van Groeninge. Vera besliste ook om zich in te zetten voor andere chronisch zieken en hun mantelzorgers als voorzitter van Samana Kortrijk Centrum/Overleie. “Daar bieden we een keer per maand een activiteit aan”, vertelt Vera. “Al merk ik dat onze 65 leden vooral nood hebben aan een babbel met iemand die hen begrijpt.”

Simonne Opsomer en Rita Dejaegere.
Simonne Opsomer en Rita Dejaegere. “Het zorgen voor mijn tante is vanzelf gekomen”, zegt Rita.© AN

Een gevoel dat ook Rita Dejaegere (64) uit Hulste kent. Zij staat in voor de zorg van haar tante Simonne Opsomer (89) uit Lendelede. “Ik heb zelf bijna 40 jaar bij Familiezorg (een thuiszorgorganisatie, red.) gewerkt. Het zorgen voor mijn tante is dus vanzelf gekomen. Daar ging geen discussie aan vooraf”, vertelt ze. “Maar alleen zou ik dat niet aankunnen. Daarom ben ik blij dat mensen van Familiezorg ook af en toe bijspringen.”

“Ik vind het geweldig wat ze voor mij doet”, vult Simonne aan. “Zonder Rita en haar man had ik na mijn zware val van enkele jaren geleden waarschijnlijk naar een woonzorgcentrum gemoeten. En dat zie ik helemaal niet zitten. Ik wil zo lang mogelijk in mijn eigen huisje blijven. Daarom vind ik het gepast dat de mantelzorgers eens in de bloemetjes gezet worden.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier